2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje x Jasmine,
Casper x Belinda x Hedwig
8. Sofie x David, Felicia, Marcia, Miranda,
Elise x Bryan, Bastiaan x Kirsten, Nora, Daphne, Sira, Hedwig x
Casper, baby, Ralph x Christine, Armando, Marloes
9. Stefan x Marie, Eva, Renate, Arthur, Richard, Olga, baby, Jasper, Emma
10. Olivier
4. De vorige keer
- Fam. Stolk: Belinda en Casper kregen een dochtertje,
Marloes en adopteerden Emma. Casper werd oud, Marloes
peuter en Armando tiener.
-Fam. Valentijn: Olivier werd tiener en kreeg de
genotswens. Sofie stierf aan ouderdom.
-Universiteit: De studenten slaagden alle vier en kochten
twee appartementjes in hetzelfde gebouw.
-Fam. Stadsie: De familie verhuisde. Elise drong bij Renate
aan op kleinkinderen. Amy en de puppies groeiden op.
Patrick werd verkocht.
5. Familie Stolk
3spelen
Casper
Belinda
Armando
Marloes
Emma
6. ‘Is het goed als ik straks bij Lilah langs ga?’ vroeg Armando aarzelend.
‘Natuurlijk,’ knikte Belinda, die zijn twijfels niet begreep maar er verder niet
op in ging. ‘Ben je wel voor het eten thuis? Emma gaat opgroeien.’
7. ‘Natuurlijk, mam.’ Met een lach haastte Armando zich van tafel en meteen
door naar buiten. Lilah woonde in een andere wijk dan hij, maar met de bus
was je er zo.
‘Lili!’ Dolenthousiast trok hij haar tegen zich aan, en merkte haar aarzeling
niet.
8. ‘Eh, ook hallo.’ giechelde Lilah en ze probeerde zich een stoere houding te
geven – maar zodra Armando zich had omgedraaid zuchtte ze tevreden. Hij
had haar omhelsd.
Zijn gevoelens voor haar waren niet veranderd toen hij opgegroeid was tot
tiener.
9. Ze gingen naar boven, waar ze op haar bed gingen zitten. Hoe vaak hadden ze
hier al gezeten als kinderen, elkaar geheimpjes vertellend en roddelend over
hun klasgenootjes?
Het was de normaalste zaak van de wereld geweest en toch voelde het
ineens…anders.
10. Lilah beet op haar lip en Armando schoof onrustig heen en weer. Haar knie
raakte zijn elleboog en even schoten ze allebei overeind, keken elkaar aan en
lachten zenuwachtig.
11. In een hoekje zat Lilah’s halfbroertje Derrick zijn huiswerk te doen. Vroeger
was het nooit een probleem geweest. Hij was er zo vaak bij geweest als ze
samen waren, hij deelde deze kamer immers met Lilah.
12. Nu werkte hij echter op Lilah’s zenuwen.
‘Ga jij eens even lekker ergens anders spelen.’ snauwde ze hem toe, maar de
lach die ze hem erna toe wierp maakte veel goed.
‘Oooh,’ grijnsde Derrick geheimzinnig terwijl hij overeind kwam met zijn
schrift in zijn hand. ‘Gaat het hier gezellig worden?’
‘Kop dicht, jij.’
13. ‘Rustig maar, ik maakte maar een grapje.’
‘Ik niet.’
Even bleven de twee elkaar uitdagend aankijken, tot ze allebei in de lach
schoten en Derrick de kamer verliet.
Meteen viel de gespannen sfeer weg. Armando kroop over het bed naar haar
toe.
‘Wilde je nog aan aardrijkskunde gaan werken?’
14. ‘Wat dacht jij nou,’ grijnsde ze en ze kroop bij hem op schoot. ‘Ik zit hier
alleen op een kamer met de jongen die al vijf jaar mijn vriendje is, en ik besef
me ineens dat ik hem nog nooit gekust heb.’
Armando voelde dat hij begon te blozen door haar opmerking.
‘Je hebt wel gelijk…’
15. Hun ogen haakten zich in elkaar en langzaam drukte Armando zijn vriendin
achterover. Ze sloot haar ogen al voordat hij aanstalten maakte om haar te
kussen – en deed het toen snel.
16. Alles om hen heen vervaagde. Ze hadden alleen nog maar oog voor elkaar.
Ze merkten dan ook niet dat er op de deur geklopt werd, en dat die even later
open ging.
Lilah’s vader Maxwell stond in de deuropening.
17. ‘Ik vroeg me af of Armando blijft eten.’ gooide hij er ineens met luide stem
uit.
Zijn woorden hadden precies het gewenste effect: het verliefde stelletje vloog
als door een wesp gestoken overeind, met allebei een kop als een boei.
18. ‘Páp! Jezus!’ vloekte Lilah en ze stoof woedend op hem af. ‘Ik zeg toch altijd
dat je moet kloppen!’ Maar onder haar woede school vooral schaamte.
Ook Armando kon wel door de grond zakken.
‘Het geeft niet, ik… moet toch zo naar huis.’ zei hij gauw.
19. Lilah ging nog even tekeer tegen haar vader, maar toen namen ze afscheid.
‘Tot gauw,’ had ze gezegd. ‘Heel gauw.’
Met vlinders in zijn buik liep Armando even later de babykamer in. Hij
neuriede een liedje dat Marloes al snel begon mee te zingen.
20. Na het eten was het tijd voor de verjaardag van Emma.
‘Wordt jouw kleine zusje al zo groot?’ vroeg Casper aan Marloes.
‘Emma groot! Net als Loes!’
