3. x

5. 3 kijken Hoofdhuis

6. x

7. ‘ O nee, o nee, niet nu!’ kermde Esther. Ze greep met beide handen naar haar opgezwollen buik. De baby kon elk moment komen – maar waarom net nu, nu er niemand thuis was? Esther gilde van de pijn.

8. Hoe had ze dat zestien jaar geleden doorstaan met Sofie? En ineens wist ze het weer. Het moment dat je je kleintje in je armen hield, deed je alle pijn vergeten. ‘ Weer een meisje. Hé Nora, kleintje van me!’

9. De tranen sprongen Esther in de ogen. Wat was ze mooi! Ze leek op haar papa Steven. ‘ Mama houdt nu al zielsveel van jou, Noortje.’ fluisterde Esther en het was waar. Haar hele binnenste werd gevuld met een warme gloed.

10. Sofie kwam uit school en gooide nietsvermoedend haar tas op de bank. ‘ Ben thuis!’ riep ze, en toen zag ze haar moeder zitten met de baby. ‘ Mám!’ gilde ze. ‘Is dat…?’ ‘ Je zusje, Nora.’ ‘ O, wat geweldig! Wat is ze mooi!’

11. Terwijl Sofie haar zusje bewonderde, belde Esther al haar vrienden en familie. Vincent en Alfons, Sander en Melissa…Iedereen moest het weten!

12. Toen kwamen haar broertje Robert en de trotse papa Steven thuis. ‘ Je dochter!’ glimlachte Esther. ‘Ze heet Nora.’ Steven kon even geen woord meer uitbrengen, zo erg was hij onder de indruk. ‘ Ze is prachtig,’ zei Robert, en Steven kon alleen maar knikken.

13. De dagen daarna gingen als in een roes voorbij. Esther was zó gelukkig. Ze zweefde op een roze wolk, vervuld van moedergevoelens. Maar daardoor vergat ze wel aan haar eigen behoeftes te denken. Ineens besefte ze dat ze vreselijke honger had.

14. Met haar laatste krachten strompelde ze naar de keuken. Toen ze de taart zag staan, herinnerde ze zich dat het alweer Nora’s verjaardag was. Wat vloog de tijd toch… Robert kreeg de eer om de kleine te helpen met opgroeien.

15. Daarna viel Esther meteen op de taart aan en mocht Sofie haar zusje helpen met de make-over. Ze schoof een leuk haarbandje in de zwarte krullen van het meisje en trok haar een roze jurkje aan. ‘ Kijk eens wat een mooie meid!’ giechelde Sofie en Nora klapte in haar handjes. Het was nu al duidelijk dat de zusjes veel op elkaar leken!

16. Het enige verschil was dat Sofie meer op hun moeder leek, en Nora meer op hun vader. Nora was ook iets brutaler dan Sofie, en ze kon zich minder goed in haar eentje vermaken. Ze had liever mensen om zich heen, dan dat ze in een hoekje zat te spelen.

17. En iedereen was dol op haar. Haar hoge piepstemmetje schelde onophoudelijk door het huis – ze kwebbelde aan een stuk door in haar onverstaanbare taaltje.

19. Hoewel Nora eigenlijk niet meer verwacht werd, zestien jaar na Sofie, was ze toch meer dan welkom in de familie. Ze bracht weer wat leven in de brouwerij. Het kon soms best stil zijn in het grote huis!

20. De hele dag door was Nora in de weer met haar familie. Speelgoed interesseerde haar niet zo, ze was veel liever liedjes aan het zingen of verstoppertje aan het spelen met iemand samen. ‘ s Avonds laat viel ze dan ook altijd als een blok in slaap. Esther en Steven sloegen hun armen om elkaar heen. Een tienerdochter en een kleuter – een combinatie die nooit zou vervelen!

21. 3 kijken Familie Stolk

22. x

23. Zoals elke ochtend stonden vader en zoon op het balkon van hun nieuwe huis. Ze woonden er nu al een hele tijd, maar het uitzicht bleef ze verbazen. Het was er gewoon prachtig. De hoge gebouwen in de verte, en de stille natuur zo ver je maar kon kijken.

24. Eigenlijk hadden ze een heel rustig leventje. Soms liepen ze de hele dag in hun pyjama, en zaten ze er ‘s avonds bij het diner nog precies hetzelfde bij als bij het ontbijt.

