2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje x Jasmine,
Casper x Belinda x Hedwig
8. Sofie x David, Felicia, Marcia, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan x Kirsten, Nora, Daphne, Sira, Hedwig x Casper,
baby, Ralph x Christine, Armando x Lilah, Marloes
9. Stefan x Marie, Eva x Alan, Renate x Milan, Arthur x Anna, Richard x Claire,
Olga x Olivier, baby, Jasper, Emma
10. Olivier x Olga, Lars, Linda, Ruben, Nicole

3. x

4. De vorige keer
- Fam. Stolk: De familie ging er tussenuit voor een vakantie
op Twikkii. Armando vroeg Lilah ten huwelijk. Marloes en
Emma groeiden op tot tiener. Emma had een oogje op de
jaren oudere Zeb.
- Fam. Stolk: Jasper besloot Tina’s verliefde gevoelens te
beantwoorden en ze kregen verkering. Hij begon zijn
eerste zaak. Later begonnen Tina en hij uit elkaar te
drijven.
-Fam. Valentijn: Olivier ging studeren. Lars werd kind. Eva
leerde butler Olivier beter kennen en het klikte erg goed.
- Fam. Valentijn: Richard en Claire werkten aan hun
carrière.
- Fam. Valentijn: Linda groeide op tot kind.
-Fam. Stadsie: Renate en Milan kregen een tweeling;
Ruben en Nicole. Er werd een puppy geboren; Nala.
- Universiteit: Ondanks Oliviers levenswens kregen hij en

5. Familie Stolk
3spelen
Casper
Belinda
Armando
Marloes
Emma

6. Casper nam Emma na school mee naar het zaakje waar Lilah werkte, om een
nieuwe outfit uit te zoeken. Hij genoot van hun tijd samen, en het was
duidelijk dat Emma het ook gezellig vond. Tot ze na het winkelen buiten op
een bankje neer ploften en ze aarzelend over haar biologische ouders begon.
‘Misschien wil je hier liever niet over praten, pap…?’

7. ‘Natuurlijk wel, Em, je hebt het recht alles over je ouders te weten. Je bent nu
oud genoeg.’ zei Casper snel, hoewel hij het wel erg moeilijk vond.
‘Waarom hebben ze me afgestaan?’
‘Ze waren nog maar studenten. Je vader, Steven, was een goede vriend van
mijn halfbroer Ralph.’

8. ‘Dus mijn vader heet Steven. Hoe heet mijn moeder?’
Emma zuchtte. Het was moeilijk om Casper en Belinda niet als haar echte
ouders te zien. Toch had ze het gevoel lang genoeg gewacht te hebben.

9. ‘Aurora Weemoed.’ zei Casper met een nadenkende blik op zijn
adoptiedochter. ‘Ik weet niet of ik dit moet zeggen, maar… je lijkt als twee
druppels water op haar. Alleen heb je de huidskleur van je vader.’
Emma wist geen woord meer uit te brengen. Ze had altijd geweten dat dit
gesprek ooit zou komen, maar dit kwam toch als een schok.
‘Ik heb hun e-mail adres. Je kunt ze iets sturen, als je wilt.’ zei Casper toen.

11. ‘Je hebt…wat? Van wie?’ stamelde Steven voor de zoveelste keer.
‘Een mail van onze dochter, schat.’ Aurora bleef uiterlijk kalm, maar van
binnen was ze één brok zenuwen.

12. ‘Onze Emma… Ze moet al bijna zestien zijn nu. Ongelofelijk dat ze ineens
contact opgenomen heeft.’
‘Ze is er oud genoeg voor.’ knikte Aurora. ‘Ze klinkt zo gelukkig, Steef.’
‘Daar ben ik blij om. Wij hadden haar echt nooit een goede jeugd kunnen
geven. We waren er gewoon nog niet aan toe. Nog steeds niet, waarschijnlijk.’