21. Belinda genoot nog even van het gewicht van de baby in haar armen, van de
kleine vingertjes en teentjes, van de kreetjes die uit het tandeloze mondje
kwamen. De babytijd was altijd zo gauw voorbij…
22. Armando hielp Emma met omkleden en iedereen had meteen door dat dit
een heel vrolijk meisje was. Als baby huilde ze al nauwelijks – en nu leek ze
niet te kunnen stoppen met lachen.
Ze giechelde om alles, zelfs als niemand iets grappigs deed.
23. Armando was helemaal weg van zijn kleine zusjes. Hij liet ze dag en nacht op
zijn kamer toe, zelfs als ze luidruchtig met de duplo kwamen spelen of vieze
flesjes lieten rondslingeren. Hij aanbad ze – en zij hem.
24. Die avond belde Lilah Armando voor een uitje. ‘Het is een verrassing,’ zei ze
opgewekt, en Armando volgde haar maar.
‘Ben benieuwd,’ zei hij terwijl hij haar hand pakte.
25. ‘Bowlen! Daar ben ik gek op!’ lachte Armando en in een opwelling van
vreugde gaf hij Lilah een kus – waarna ze allebei weer verlegen hun gezicht
afwendden. Enthousiast als kleine kinderen renden ze naar de baan.
‘Ik mag eerst,’ zei Lilah en ze gooide de bal met een enorme boog – waarna
hij met een pijnlijke knal op het hout terecht kwam.
26. Toch slaagde Lilah er nog in drie kegels om te krijgen.
‘Dat kan beter,’ dacht Armando. Achter zich hoorde hij Lilah iets roepen, maar
hij luisterde niet. Nu moest hij zich concentreren…
27. En daar ging de bal. De perfecte worp. De perfecte snelheid.
Met een geweldig geluid kletterden alle kegels één voor één om.
Behalve eentje.
28. ‘Ha!’ gierde Lilah en ze probeerde haar lach nog te verbergen achter haar
hand. ‘Wat…wat jammer nou!’
‘Lach maar.’ grinnikte Armando en hij greep haar van de bank af.
29. ‘Ik wilde je gewoon laten winnen,’ Hij sloeg zijn armen om haar middel.
‘Oh, is dat zo?’
‘Ik dacht, anders ga je straks nog huilen.’
‘Waarom gooide je de bal dan niet meteen in de goot?’
‘Jij hebt ook alles door, hè?’ Lachend schudde Armando zijn hoofd en
onderging verrast de kus die ze hem gaf.
30. Elke minuut met Lilah was hemels.
Dat gevoel had Armando al gehad toen ze kinderen waren, al had hij het toen
nog niet goed onder woorden kunnen brengen. Hij was gewoon graag bij
haar. En nu wist hij het zeker: hij hield van haar.
31. De volgende morgen zweefde hij nog op wolken, terwijl om hem heen het
gewone leven door ging. De meisjes zaten hun fruithapje te eten, zijn vader
las de krant en Belinda bladerde door een tijdschrift.
Armando kon een glimlach niet onderdrukken.
32. Alles was zo fijn, zo goed.
‘Wil jij vandaag op de meiden passen, Mando?’ vroeg Belinda.
‘Tuurlijk, ik moet toch huiswerk maken.’ knikte hij meteen, zonder door te
vragen.
‘Geweldig.’ Casper gaf hem een schouderklopje. ‘Dan gaan je moeder en ik
lekker naar het strand.’
33. ‘Veel plezier!’ riep Armando en de meisjes deden hem na, met hoge
brabbelstemmetjes.
Op het strand rekte Belinda zich eens lekker uit in de zon.
‘Hier was ik wel aan toe,’ zuchtte ze met gesloten ogen. ‘Even rust.’
‘Zeg dat wel. De babytijd van Marloes en Emma was behoorlijk hectisch.
Gelukkig is het nu rustiger, nu ze peuters zijn.’
34. ‘En Armando is tiener geworden. Hij helpt zo goed mee in huis.’ vond Belinda
en ze kroop tegen haar man aan. ‘Ik vind dat je echt trots op hem mag zijn. Je
hebt hem goed opgevoed, als een vader alleen.’
‘Zeg, alle eer gaat niet naar mij!’ zei Casper meteen. ‘Jij kwam ook al heel
gauw in zijn leven. Je bent al vanaf zijn vroegste jeugd als een moeder voor
hem geweest. Jij hebt ook een grote rol in zijn leven.’
35. ‘Ik ben zo trots op onze kinderen. Op alle drie.’ glimlachte Belinda en ze legde
haar hoofd op Caspers schouder toen hij zijn armen om haar heen sloeg.
‘Ik ook. Van dit gezin heb ik altijd al gedroomd.’
36. Thuis wachtte Armando hen op met macaroni. De meisjes hadden hun flesje
al gehad en zaten nu samen aan de speeltafel te knutselen.
‘Geen problemen gehad hier?’ vroeg Casper.
‘Welnee. Die twee zijn zo lief dat het gewoon eng is, pap!’ Armando lachte.
‘Okee, Marloes kan soms kattig zijn, maar Emma is altijd zo vrolijk en ze
kunnen uren samen spelen.’
37. Casper knikte. Hij wist precies wat zijn zoon bedoelde. Soms moest je Marloes
en Emma gewoon uit elkaar trekken, om eens iets anders te doen met ze.
Anders zouden ze vast en zeker de hele dag in een hoekje zitten spelen, tegen
elkaar kletsend in hun peutertaaltje.
‘Het is feest vandaag,’ zei Casper na het eten. ‘Ja toch, Marloes?’
‘Loes jarig!’
38. Wat was het weer snel gegaan!
Casper bekeek haar weer vol bewondering, net als hij gedaan had toen ze net
peuter geworden was. Wat leek ze op zijn eigen moeder Jasmine!