25. Met Jasmine’s zwangerschap ging het heel goed. Ze barstte wel continu van de honger, en soms at ze dan gewoon alles wat ze maar kon vinden.

26. Iedereen was reuze benieuwd naar de baby. Alfons vond het wel een gek idee dat hij nu een broertje of zusje zou krijgen. ‘ Nou, officieel is het geen echte familie van me. Maar je weet wat ik bedoel!’ ‘ Ja, ik snap het schat!’ glimlachte Leentje en ze gooide de bal weer terug.

27. Het was mooi weer – de zomer leek wel eindeloos – en dan vonden Alfons en Leentje het leuk om wat in de tuin te spelen. Dat ze al volwassen waren, kon ze niks schelen. ‘ Enne, wat zou jij eigenlijk van een kindje vinden?’ riep Alfons ineens nonchalant. Van schrik liet Leentje de bal vallen.

28. ‘ Zeg, jongeman.’ Hoofdschuddend liep ze op hem af. ‘Denk jij serieus al aan kinderen? Moet je ons zien, we zijn zelf nog kleuters!’ ‘ Dat is niet waar!’ wierp Alfons tegen. ‘Wil jij dan geen kinderen, ooit?’ ‘ Ja, ooit , Fons. Voorlopig nog niet!’

29. Er reed een auto de straat in – Vincent kwam terug uit zijn werk. Alfons en Leentje zwaaiden naar hem, maar Vincent zag ze niet. Hij moest opgroeien!

30. En zo stond er dan ineens een oudere versie van Vincent. Het was wel even wennen. Vincent voelde zich nog helemaal geen oude man!

31. Maar wat had het voor nut daarover te klagen? Veel meer tijd om te piekeren over ouderdom kreeg Vincent ook niet, want er snerpte een angstige gil door het huis. ‘ Jasmine!’

32. Zo snel als zijn benen hem maar konden dragen rende Vincent naar beneden, waar Jasmine in haar ondergoed stond te kermen van de pijn. ‘ De baby komt!’ snikte ze, overbodig. Vincent hielp haar zo goed hij maar kon.

33. En zo zag Vincent zijn zoontje ter wereld komen. Met ingehouden adem staarde hij naar het kleine lichaampje, zo perfect, zo mooi! ‘ Casper,’ wist hij uit te brengen. Jasmine knikte door haar tranen heen. Zo zouden ze hem noemen!

34. Vincent leek wel verdoofd. Gebeurde dit echt? Was hij echt net vader geworden? ‘ Een zoon. Hij lijkt precies op jou, lieverd. Zo mooi!’ Ademloos pakte Vincent zijn zoontje in zijn armen en knuffelde hem. ‘ Onze kleine Casper. Ik ben zo blij met hem…’ Jasmine’s zachte stem was vlak bij zijn oor, hij voelde haar ademhaling langs zijn wang strelen.

35. Voorzichtig legde hij Casper in de box en trok Jasmine toen dicht tegen zich aan. ‘ Ik hou zo veel van jou, lieve schat.’ fluisterde hij geëmotioneerd in haar oor. ‘Je hebt me zoveel moois gegeven. En nu Casper…’ ‘ Casper is de bekroning op onze liefde.’

36. ‘ Ik hou ook zielsveel van jou, Vince…’ zuchtte Jasmine gelukkig. Ze keken elkaar aan, en ineens kreeg Jasmine een ondeugende twinkeling in haar ogen. ‘ Wat denk je van een tweede kindje?’

37. 3 kijken Familie Molenaar

38. x

39. Verdrietig slofte Miranda door de keuken. Ze kon niet slapen, voor de zoveelste keer deze week. Marcia maakte haar leven tot een hel op aarde. Ineens bleef Miranda staan. Er trok een rilling over haar rug.

40. Met trillende handen zette ze de kom op het aanrecht. Ze zou zweren dat er iemand in haar buurt was… Miranda voelde haar hart in haar keel kloppen. Het was doodstil in huis.

41. Ze haalde diep adem en begon weer te roeren. Ging ze zich nu ook al dingen in haar hoofd halen, die er niet waren?

42. Maar zelfs toen ze haar maaltijd zat te eten, bleef ze het vreemde gevoel houden dat ze niet alleen was…

43. Miranda ging terug naar bed, maar kon niet meer slapen. De volgende dag ging ze niet naar school, maar ‘s middags wel naar haar werk. Felicia had haar overgehaald een baantje te zoeken, voor het geld, en Miranda het er best zin in. Maar ze was ook nerveus!