13. ‘Ik vraag me af of ze op jou lijkt, lief.’ Steven glimlachte zijn scheve lachje en
sloeg zijn armen om zijn vrouw heen.
‘Zullen we haar maar gaan terug mailen, dan?’
‘Hoe eerder hoe beter!’

14. x

15. Dolblij was Emma met de snelle reactie van haar ouders en ze liet hem
meteen door iedereen lezen. Het verjaardagsfeest van Armando die avond,
zag ze eigenlijk ook een beetje als een feestje voor zichzelf. Het was zo fijn dat
ze nu haar echte ouders leerde kennen!

16. Armando groeide op tot volwassene. Lilah was even daarvoor al in haar eigen
geboortehuis opgegroeid; en daarna had ze afscheid genomen van haar
familie.

17. Ze kwam nu officieel bij Armando wonen en dat vereiste wat aanpassingen in
het kleine huis. Er waren niet genoeg slaapkamers meer en daarom mocht
het jonge paar op een opklapbed in de woonkamer hun nachten
doorbrengen – wat ze helemaal niet erg vonden.

18. Armando moest even wennen aan zijn volwassen ik, maar met Lilah aan zijn
zijde was alles al gauw weer vertrouwd.
‘Nu kunnen we elke avond films kijken en vreetfeestjes houden,’ gniffelde
Lilah. Slaapfeestjes met een overdaad aan eten waren hun favoriete hobby
geweest toen ze tieners waren – en dat was nu dan ook niet veranderd.

19. Armando en Lilah besloten er geen gras over te laten groeien. Ze waren al
sinds hun tienertijd verloofd en nu ze volwassen waren was het de hoogste
tijd… om te trouwen!
‘Staat het wel?’ Armando had zich nog nooit zo onzeker gevoeld, maar de
steun van zijn zusjes hielp hem erdoorheen.
‘Je ziet er geweldig uit, lichtblauw is echt jouw kleur! En nu gaan wij ons ook
omkleden. Kom, Em!’

20. Armando keek de giebelende tienermeisjes na en wachtte tot ze weer
beneden kwamen.
Vandaag ging hij trouwen… hij kon het bijna niet geloven.
Met een gil kwam Emma van de trapleuning af sjezen en toonde toen een
beetje verfomfaaid haar nieuwe avondjurkje.
‘Vindt je d’r van?’ grijnsde ze.

21. ‘Hij staat je – ’ begon Armando bewonderend, toen Emma aan de kant
geduwd werd door Marloes, in een al minstens zo mooie japon.
‘Wij zijn er helemaal klaar voor!’

22. Armando gniffelde. Hij zou niet weten wat hij zonder die twee gekke zusjes
moest. Intussen hadden zijn ouders de woonkamer half omgebouwd tot een
trouwplek, compleet met huwelijksboog en stoelen voor de toeschouwers.
Met bonzend hart stond Armando even later onder de boog te wachten.
Langzaam ging de deur open.
Daar was ze. Beeldschoon, in een hemelsblauwe japon die perfect matchte
met zijn eigen strikje.

23. ‘Je bent…je bent prachtig, Lil.’ hijgde Armando. Hij had het ineens snikheet en
de zenuwen gierden door zijn lijf. Lilah leek zijn paniek op te merken en
knipoogde naar hem.
De ceremonie vloog voorbij en zowel Lilah als Armando spraken de beloftes
volmondig uit.

24. Hun familie applaudisseerde om het hardst en eindelijk voelde Armando zich
een beetje ontspannen.
Hier stond hij dan, naast de vrouw van zijn leven. Eindelijk in de echt
verbonden – iets dat ze al sinds hun kindertijd gewild hadden.

25. Die avond kwam ook Lilah’s familie langs en het feest barstte goed los in huize
Stolk.
Vertederd boog Lilah zich over naar haar kleine neefje Carlo, het zoontje van
haar halfbroer Tom.
‘Heel erg gefeliciteerd tante Lilah, dat je nu getrouwd bent.’ zei hij braaf, en
Lilah gaf hem een aai over zijn blonde hoofd.