39. Ze was een schoonheid met een olijfkleurige huid, heldergroene ogen en
dikke zwarte lokken die bruin oplichtten als de zon erop scheen.
Casper overstroomde van trots, net als Belinda. Marloes was het enige kind
dat echt van hen samen was, tussen hun geadopteerde kinderen. Ze had toch
een speciaal plekje in hun hart.
40. Belinda stopte haar dochters in bed en dacht terug aan de tijd dat ze nog
single was en leefde voor haar carrière als gymlerares op de middelbare
school. Ze gaf nog steeds les, maar het moederschap was voor haar op de
eerste plek gekomen.
42. ‘Raad eens wie er bevordering gekregen heeft?’ Ralph kwam thuis van een
lange dag werken en sloeg zijn armen om zijn vrouw heen.
‘Hmm, ik ben het in elk geval niet.’ zei ze peinzend.
43. Toen begon ze te lachen.
‘Wat goed, lieverd! Dat is al de zoveelste keer!’
‘Ik ga lekker,’ gaf Ralph toe.
44. Boven zat Jasper met zijn vriendinnetje Tina druk aan een K’nex robot te
werken. Nu ze buren waren, speelden ze bijna elke dag wel samen.
Tina was het dochtertje van Ralphs adoptiebroer Alfons, en dat maakte de
band tussen de twee kinderen nog sterker.
45. Jasper kon uren luisteren naar de verhalen die Tina vertelde over de
speelgoedwinkel van haar ouders. Nu ze groter werd, mocht ze al vaak mee
helpen met voorraden aanvullen en speelgoed op de planken leggen.
‘Als ik tiener ben, mag ik achter de kassa staan.’ zei ze trots.
46. Jasper kwam overeind en trok zijn knieën op.
‘Je groeit vanavond op, toch?’ Er klonk angst door in zijn stem.
‘Jep.’
Jasper knikte langzaam.
47. ‘Je hoeft niet bang te zijn dat ik ineens anders tegen je ga doen, hoor. Jij bent
m’n beste vriend!’ zei Tina snel, alsof ze zijn gedachten kon lezen.
‘Oh,’ zuchtte Jasper opgelucht, en hij probeerde zich een houding te geven.
‘Dat weet ik wel, hoor. En trouwens, ik groei zelf ook volgende week op.’
‘Dan zijn we weer even groot.’ giechelde Tina.
‘Precies.’
48. Ze hadden nog lang gespeeld, en ze hadden vol trots de robot aan hun ouders
laten zien.
Die avond lag Jasper nog lang na te denken over Tina. Hij maakte zich geen
zorgen meer over hun vriendschap, maar wel over iets anders. Hij vond het zo
leuk om met Tina met hun speelgoed te spelen.
Maar wat moesten ze samen doen als ze straks groot waren?
50. Zoals elke vrijdagavond was Marie met haar gezin bij haar vader in de flat op
bezoek. Elke keer dat ze weer in het huis kwam waar ze opgegroeid was,
voelde het alsof ze echt thuis kwam. Ook voor Olivier was het een soort thuis
geweest, in zijn vroegste jeugd, maar dat herinnerde hij zich niet meer.
‘Zo te horen heb je een leuke verjaardag gehad.’ glimlachte de oude Zach
tegen zijn kleinzoon. ‘Maar vertel je niet welke wens je gekozen hebt?’
51. ‘Genot.’ zuchtte Olivier. Waarom zeurde iedereen er zo over door?
‘Dat had je al gezegd.’ kwam Stefan tussenbeide. ‘Dat wist opa ook al. Maar
weet je inmiddels al meer? Wat je precies wilt?’
Olivier wist dat er geen ontkomen meer aan was.
‘Ik wil 50 eerste dates hebben.’ flapte hij eruit.
52. Even bleef het doodstil in de kleine kamer. Toen hapte Stefan naar adem en
keek zijn zoon verbouwereerd aan. Ik dacht dat we hem anders hadden
opgevoed – schoot het door hem heen.
‘Maar…dat is toch niks voor jou?’ stamelde hij. In zijn ogen was Olivier nog
steeds het vrolijke, speelse jochie.
53. ‘Ik dacht…’ begon ook Marie, maar toen werd Olivier kwaad.
‘Waarom vragen jullie ernaar, als jullie het antwoord toch niet willen horen?
Dit is mijn wens, kunnen jullie het niet gewoon accepteren?’
54. Kwaad liet hij zich tegen de rugleuning van de bank zakken.
‘Voor mij is het ook niet makkelijk.’ mopperde hij.
‘Dat begrijpen we, Ollie.’ zei Marie heel snel.
‘Noem me niet zo.’
‘Sorry. Maar het is gewoon nogal een schok dat je… zoveel dates wilt.’
55. ‘Wat is er mis met een leuk afspraakje?’ kwam opa Zach kalm tussenbeide. ‘Ik
begrijp die jongen wel. Een leuke tijd met een aardig meisje, of gewoon wat
rondhangen met een vriend. Daar steekt toch geen kwaad in?’
‘Maar zulke afspraakjes bedoelt hij niet!’ viel Stefan hem in de rede.
‘Ja wel.’ Olivier stond op. ‘Bedankt, opa! Zulke afspraakjes bedoel ik precies!’
56. Na dat gesprek was de onrust tussen Olivier en zijn ouders verdwenen. Er
brak een week van prachtige zomerhitte aan, waarin ze dankbaar gebruik
maakten van het oude bubbelbad wat in de tuin stond.
57. Ze probeerden zo goed en zo kwaad als het ging te genieten van het leven,
ondanks het verlies van oma Sofie – dat nog zo kort geleden was.