44. Bas kon het niet zoveel schelen wat de meisjes uitspookten. Felicia bleef ook vaak thuis van school, en weigerde nog steeds een baan te zoeken. Als ze nog in huis zou helpen, was het niet zo erg. Maar ze stak geen vinger uit. Ze keek liever toe hoe Bas zich de blaren op zijn handen werkte.

45. En intussen raakte de bankrekening van de familie leger en leger. De deurwaarder was zelfs al langs geweest en had onder andere de douche meegenomen. Ze hadden nog net genoeg geld om een armoedig wastafeltje te kopen.

46. Bas was gevoelloos geworden door de eindeloze dagen vol hard werken. Steeds vaker drong een gedachte zich bij hem op: ik had die meiden nooit moeten adopteren. Ik kan het niet aan. Zoiets is niets voor mij. Bas stond net te koken, toen er vlak voor hem een gedaante opdoemde. Even bleef zijn adem in zijn keel steken. Toen zette hij het op een gillen.

47. Dat was… zijn halfzusje, Mariëlle? Kwam ze wraak nemen, zag ze soms hoe slecht hij voor haar dochters zorgde? Nauwelijks was Bas bij gekomen van de schrik, of er bewoog weer iets in zijn ooghoek. Hij keek in een reflex, en zag weer een doorzichtige schim met een angstaanjagend gezicht. Weer brulde hij de longen uit zijn lijf.

48. x

49. Het was zijn moeder. Hij wist het zeker. Hij had het gezien. Zij kwam wraak nemen, dat was absoluut zeker. Bas voelde zich slap worden en langzaam zakte hij in elkaar. Dit was meer geweest dan hij kon verdragen…

50. Marcia had lekker in het bubbelbad gelegen, maar ging toch maar eens een kijkje nemen nadat ze het gekrijs van haar oom hoorde. Ze zag hem nog net in elkaar zakken.

51. ‘ Bas?’ stamelde ze verward en ze keek met grote ogen naar de man, die ineens niet meer bewoog.

52. Miranda kwam er ook bij en heel even keken de zusjes elkaar aan. Dit keer was er geen vijandigheid in hun blik – alleen maar angst. Toen Magere Hein arriveerde, begonnen ze te huilen van schrik. Niet omdat ze zoveel van hun oom hielden – maar hij was toch degene geweest die voor hen zorgde.

53. Miranda voelde zich misselijk worden. Haar maag balde zich samen tot een harde knoop. Hoe moesten ze nu verder? Bas… Hij was echt gestorven. Ze kon het haast niet geloven. Pas toen ze hem begraven hadden, bij de rest, drong het langzaam tot haar door.

54. Felicia werd ook bijna gek van wanhoop, maar zij was de oudste en de slimste. Het leven moest doorgaan, anders liep alles in het honderd. Dus toen de volgende dag de schoolbus de straat in reed, stapte Felicia gewoon in.

55. Miranda kon dat niet. Ze was helemaal van slag. Drie jonge meisjes alleen in een huis, zonder verzorger, zonder volwassene. Hoe moesten ze het ooit redden in hun eentje?

56. Ze waren al één keer wees geworden. Alsof dat nog niet genoeg geweest was, was het nu nog een keer gebeurd. Verdrietig begon Miranda het huis een beetje op te ruimen. Toen ze bij de vuilnisbak weg liep, zag ze ineens iemand op haar af lopen. ‘ Sofie!’

57. De meisjes keken elkaar aan met tranen in de ogen. ‘ Ik vind het zo erg voor jullie.’ fluisterde Sofie en ze omhelsde haar nichtje. ‘Dit had nooit mogen gebeuren. Eerst al jullie ouders, nu dit weer.’ ‘ We redden het wel.’ zei Miranda, maar ze geloofde haar eigen woorden niet.

58. ‘ Ik wou dat papa en mama nooit gestorven waren.’ mompelde Miranda schor, en ze sloeg haar ogen neer. Ze balde haar vuisten om zichzelf de baas te blijven. ‘ Als je ooit hulp nodig hebt, ben ik er altijd voor je. Dat weet je toch? En Miran… als het echt niet meer gaat, zijn jullie altijd welkom bij mij thuis. Dat heeft mijn moeder gezegd.’ fluisterde Sofie aarzelend.