26. De kamer was vol stemmen en muziek, gerinkel van bestek en glazen.
Uiteindelijk klonk de lage, kalme stem van Casper door het tumult en stierven
alle geluiden langzaam weg.
‘Ik zou graag een toast uitbrengen op het bruidspaar.’ Trots begon hij te
vertellen over hoe hij Armando als alleenstaande vader had geadopteerd, en
hoe daar later Belinda en de meisjes bij waren gekomen.

27. Iedereen was opgelucht toen hij eindelijk de afsluitende woorden sprak
(och, hij was ook zo trots, hoe kon hij dit voorbij laten gaan zonder een
toespraak?!) en zijn glas hief. De champagne vloeide rijkelijk en toen het
jonge paar even later moest poseren voor de foto konden ze nauwelijks stil
blijven staan. Warm en giechelig van het feest en de alcohol stonden ze naast
elkaar toen het toestel flitste.
‘Een mooie herinnering voor later.’

28. ‘Ik heb zo genoten vandaag.’ zuchtte Lilah dromerig, nadat de laatste gasten
vertrokken waren en hun familie hun slaapkamers hadden opgezocht. ‘Dit
was echt de mooiste dag van m’n leven.’
‘Elke dag met jou is mooi, Liel.’ Armando sloot even zijn ogen en genoot van
haar vingers die door zijn haren gingen.

29. ‘Hoewel,’ vervolgde Lilah haar gedachte, alsof Armando niets gezegd had. ‘Er
is een dag die nóg mooier zal zijn.’
‘En dat is?’
‘De dag dat wij ons eerste kindje krijgen. En die kan me niet snel genoeg
komen!’
‘Mij ook niet! Laten we maar snel aan de slag gaan!’

30. De romantiek hing in de lucht en ook Emma had er last van. Hoewel ze jong
was, had ze nog steeds een enorme crush op een collega van haar vader.
Ze belde hem vaak en ook nu vond ze het wel gezellig als hij even langs
kwam. Wat de rest daar van vond kon haar niks schelen.

31. Snel nam ze een douche en kleedde zich aan. Zodra hij voor de deur stond,
voelde ze haar knieën in pudding veranderen en haar hartslag twee keer zo
snel gaan.
‘Hoi, Zeb. Ik heb voor je gekookt.’ zei ze blozend, maar trots. Ze trok hem aan
zijn arm mee naar de tafel. ‘Hoe was je dag?’

32. O, wat vond ze dit heerlijk. Doen alsof ze al getrouwd waren en zij de perfecte
huisvrouw was. Het klonk cliché – en dat was het ook, gaf ze toe – maar ze
genoot er met volle teugen van.
‘Zaterdag hè, lekker uitslapen en de rest van de dag een beetje huiswerk van
leerlingen na kijken. Proefwerken en zo, je weet wel.’ Zeb nam een hap van
zijn chili con carne en keek Emma goedkeurend aan.

33. In de andere hoek van de kamer stond Marloes te oefenen op haar nieuwe
gitaar. Die had ze sinds kort, sinds ze een baantje in de muziek had gevonden
– haar droomcarrière. Hoewel ze nu nog in een platenzaak stond, wilde ze
niets liever dan doorbreken als rockster.
Ze bekeek haar zusje met Zeb met argusogen. Ze vertrouwde het voor geen
cent.

34. Maar Emma negeerde de blikken van haar zusje. Ze hield van Zeb en niemand
hield haar tegen!
‘Dat was echt verrukkelijk, Em. Zo wil ik elke dag wel eten!’
‘O, maar dat kan, hoor.’ glimlachte Emma en ze pakte zijn handen beet.
Ze voelde Zeb verstarren, maar hij trok zijn handen niet weg.