‘Ik hoop dat ik later net zo’n relatie als jullie krijg. En net zoals oma Sofie en
opa David hadden.’ knikte Olivier vastberaden.
58. ‘Ik weet zeker dat er tussen die 50 dates wel een leuk meisje zit,’ grinnikte
Stefan en boos spetterde Olivier hem nat.
‘Grapje, grapje.’ Stefan trok Marie naar zich toe en kuste haar.
‘Ja, hallo!’ riep Olivier en hij sprong met veel geplons overeind. ‘Als jullie klef
gaan doen ben ik hier weg!’
59. Lachend keken Stefan en Marie hun zoon na, en bogen zich toen naar elkaar
toe.
‘Wanneer vertellen we het hem?’ fluisterde Stefan.
60. Olivier had zich weer aangekleed en kwam David tegen in de keuken.
‘Kom ook lekker naar buiten, opa! Zullen we anders weer in die
kunstencyclopedie kijken, die grote?’
‘Nee, nee…’ stamelde David verward.
61. ‘Okee.’ Olivier verdween naar boven, en David plofte op de bank neer.
Sinds het overlijden van Sofie had hij niet meer gelachen. Eigenlijk voelde hij
niets meer. Alleen een enorm, vernietigend verdriet en een bijtende
eenzaamheid.
62. Toen hij een kille aanwezigheid vanuit de keuken voelde aankomen, was die
eigenlijk ook meer dan welkom.
‘Pap? Wat is er?’ vroeg Stefan, die met een schaal salade langs de tafel liep en
zijn vader langs hem heen zag kijken.
63. Toen de Dood langs Stefan heen zweefde, voelde hij de haartjes op zijn
armen recht overeind gaan staan.
‘Nee! PAP!’ Stefan brulde zo hard hij kon, in de hoop daarmee de duistere
gedaante te bereiken en hem op andere gedachten te brengen. Maar dat
werkte nooit, en zeker niet bij mensen wiens tijd gewoon gekomen was.
David stierf een natuurlijke dood.
64. ‘Hij was oud,’ snifte Eva in de armen van haar broer. ‘Het is goed.’
‘Nee, hij moest blijven! Eerst mama, nu hij!’
‘Hij wilde niet blijven.’ Eva’s stem trilde. ‘Zonder mama vond hij er hier niks
meer aan. Zij was alles voor hem.’
65. Ze rouwden en rouwden, en sliepen die nacht nauwelijks. Alle kussens in huis
waren doorweekt van stille tranen en de weken daarna slofte iedereen als
zombies door het huis. Ze misten hun ouders vreselijk.
Toch verschenen er alweer nieuwe lichtpuntjes.
Marie was weer zwanger.
66. Olivier kon niet wachten tot hij zijn nieuwe broertje of zusje in de armen kon
sluiten. Hij wist zeker dat ze een sterke band zouden krijgen, ondanks het
leeftijdsverschil.
67. Intussen was hij ook begonnen met het vervullen van zijn veelbesproken
levenswens. Hij was het volkomen met opa Zach eens: hij wilde gewoon veel
leuke mensen ontmoeten. Het was echt niet zo dat hij met iedereen het bed
in dook.
Zijn eerste afspraakje was met Lilah.
68. ‘Ik ben al bezet, hoor. Ik ga al met iemand.’ waarschuwde ze hem
voortdurend, bang dat Olivier meer achter hun date zou zien.
‘Dat weet ik. Ik wil gewoon een gezellige avond hebben, snap je?’
Ze snapte het – en een gezellige avond werd het zeker.
69. Alan zat in de woonkamer een tijdschrift te lezen en luisterde naar het
gegiechel van de tieners in de andere kamer. Achter hem schrokte Choco
luidruchtig zijn voerbak leeg.
Alan was nerveus. Eva zou bijna thuis komen van haar werk – en dan had hij
een verrassing voor haar voorbereid…
70. Hij sprong op toen hij haar carpool hoorde en sleurde haar aan haar hand
mee naar de partyruimte.
‘Een feest?’ mompelde Eva, verward om zich heen kijkend.
‘Nee, lady,’ zei Alan geheimzinnig terwijl hij de microfoon van de karaokeset
pakte. ‘Een liedje…speciaal voor jou.’
De muziek startte, en Alan begon met lage, schorre stem te zingen.
71. “Out in the fields, where the farmers grow bread
When called for the meals, they took for the shed
Then dark came to fall, and silence was all
A beauty shone bright, surrounded by light
Come on now,”
72. “I fell in love with an alien
I fell in love with her eyes
I fell in love with an alien
I'm telling you no disguise
I'm in love with an alien
I'm in love with her eyes
I'm in love with an alien
I'm telling you no disguise,”
73. “The moon went to bed, the sun growing red
A scarecrow appeared, and chased her in fear
She sent me her love, her love to me
And then we did grow, a big family
Come on now,”
74. “I'm in love with an alien
I'm in love with her eyes
I'm in love with an alien
I'm telling you no disguise.”
75. De klanken van de muziek stierven langzaam weg en Alan klikte de microfoon
terug in de standaard. Toen draaide hij zich om naar Eva, wiens ogen – zoals
hij verwacht had – vol tranen stonden.
En hij ging voor haar door de knieën.
76. Hij had deze avond tot in de puntjes voorbereid, en het had precies het
gewenste effect.
Hevig geëmotioneerd door het toepasselijke nummer staarde Eva naar de
verlovingsring, die hij naar haar uitgestoken had.
‘Wil je met me trouwen, Eva?’ Zijn stem was nog schor van het zingen.
77. Ineens leek Eva te ontwaken. Ze knipperde met haar ogen en schreeuwde:
‘Ja! Natuurlijk! Natuurlijk, natuurlijk, natuurlijk!’