59. ‘ Dank je.’ knikte Miranda moeizaam. Ook Felicia was blij met het aanbod, maar wees het vriendelijk af. ‘ We kunnen het wel aan. Over een paar jaar ben ik volwassen, dan komt het wel goed.’ Felicia klonk heel zelfverzekerd, maar haar ogen glommen toch van de tranen.

60. Ineens werden ze opgeschrikt door een kreet uit de andere kamer. Miranda en Marcia waren weer eens in gevecht. Hun ruzies bleven niet bij woorden, maar steeds vaker werden ze lichamelijk.

61. Sofie kon dat niet aanzien. ‘ Waar is dat nu voor nodig? Laat haar gewoon met rust! Als je je zo aan haar irriteert, blijf dan uit haar buurt!’ ‘ Hou je bek, bemoei je er niet mee. Dit is iets tussen die idioot daar, en mij.’

62. ‘ Noem haar geen idioot! Wat heeft Miranda jou ooit misdaan?’ Verontwaardigd gaf Sofie het meisje een duwtje tegen haar schouder. Meteen duwde Marcia haar arm weg en sloeg haar nog met haar vlakke hand op haar schouder. Dat zou een blauwe plek worden. Sofie kon geen woord meer uitbrengen. ‘ En nou oprotten.’

63. Aarzelend verlieten Felicia en Sofie de kamer. Ze namen afscheid en Sofie vertrok naar huis. De tweeling ging weer verder waar ze mee bezig waren – zoals altijd.

64. En of het nu door Sofie’s bezoek kwam of niet – ineens kon Felicia haar tranen niet meer inhouden. Ze miste papa en mama vreselijk. Ze haatte het dat de tweeling altijd vocht. Ze baalde ervan dat Bas dood was. Maar het ergste vond ze nog wel, dat alle last nu op haar schouders terecht kwam. Ze zocht steun in het schilderen.

65. Het blauw kalmeerde haar. Ze streek haar penseel over het doek, en genoot van het resultaat. Ondertussen bleef ze het gekrijs van haar zusjes horen, van beneden. Tot het ineens verstoord werd door een enorme bliksemflits en gedonder. Er klonk een luid gekraak uit de tuin. De bliksem was ingeslagen!

66. Felicia vloekte toen ze de schade zag. Er stond een struik in brand. En erger nog… de regen was gestopt! Normaal zou de regen zo’n brandje wel blussen. Hoe moest het nu verder?

67. Marcia kwam ook aanrennen, haar lip bloedde van haar gevecht. Toen ze het vuur zag begon ze te vloeken en te schelden – en nog harder, toen de vlammen haar zus te pakken kregen.

68. Felicia gilde van angst en pijn. Het vuur likte aan haar benen en kroop steeds hoger. De rook verdoofde haar. Ze kreeg steeds minder lucht…

69. Marcia voelde zich zó machteloos. Wat kon ze doen? Van woede stampte ze op de grond en beukte haar vuisten tegen de muur.

70. Felicia verdween in de vernietigende vlammen. En belandde zo als vijfde persoon op het kerkhof.

71. De tweeling werd hysterisch van verdriet. Gek van paniek zwierven ze rond op het kerkhof, om zo toch dichter bij hun familie te zijn.

72. Marcia verdween het huis in, Miranda stapte in het bubbelbad. Kon ze maar onder water verdwijnen, en nooit meer boven komen.

73. Na een tijdje kreeg ze het wel erg warm. Uiteindelijk was het niet meer uit te houden, en klom ze uit het bad.

74. Pas toen ze weer op het gras stond, voelde ze hoe warm ze het had. Ze had de hele middag in de zon gezeten, en was nu flink verbrand.

75. Ineens begon alles om haar heen te wiebelen, en langzaam werd alles zwart. Ze voelde nog net het koele gras onder zich.

76. Miranda wist niet hoe veel later het was, toen ze weer wakker werd.

77. x

78. Met haar laatste krachten liep ze naar het toilet, maar redde het net niet op tijd.

79. Trillend probeerde Miranda de kraan open te draaien, om haar betraande gezicht te wassen. Maar ineens gleed er een persoon door de muur, bijna onzichtbaar – maar toch duidelijk genoeg om te herkennen als… ‘ PAPA?!’ Miranda deinsde achteruit.