35. Toen ze buiten afscheid van hem nam, dacht Emma: dit is het moment.
‘Ik vond het echt gezellig dat je er was, Zeb.’ zei ze met zachte stem en ze keek
met grote ogen naar hem op. Ze ging zo dicht bij hem staan dat ze zijn
lichaamswarmte door haar kleren heen kon voelen.
Toen legde ze haar handen om zijn middel, en liet ze langzaam naar beneden
glijden.

36. ‘Eh, Emma?’ aarzelde Zeb. ‘Is dit nu wel zo’n goed idee? Je vader…’
‘Vergeet m’n vader, Zeb. Het is nu jij en ik. Alleen jij en ik.’ Ze drukte zichzelf
nog dichter tegen hem aan en genoot van zijn geur en zijn ademhaling in haar
nek.
En eindelijk reageerde hij en onderging hij niet meer alleen haar geflirt – hij
kwam zelf in actie.

37. Hij liet zijn handen over Emma’s rug gaan en keek haar met een twinkeling in
zijn ogen aan.
‘Ik voel al zo lang iets voor jou, Zeb. Je maakt me helemaal gek.’
Langzaam bracht Emma haar gezicht dichter naar het zijne. Ze moest ervoor
op haar tenen gaan staan, maar dat merkte hij gelukkig niet.

38. Het ging makkelijker dan ze gedacht had. Al zo lang probeerde ze Zeb te
verleiden, en nu was het haar eindelijk gelukt: ze kusten elkaar!
Emma vergat de koude sneeuw om haar heen en zweefde weg in Zebs armen,
zichzelf verliezend in een eindeloze kus.

39. Tot er een verontwaardigde schreeuw door de nacht galmde.
‘Hee! Emma!’ Een vloek. Voeten die door de sneeuw ploeterden. Het
gietijzeren hek dat opengesmeten werd.
‘Páp!’

40. Casper trok Zeb hardhandig bij zijn dochter vandaan.
‘Waar denk jij dat je mee bezig bent, meneer de Leeuw?’
‘Casper! Het spijt me, ik…’
‘Ze is nog maar een kind! Waar zat je met je verstand? Ze had een leerling van
je kunnen zijn!’

41. ‘Papa! Hou op! Ik ben geen kind meer, ik ben zestien!’
‘Je gedraagt je er anders niet naar.’ kaatste Casper terug.
‘Ik hou van Zeb!’ Emma voelde haar wanhoop toenemen en ze begon bijna te
huilen. ‘Het is niet zijn schuld, ik begon! We houden van elkaar!’

42. ‘Je weet niet waar je het over hebt.’ Casper wendde zich weer tot Zeb. ‘Ik wil
dat jij nu uit mijn ogen verdwijnt, Zeb. Ik vind dit heel laag, dit had ik nooit
van jou verwacht. Hier is het laatste woord nog niet over gesproken.’ zei
Casper en zijn stem trilde vervaarlijk.
Zeb knikte onderdanig en maakte zich uit de voeten.
‘Nee, Zeb! Wacht!’ Het had geen zin. Nu pas begon Emma’s bloed echt te
koken. ‘Hoe kon je!’

43. ‘Emma, luister. Je moet je niet het hoofd op hol laten brengen door zo maar
een willekeurige man, omdat je een familiesim bent. Ik weet ook wat je wens
is.’
‘Hoe durf je dat te denken! Ik gebruik Zeb echt niet! Ik hou van hem!’ Met
een snik draaide Emma zich om en rende weg.
Casper bleef in de sneeuw achter, en ving uit de verte nog de woorden ik
haat je! op. Hij had het gevoel alsof hij van binnenuit verscheurd werd.

44. Familie de Leeuw
Zeb
Emma

45. ‘Ik ben meteen doorgerend,’ snikte Emma later die avond. ‘Ik heb m’n spullen
gepakt en ik ben gewoon weggegaan!’
Ze huilde hysterisch en drukte zich nog dichter tegen Zeb aan.
‘Rustig nou even, Em, jeez.’ zuchtte Zeb verward. Hij sloot de deur van zijn
huis achter haar.