78. Toen ze een vreemd geschuifel achter zich hoorden, lieten ze elkaar met een
schok los.
Alan begon te gillen. ‘Een geest!’
79. Ze haastten zich weg uit de feestzaal, maar in de achterkamer had dezelfde
geest het op Eva gemunt. Haar gil snerpte door de stille nacht.
Alan en Eva waren geschrokken – maar besloten hun mooie avond niet door
de verschijning te laten bederven.
80. De volgende morgen strekte Marie vermoeid haar pijnlijke rug.
‘Wat mij betreft mag die baby er vandaag wel uit komen.’
Stefan, die inmiddels al arts was, knielde voor haar neer en onderzocht haar
buik. ‘Nog even volhouden, lieverd.’
81. Aan het ontbijt waren de grapjes en plagerijen over haar bolle buik niet van
de lucht; vooral Olivier moest altijd lachen om de enorme ‘toeter’ van zijn
moeder, zoals hij het noemde.
82. Eva en Alan schoven aan en staarden elkaar verliefd aan, hun handen in
elkaar verstrengeld.
‘We moeten jullie iets vertellen,’ begon Eva dromerig. Meteen had ze
iedereens aandacht. Zwanger?
‘Alan en ik zijn verloofd!’
‘Dat is prachtig nieuws,’ vonden de anderen. ‘Gefeliciteerd!’
83. Na school had Olivier zijn tweede date. Het meisje was wat ouder dan hij en
hij vond haar al een tijdje aardig. Dat ze gewoon met hem mee naar huis
kwam, viel hem dan ook mee.
Hoewel ze ouder dan hem was, liet ze dat uit niets blijken. Ze praatten met
elkaar alsof ze even oud waren en lachten om dezelfde dingen.
84. ‘Oom Alan, mogen we naar de partyzaal? Alsjeblieft?’ smeekte Olivier.
Normaal bleef de ruimte overdag gesloten, en ging hij alleen open bij speciale
gelegenheden. Maar blijkbaar was Alan in een goede bui, want hij gaf
toestemming.
‘Yes, dit wordt geniaal.’ grinnikte Olivier terwijl hij zij aan zij met Olga de hoek
om rende. ‘Karaoke time!’
85. Ze was absoluut niet verlegen en schreeuwde de longen uit haar lijf, zo
spontaan dat Olivier er bijna onzeker van werd. Toch moest hij ook vreselijk
lachen en al gauw schaterden ze allebei zo erg dat ze nog maar nauwelijks
konden zingen.
86. Na afloop veegden ze de tranen van hun gezicht.
‘Het is al super laat, ik moet echt gaan. Sorry, Olivier, ik vond het echt
geweldig.’ lachte Olga en tot Oliviers grote verbazing viel ze hem in de armen.
Ze vertrok, en Olivier bleef stilletjes staan.
Hij vond haar leuk. En wel meer dan dat. Was dat verstandig, met een
levenswens als hij, nu hij nog minstens 40 andere dates moest hebben?
88. ‘Het is prima ingericht, maak je nou maar geen zorgen meer.’ suste Richard en
hij trok zijn vriendin bij zich op schoot. ‘Het is hier hartstikke mooi, een echt
Richard-en-Claire-huisje.’
Ze moest lachen. ‘Okee, jij zegt het.’
89. ‘En dan gaan we nu maar eens werk zoeken.’ Richard speurde een tijdje rond,
maar vond niets. Tot zijn muis ineens ergens bleef hangen.
‘Claire!’ riep hij. ‘Hier is een baan in de journalistiek!’
90. ‘No way! Echt?’ Ze sprong bovenop hem en nam de muis van hem over. Bijna
hongerig scrollde ze over de pagina, tot ze genoeg informatie had. ‘Ik ga er
meteen achteraan. Super dat je dit gevonden hebt!’
Die avond zaten ze aan de spaghetti.
‘Ik ben zo blij voor je,’ glimlachte Richard, die zelf nog niets gevonden had.
‘Oh, slijmbal.’
91. De volgende dag kon Claire al beginnen en ook Richard had succes bij zijn
speurtocht naar een baan.
92. En zo was hun studentenleven in één klap veranderd in het drukke leven van
twee jonge volwassenen die zo snel mogelijk carrière wilden maken. Afgezien
van het werken veranderde er niet veel; net als op de universiteit zaten ze
nog steeds uren met hun neus in de boeken!
94. Het appartement was ingericht, en Arthur keek tevreden rond. Tot zijn oog
viel op het speelgoed dat naast zijn bureau was neergelegd.
De baksteen kon hij nog verklaren als een grapje; maar de blokkendoos niet.
‘Anna?’
95. Ze bloosde hevig toen ze hem vertelde dat ze in de speelgoedwinkel was
geweest en daar ineens had beseft hoe graag ze zelf een baby wilde.
‘Ik dacht… ik neem het gewoon vast mee, dat speelgoed.’
‘Ik wist helemaal niet dat je nu al een kindje wilde.’
‘Wil jij dat dan niet?’
‘Nou… eigenlijk wel. Heel graag zelfs!’
96. De plotselinge kinderwens maakte de twee studenten van de ene op de
andere dag een volwassen stel. Ze dachten na over de toekomst.
‘Het is hier niet groot, maar één kindje moet er toch wel bij passen?’
‘Een bed in de gang moet kunnen.’
‘En zodra ik een zaak geopend heb, worden we rijk en kunnen we verhuizen.’
97. ‘O ja, een zaak!’ viel Anna hem bij. ‘Je levenswens, vijf topzaken bezitten.’
‘Ik ga er vandaag mee beginnen. Ik heb een leuk winkeltje opgekocht, hier in
het dorp.’