80. Snikkend van angst strompelde Miranda naar de keuken. Ze moest iets eten, anders…

81. Het pak melk viel met een klap uit haar handen. Daar was hij weer. De geest. Dit keer kon Miranda niet meer stoppen met gillen. Haar hele lichaam verstijfde, ze staarde verlamd voor zich uit.

82. Marcia kwam binnen, maar die zag niets. Miranda probeerde praten, om hulp te roepen, maar er kwam geen geluid meer over haar lippen.

83. ‘ Haha, wat is er met jou aan de hand dan? Moet je je kop zien!’ schaterde Marcia.

84. Maar haar lachen stierf al gauw weg, toen ze besefte wat er aan de hand was. Miranda had een hartstilstand gekregen. Nu lag ze bewegingloos op de grond. ‘ Fuck.’ vloekte Marcia en ze rende de kamer uit. Weg van het dode lichaam, weg van Magere Hein – die haar hele familie had meegenomen.

85. Het drong nauwelijks tot Marcia door, dat ze nu echt alleen over was. Ze wilde zich verstoppen in het donker, en nooit meer tevoorschijn komen. En ze wist zeker dat haar dat ook zou lukken. Niemand zou haar missen.

86. 3 kijken Familie de Beer

87. Ergens had Marcia gelijk. Bij Melissa thuis werd er even stilgestaan bij het drama, maar daarna gingen ze verder met hun eigen leven. Wat moesten ze immers anders? Melissa vond het vreselijk, maar richtte zich nu op de hondjes. De puppies werden namelijk geboren!

88. Vol bewondering keek ze naar haar kleine Daisy, die met een enorme moederliefde haar kleine pups schoonlikte. Het waren er drie, en stuk voor stuk sprekend hun vader.

89. Melissa gilde van blijdschap. ‘ Elise, kom gauw! De hondjes zijn geboren!’

90. Met trillende handen pakte Elise een hondje uit de sneeuw. ‘ Ze zijn zo klein! En zo mooi!’ Maar ineens begon ze te huilen. ‘Ik vind het zo zielig dat ze in die koude sneeuw moeten zitten. Mogen ze niet mee naar binnen, mama?’

91. Melissa schudde haar hoofd. Daar konden ze niet aan beginnen. Maar Elise had wel gelijk. De hondjes moesten een binnenverblijf hebben. En zo werd er naast hun huis een klein schuurtje gebouwd, speciaal voor de honden!

92. Elise was door het dolle heen en hielp met het inrichten. ‘ De hondjes gaan het hier zó leuk vinden!’ kirde ze.

93. Toen het klaar was, tilde Elise ze één voor één op om ze naar binnen te brengen. ‘ Je hoeft geen kou meer te lijden, je mag nu lekker warm binnen wonen!’

94. En toen ze eindelijk veilig binnen waren, kregen de puppies namen. Na wat overleg waren Melissa en Elise het eens: Teun, Fien en Suus!

95. Elise kon niet stoppen met lachen, ze was gewoon zo blij! Toen Sander thuis kwam vloog ze hem om de nek. ‘ De hondjes zijn er, pappie! En ik heb ze namen gegeven, ze heten heel grappig! Ze heten Fien en Teun en, en, en, Suus!’ Sander schoot in de lach om het enthousiasme van zijn kleine meid.

96. Bastiaan was het er niet mee eens dat er zoveel aandacht naar de hondjes ging. Hij huilde aan één stuk door, alsof hij wilde zeggen: ik ben er ook nog! Gelukkig gaf Melissa hem toen weer al haar aandacht. Ze was zo blij met haar kleine mannetje. Ze had altijd al geweten dat haar baby een jongen was. Het leek wel, alsof ze Bastiaan al kende voor hij geboren werd.

97. Ze was zo trots op die kleine. Ze wist nu al dat hij later een sterke, verantwoordelijke man zou worden. Precies zoals zijn papa was. En op zijn verjaardag wenste Melissa de kleine Bastiaan dan ook alle geluk in de wereld toe.

98. Elise zong zo hard ze kon alle verjaardagsliedjes die ze kende. Het was al laat, en eigenlijk allang bedtijd, maar voor deze ene keer mocht ze langer opblijven.

99. Iedereen was zo benieuwd naar Bastiaan. Zou hij op zijn moeder lijken, of op zijn vader? Sander gaf hem een make-over en moest trots vaststellen dat Bastiaan, net als Elise, sprekend op hem leek. Precies zijn ogen, neus en mond. Het was gewoon grappig!