46. Hij leunde tegen de muur van de hal en haalde een hand door zijn zwarte
dreadlocks.
‘Emma, het is nooit goed om zo ondoordacht dingen te doen. Je bent
overstuur, laten we hier even over praten.’
‘Nu klink je al net als m’n vader!’

47. ‘O, nee, zo bedoel ik het niet.’ Zeb beet op zijn lip en liet zijn blik even op de
vloer rusten. Toen haalde hij diep adem. ‘Ik begrijp dat je vader bezorgd is.
Voor hem moet het moeilijk zijn om zijn meisje te zien met… iemand die hij al
langer kende. Iemand die zijn vriend was.’

48. ‘Dat is toch mijn zaak?!’ Alsof ze al precies de weg wist in zijn huis, beende ze
naar de woonkamer en plofte op de bank neer. ‘Ja, we hebben een
leeftijdsverschil, maar dat kan me niks schelen!’
Emma werd er misselijk van. Ze moest haar ogen sluiten en een paar keer
diep ademhalen om zichzelf weer onder controle te krijgen.

49. Bijna begon ze weer te huilen, maar ze veegde haar tranen weg en keek op
toen Zeb naast haar kwam zitten. Hij zag er ontzettend sexy uit, zonder shirt.
‘Zeb,’ begon ze, maar ze kon ineens geen woord meer uitbrengen. ‘Zeb…’
‘Shht.’ deed Zeb en hij sloeg zijn arm om haar schouders. ‘Ik weet het.’

50. Hij gebaarde met een hoofdknikje naar het aanrecht.
‘Ik heb nog een goeie wijn staan. Ik weet niet of je al mag drinken van je
ouders, maar…’
‘Fuck die ouders.’ snifte Emma boos. ‘Doe mij maar een glas. Of vijf.’
Zeb lachte vrolijk en stond op om een fles te pakken.

51. Dicht naast elkaar op de bank dronken ze bijna twee flessen leeg, onder het
langste en diepste gesprek dat ze ooit gevoerd hadden.
Emma gooide al haar wensen eruit, al haar hoop voor de toekomst, en al haar
twijfels over haar echte ouders. Ineens kwam alles eruit, en dat voelde zo
vreselijk goed dat ze het gevoel had dat ze droomde.
En toen Zeb haar begon te kussen, wist ze het zeker.

52. Na een geworstel met hun kleren op de trap stonden ze in zijn slaapkamer.
Emma voelde zich licht in haar hoofd van geluk – en van de wijn.
‘Weet je het wel zeker?’ fluisterde Zeb in haar oor. Hij had zijn armen teder
om haar heen geslagen en Emma voelde zich veilig.
‘Ja.’ fluisterde ze. ‘Ja, ik weet het zeker.’

53. Ze liet haar blik door de kamer gaan en moest onwillekeurig glimlachen. Het
was een typische vrijgezelle mannenkamer, precies het soort kamer dat ze
zich bij Zeb had voorgesteld.
Toch had ze nu vooral aandacht voor het bed.

54. Hoewel ze dronken van verliefdheid was werd ze op het grote moment toch
een beetje onzeker.
‘Gaat het geen pijn doen? Zeb?’

55. ‘Als je bang bent, stoppen we.’ Meteen maakte Zeb aanstalten om op te
staan, maar Emma trok hem terug.
‘Ik wil het.’ zei ze snel en ze kuste hem. ‘Ik vertrouw je.’
‘We zullen voorzichtig doen. Ik wil je geen pijn doen, Em.’

56. Tijd had voor Emma geen betekenis meer. Ze verloor zichzelf onder de
dekens, eindelijk helemaal één met de man die ze lief had.
Tot de deurbel door de nacht snerpte.
‘Dat was gewe-’ begon ze, en ze versteende bij het geluid. ‘M’n vader. Ik weet
het zeker. Hij komt me halen! Ik wil niet weg, Zeb!’ Meteen was ze in paniek.