98. En zo vertrok Arthur naar zijn eerste eigen zaak. In overleg met Anna had hij
besloten zich speciaal op vrouwen te richten, en allerlei
schoonheidsproducten te verkopen.
Ergens was het ook logisch; vrouwen hielden van shoppen, dus het kon haast
niet anders dan dat zijn winkel goed zou gaan lopen.
99. Het kostte hem flink wat geld om alle producten in te slaan, maar toen alles
uiteindelijk op zijn plek stond draaide Arthur met bonzend hart het bordje
om.
100. Net toen hij zich een beetje nerveus achter de kassa genesteld had, zwaaide
de deur open en kwam Aurora met een brede grijns binnen.
‘Arthur!’
‘Wow, je bent m’n eerste klant! Hoe wist je zo snel dat ik open was?’
‘Ach, je weet hoe dat gaat in zo’n dorp als dit. En Anna was zo vriendelijk
geweest om een beetje rond te mailen!’
101. ‘Ik moet ook zelf wat meer reclame maken.’ knikte Arthur. ‘Maar super dat je
er bent! Zal ik je een rondleiding geven?’
‘Het is hier niet groot, maar het is vast goed om te weten waar alles staat.’
102. ‘Deze sieraden zijn geweldig,’ mompelde Aurora even later en ze boog zich
over de toonbank heen.
Inmiddels druppelden er al meer klanten binnen. ‘Sorry, ik moet even deze
andere mensen gaan helpen.’
‘Sure.’ glimlachte Aurora. ‘Succes!’
103. Al gauw ging Arthur helemaal op in zijn werk. Dit was wat hij wilde! Stiekem
begon hij al te dromen van hoe het zou zijn als dit een topzaak was. Ooit…
Hij was zo druk met de kassa bezig, dat hij niet door had dat een vrouw
aantekeningen stond te maken. Even later kwam ze naar hem toe: ‘Ik heb je
zaak beoordeeld, en zal een goede recensie schrijven!’
YES!
104. Waar al die mensen vandaan kwamen, wist Arthur niet – maar al gauw stond
de kleine winkel vol klanten. De rij bij de kassa groeide en groeide!
105. ‘Nog even en ik moet personeel in dienst gaan nemen…’ mompelde Arthur in
zichzelf. Hij schrok op van een lach vlak voor zich – en zag zijn tweelingbroer
staan.
‘Rich! Ik had je helemaal niet gezien!’
‘Ik hoorde het van Anna, en ik moet zeggen: je hebt mooie spullen hier staan.
Deze kaars zal Claire vast mooi vinden.’
106. Het begon donker te worden en Arthur strekte zijn pijnlijke ledematen. Hij
was nu al van ‘s morgens vroeg in de weer en dat voelde hij.
Misschien was het tijd om te sluiten, voor vandaag. Met tegenzin nam hij
afscheid van de laatste gasten en keek naar de lege schappen.
De voorraad moest bijgevuld worden – maar dat kwam de volgende keer wel.
107. Moe maar dolblij kwam Arthur thuis, en daar wachtte hem nog een
verrassing.
Anna stak vol trots haar opzwellende buikje vooruit.
Arthur kon niet eens de juiste woorden vinden. Met een onsamenhangende
oerkreet wierp hij zich in haar armen.
108. Hij kon nauwelijks slapen die nacht. Alles was zo geweldig in zijn leven! Zijn
eigen zaak die op rolletjes liep, zijn eerste kindje op komst…
Er miste nog één ding.
Aan het ontbijt begon hij erover.
‘Zou je… Anna, zou je met mij willen trouwen? Ik bedoel, vandaag nog?’
109. ‘Ik heb geen ring voor je, geen verlovingsring bedoel ik. En dat spijt me.’ ging
hij onzeker verder. ‘Maar ik wil jou gewoon als mijn vrouw. Ik wil dat we
getrouwd zijn als we ons kindje krijgen.’
Anna schonk hem één van haar liefste glimlachjes en knikte.
‘Het is een beetje onvoorbereid, maar daar hou ik wel van. Laten we
trouwen!’
110. In bijpassende paarse trouwkleding beklommen ze die morgen het kleine
prieeltje in het park. Er waren maar een paar gasten – een groot feest konden
ze altijd later nog geven.
111. Met grote ogen schoven ze de gouden ringen om elkaars vingers. Nu was het
officieel. Nog maar kort geleden waren ze studenten, nu waren ze getrouwd
en was er een kind op komst.
‘Ik kan het soms gewoon niet geloven. Dat alles ineens zo snel is gegaan.’
112. ‘Maar ik heb nergens ook maar een minuut spijt van gehad.’ zei Anna
vastberaden.
‘Ik ook niet.’ Arthur liet haar handen los en richtte zich tot haar buik. ‘En pas
als jij er uit bent, is ons geluk echt compleet!’
114. Bart had nieuwe buren. Hij had ze zien arriveren toen hij op de zoveelste
regenachtige ochtend voor het raam stond, zich afvragend wanneer hij
eindelijk werk zou vinden. Het was een jong stel, zag hij, en duidelijk
smoorverliefd.
115. Even later kwam de nieuwe buurvrouw zich voorstellen. Barts moeder en
Aurora liepen meteen enthousiast naar buiten om met haar te praten, maar
Bart merkte al gauw dat hun aandacht afdwaalde. Uiteindelijk probeerde hij
maar een gesprek met de vrouw aan te knopen. ‘Het is een… mooie buurt
hier, hè?’