100. ‘ Vindt u het feestje leuk, tante Esther?’ vroeg Elise toen ze aan de taart zaten. ‘ Nou en of! Je broertje is leuk opgegroeid, hoor!’ ‘ Weet ik! Maar moet je horen, er is nóg iemand jarig. Mijn mama!’ ‘ O, is dat zo?’ glimlachte Esther verrast, alsof ze dat niet wist.

101. ‘ Ja, dat is zo. Helaas.’ zuchtte Melissa met een glimlach. Met lood in haar schoenen liep ze naar de taart. Wat stond hij vol met kaarsjes! Melissa schaamde zich. Waarom werd het nu zo benadrukt dat ze zo oud werd?

102. Toen ze opgegroeid was, rende ze overstuur naar haar slaapkamer. Ze miste haar rode haren nu al. Grijs…Ineens was ze een oude vrouw. Melissa moest bijna huilen, toen Sander binnen kwam en zijn armen om haar heen sloeg. ‘ Je blijft de mooiste vrouw van de hele wereld, Melis. Ik vind je nog even mooi als de eerste keer dat ik je zag!’ Gelukkig klaarde Melissa toen weer op.

103. Het feestje ging nog een tijdje door,en toen ging iedereen naar bed. De volgende morgen wekte Bastiaan iedereen alweer vroeg.

104. Dat was niet erg, want er was genoeg werk te doen. Melissa en Elise gingen naar de honden. Die moesten allemaal weer gevoerd worden, gewassen, de manden en de vloer moesten geschrobd worden – met zo’n hondenbedrijf verveelde je je nooit. En zeker niet, nu er in totaal wel 6 honden waren!

105. Terwijl Melissa het verblijf schoonmaakte, gaf Elise de hondjes de nodige aandacht. Ze mochten nooit verwaarloosd worden! Daarna gingen ze ontbijten. Elise had een eigen oventje gekregen, en probeerde daar nu enthousiast een cake in te bakken.

106. ‘ Hij is…mislukt.’ Met betraande ogen stak Elise de cake naar haar moeder uit. ‘ Oh, meis, dat geeft niet. Probeer het gewoon nog een keer! Ik help je wel.’ ‘ Ik heb al geen zin meer. Wil jij pannekoeken maken, mama?’ ‘ Natuurlijk, ook goed.’

107. Elise was, net als haar moeder, snel teleurgesteld. Maar gelukkig vrolijkte ze alweer op na de pannenkoeken. De verdere dag speelde ze met haar broertje, die al steeds meer zelf kon. Praten kon hij nog niet, maar hij lachte zo grappig, en hij kon al heel goed kruipen! Elise voelde zich een hele trotse grote zus.

108. Alles ging goed, tot er ineens een zielig gejammer van boven klonk. Foxy! Hoe lang hadden ze dat beestje al geen eten meer gegeven?

109. Door alle drukte met de grotere honden waren ze de chihuahua een beetje vergeten. En nu had de dierenbescherming dat ontdekt… Ze namen het kleintje mee, en ook de rest van de honden!

110. Elise begon te gillen van verdriet en smeet haar speelgoed door de kamer. Maar Melissa beheerste zichzelf. Ze had allang een oplossing bedacht. Ze hadden de honden nu meegenomen – maar dan adopteerde ze ze toch gewoon opnieuw?

111. ‘ Dacht die gemene agent mama te slim af te zijn?’ giechelde Melissa tegen Bastiaan. ‘Zij dacht even mama’s hondjes mee te nemen! Mooi niet!’ Het adoptiebureau gaf de honden meteen weer terug.

112. En toen Elise uit school kwam, nog steeds met rode ogen van het huilen, zag ze dat alle hondjes weer terug waren in het verblijf. Ze begon weer te gillen, alleen nu van blijdschap. Ze griste Suus van haar kussen en danste met haar door de kamer. ‘ Jullie zijn terug, terug!’

113. Het hondje kefte enthousiast en likte haar gezicht. Elise giechelde en slaakte een zucht van geluk. Even was ze bang geweest dat ze de honden nooit meer terug zou zien. Gelukkig waren ze nu weer terug. ‘ En nu laat ik jullie ook nooit meer gaan!’ fluisterde ze.