116. ‘Absoluut. Deze huizen zijn geweldig, met die kleuren, en van binnen ook zo
ruim! Ik mis alleen wel een tuin, maar ja, je kunt niet alles hebben.’ Ze
glimlachte. ‘Ik ben trouwens Mirthe.’ ‘Bart. Welkom in de straat.’ ‘Dank u,
buurman!’ Weer lachte ze, en Bart voelde een vreemde kriebel in zijn buik.
117. ‘Mijn vriend heet Milan, maar hij is druk bezig met inrichten.’ zei ze, en even
flitsten haar ogen onzeker naar het huis. Iets zei Bart dat haar vriend gewoon
geen zin had om kennis te komen maken, maar hij zweeg wijselijk. ‘Mirthe en
Milan, wat leuk.’ zei hij daarom maar. Mirthe glimlachte, maar de lach
bereikte haar ogen niet. ‘Dat zeggen er wel meer.’
118. ‘En jij?’ zei ze na een ongemakkelijke stilte. ‘Is Aurora jouw vriendin?’ ‘O, nee,’
zei Bart snel, en begon een verhaal over zijn familie. Wat stond hij nou weer
te ratelen? Maar Mirthe keek vriendelijk. ‘Leuk je ontmoet te hebben, Bart. Je
moet maar een keertje langskomen als alles klaar is in ons huis.’ ‘Lijkt me
leuk!’ riep Bart haar na. Hij voelde zich ineens heel blij. Pas toen ze weg was,
sloeg de paniek toe. Shit. Verliefd op iemand anders meisje.
119. Bart was behoorlijk zenuwachtig toen Mirthe hem op een ochtend op de
koffie vroeg. Hij probeerde zich zoveel mogelijk op het interieur van haar huis
te richten, maar zijn blik werd als een magneet naar haar toe getrokken. Zijn
hart bonsde zo hard dat hij bang was dat ze het kon horen.
‘Is je…vriend er niet?’ vroeg hij uiteindelijk. ‘Jawel.’ ze zuchtte. ‘Hij…bleef
liever boven.’
120. ‘Okee.’ Bart voelde aan dat hij er niet op door moest gaan, en keek naar een
tekening die op een klein bijzettafeltje lag. ‘Heb jij dat gemaakt?’ Zodra ze zijn
blik volgde, sprong ze op en griste het papier weg. ‘Ja, maar het is…niks.’ Ze
verfrommelde het tot een prop en gooide het weg. ‘Het was mooi.’ ‘Maakt
niet uit. Milan heeft liever niet dat ik… Oh, laat ook maar.’ ‘O-okee.’
121. Op het moment dat zijn naam uitgesproken werd, klonken er voetstappen
van boven en kwam Milan naar beneden. Hij trok Mirthe zacht maar
dwingend overeind en nam haar in zijn armen. ‘Weet jij waar ik zin in heb?’
fluisterde hij in haar oor, maar hard genoeg zodat Bart het kon horen.
122. Bart slikte moeizaam. Hij kende deze man nauwelijks, maar hij had nu al een
hekel aan hem. Iets zei hem dat hij Mirthe vreselijk onderdrukte en
ontzettend egoïstisch was. ‘Het heeft iets te maken met jou, mij, en een bed.’
hintte Milan en hij gaf Bart over Mirthe’s schouder een dikke knipoog. Een
knipoog die zei: dit werkt altijd – maar die ook zei: ze is van mij, wegwezen jij.
123. En zo werd Bart weggestuurd en trok Milan Mirthe mee naar de slaapkamer.
‘Trek wat leuks aan.’ beval hij en hij keek met over elkaar geslagen armen toe
terwijl ze zich uitkleedde en een lingeriesetje uit de kast pakte. Hij tilde haar
op en legde haar op bed. ‘Wie was dat, beneden?’ Zijn stem was hard,
dreigend. ‘Niemand. Gewoon de buurman.’
124. ‘Goed. Als hij maar beseft dat hij met zijn poten van je af moet blijven. Je
bent van mij.’ ‘Milan, hij zou echt niet…’ ‘Hou je mond, je weet maar nooit
met die kerels.’ ‘Bart is niet…’ ‘Mirthe wees stil!’
125. En hoewel het huilen Mirthe nader dan het lachen stond, gaf ze haar vriend
weer zijn zin. Hij zag haar als zijn bezit, dacht dat hij op elk gewenst moment
met haar het bed in kon duiken, en was ziekelijk jaloers. ‘Ik wil zo graag een
kindje met je, liefste.’ fluisterde hij. En daar had je het grootste probleem:
Mirthe wilde geen kind met hem – maar hoe kon ze hem dat ooit zeggen?
127. Renate liet zich achterover op bed vallen. De dag was nog maar net
begonnen, maar eigenlijk had ze er nu al geen zin meer in. Zonder baan leek
alles zo zinloos. En dat ze geen vriend had werkte er ook niet aan mee.
Ze zuchtte en kwam met tegenzin weer overeind. Aan het werk in de
hondenkennel dan maar weer.
128. Maar Renate was niet de enige die het niet zo meer zag zitten. Ook Olga had
het moeilijk. School zat tegen, en ze had weer zo’n dag dat ze haar ouders
vreselijk miste.
En hoe goed tante Elise haar best ook deed om haar te helpen, soms lukte
het gewoon niet.
129. Snikkend smeet Olga haar schrift van zich af en stormde de gang uit. Achter
zich hoorde ze de tikkende stappen van haar tante, en ze moest nog harder
huilen.
‘Ik mis ze gewoon zo, waarom moesten ze nou dood gaan?’
130. ‘Niet dat ik niet gelukkig ben bij jullie, maar… maar ik wil gewoon m’n ouders
terug!’ jammerde Olga. ‘Ik wil gewoon papa en mama weer zien!’
Elise zuchtte meelevend en sloeg haar arm om het meisje heen.
Ze wist niet wat ze moest zeggen, maar het was ook beter om te zwijgen en
er gewoon te zijn.
131. ‘Nou,’ zei ze na een tijdje, toen het huilen wat minder werd. Ze wreef het
meisje over haar rug. ‘Zal ik een lekker kopje chocolademelk maken?’
Olga knikte en veegde haar tranen weg.
Even later zat ze nog een beetje trillend in de keuken.
‘Het geeft niks hoor, soms moet je het er gewoon even uit gooien. Het is ook
allemaal niet niks.’ zei tante Elise.
132. ‘Tante,’ begon Olga na een slok. ‘Op wie lijk ik het meest, op papa of op
mama?’
‘Oh,’ Elise schrok op en leek het een moeilijke vraag te vinden. ‘Uiterlijk lijk je
absoluut op Kirsten…’ begon ze. ‘Twee druppels water, zou je bijna zeggen.
Maar je hebt ook zeker Bastiaans ogen, en zijn karakter.’
Ze zuchtte met een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht.
133. ‘Hoe was hij, papa bedoel ik? Bastiaan?’
‘Bastiaan was m’n kleine broertje… Zo zag ik hem, en niet anders. Hij wilde
architect worden en was heel gedreven daarin. En hij was zo dol op je
moeder. En op jou natuurlijk.’
‘Soms herinner ik me wel dingen. Hoe ze me hielpen met huiswerk, of hoe
mama samen met me speelde.’
134. ‘Koester die dingen. Hou ze in je hart, dan zullen ze voor altijd bij je blijven.’
‘Ik zal het nooit vergeten.’ glimlachte Olga. ‘En ooit ga ik terug naar het huis
waar we toen woonden.’
‘Dat is een mooie wens.’
‘Bedankt voor het gesprek, tante Elise. Dat hielp echt.’
135. En hoewel Olga weer wat opgepept was, zat Renate nog steeds te mokken.
Het begon al avond te worden en ze had haar gewone kleding omgeruild voor
een slobberige trui. Bart kwam een avondje langs, maar eerlijk gezegd zat ze
niet op zijn problemen te wachten.
‘En dus…lijkt het erop dat ik…verliefd ben op een meisje dat al iemand heeft.
Maar hij is echt een asshole.’
136. ‘Ik bedoel, we zaten gewoon koffie te drinken en ineens rukt hij haar van de
bank, duidelijk met de bedoeling haar mee naar boven te nemen.’
‘Als hun dat nou willen.’ zuchtte Renate. ‘Sommige stellen kunnen gewoon
niet van elkaar afblijven.’
‘Nee, zo zit het niet. Hij is gemeen. Echt, een klootzak. En ik ben echt verliefd
geworden op Mirthe…’
137. ‘Het is gewoon… m’n zusje is pas getrouwd, en ik ben nog steeds alleen. Op
zo’n bruiloft besef je pas echt hoe mooi liefde is. En hoe eenzaam ik zelf ben.’
138. ‘I know, Bart. Ik weet precies hoe je je voelt. We zijn onze hele studietijd al op
zoek naar een leuk persoon, maar we hebben nog geen van beiden succes
gehad.’ Renate zuchtte. ‘Ik vind het heel erg voor je, maar je moet Mirthe
gewoon met rust laten. Ze is al met iemand en dat moet je accepteren. Je
kunt niet in hun relatie gaan zitten.’
‘Ik weet het. Maar het is gewoon zo moeilijk om te zien hoe ze lijdt, terwijl ik
van haar hou. Oprecht van haar hou.’
139. Ze kletsten nog een tijdje maar eerlijk gezegd zag Renate zijn probleem niet
zo. Goed, die Mirthe was vast hartstikke leuk, maar als ze bezet was moest
Bart dat gewoon accepteren.
De volgende dag arriveerde de nieuwe puppy en dat vrolijkte Renate op.
140. Hij werd Pitch genoemd en ze was meteen helemaal weg van hem. Ze had
nog nooit zo’n klein, mooi glanzend zwart hondje gezien, met zo’n levendig
karakter. Hij was hier zeker wel op zijn plek en werd later vast een goed
maatje voor Minnie.
141. Tijdens het schoonmaken luchtte Olga haar hart over Olivier, een jongen waar
ze laatst mee had afgesproken.
‘Ik denk dat ik hem leuk vind, Renate… Het was zo gezellig. Maar hoe weet ik
nou wat hij voor me voelt?’
Renate dacht even na. ‘Schrijf hem een kaartje. Gewoon, niks bijzonders,
maar wel duidelijk genoeg.’
Dat vond Olga een goed idee.
142. De volgende dag groeide Pitch al op, en hij bleek een leuke bruine vlek op zijn
rug te hebben, en verder ook losse bruine plekken in zijn zwarte vacht. Maar
het leukste vonden Renate en Olga nog wel zijn pluizige eekhoornstaart en
zijn snor.
143. ‘Oooh, jij gaat zúlke leuke puppies krijgen met Minnie!’ kirde Renate.
‘Zeg, loop jij niet wat hard van stapel?’ lachte Olga en ze stootte haar nicht
plagend aan.
‘Mind my words, die twee krijgen binnenkort puppies en ze zullen geweldig
zijn.’
144. Olga haalde haar schouders op. Ze zouden wel zien.
Ze keek hoe Pitch naar het nieuw verbouwde buitengedeelte van de kennel
liep, en in de aarde begon te wroeten.
Ze glimlachte.
145. Problemen met verliefdheid, het verlies van haar ouders – alles leek minder
erg als ze met Renate kon praten en met de honden kon spelen.
Ze was dankbaar dat ze hier had kunnen opgroeien – ze had geen betere plek
kunnen bedenken!