57. ‘Trek iets aan.’ zei Zeb alleen maar.
Toen Emma even later oog in oog stond met haar vader, had ze al haar
zelfbeheersing nodig om hem niet weer de huid vol te schelden. Toch zag ze
ook het verdriet in zijn ogen.
‘Emma, je bent nog zo jong…’ stamelde hij. ‘Je kunt niet zo maar van huis
weglopen en hier gaan wonen.’

58. ‘Waar zat je met je gedachten? Je zit nog op school, je hebt nog een hele
toekomst voor je. Wil je alles dan vergooien voor…dit?’
‘Voor Zeb, ja.’ zei Emma uitdagend. ‘En wat die toekomst betreft: die ligt hier.’

59. Hoofdschuddend wendde Casper zich tot Zeb. Er viel gewoon niet te praten
met dat meisje.
‘Jij zou toch beter moeten weten! Waarom laat je een tienermeisje midden in
de nacht je huis in, om vervolgens God-weet-wat met haar te doen?’
‘Emma is niet zo maar iemand! Ze kwam bij me voor steun! Moest ik haar dan
op straat laten staan?’

60. ‘Casper, alsjeblieft. Ik weet dat het moeilijk te begrijpen is, maar Emma en ik
mogen elkaar echt heel graag. Ik zou zeggen dat we van elkaar houden, maar
die woorden zijn bij jou tegen dovemansoren gezegd. Dat weet ik. Maar
probeer alsjeblieft te beseffen dat ik echt het beste voor heb met Emma. Ze is
een heel speciaal meisje.’

61. Toen brak Casper. Hij voelde de tranen in zijn ogen branden en keek nog een
keer wanhopig om zich heen. Dus dit was het huis waar zijn dochter voortaan
zou wonen. Samen met een man die bijna vijftien jaar ouder was dan zij.
Hij moest haar achterlaten. Hij moest afscheid nemen.
Met een onverstaanbaar gemompel wierp hij zich op het meisje, die zijn
omhelzing een beetje overdonderd onderging.

62. ‘Ik hoor nu hier, pap, bij Zeb. Het is goed zo.’ zei ze kalmerend en eindelijk was
ze niet meer boos op hem. Zo te zien had hij de situatie geaccepteerd.
‘Het liefst zou ik zien dat je gewoon weer naar huis kwam, Em…’ zei Casper
bibberend van emoties, maar Emma schudde haar hoofd.
‘Ik heb het geweldig gehad bij jullie, maar nu wil ik op eigen benen staan.’

63. Ze lieten Casper uit en doken weer hun heerlijke bed in. De volgende morgen
was Emma al heel vroeg wakker en ging meteen aan de slag.
Ze scharrelde door de keuken en bereidde een ontbijtje van alles wat ze maar
kon vinden. Ze zette verse bloemen op de keukentafel en in de badkamer
legde ze Zebs kleding klaar.
‘Wat een ontvangst,’ glunderde Zeb. ‘Het lijkt wel of ik in een vijfsterrenhotel
ben wakker geworden.’

64. ‘Ons eigen vijfsterrenhotel.’ Emma serveerde een deel van het ontbijt en
schoof tegenover hem aan tafel.
‘Je bent veel te goed voor me, meisje.’ glimlachte Zeb en hij pakte Emma’s
hand.
‘Niets is goed genoeg voor jou.’

65. Familie Stolk
3spelen
Ralph
Christine
Jasper

66. De zucht waarmee Tina zich op haar bed liet vallen, klonk alsof ze alle ellende
van de hele wereld op haar schouders droeg.
‘Jasper, waarom?’ piepte ze gepijnigd en ze drukte haar handpalmen tegen de
zijkanten van haar bonzende hoofd.

67. Ze miste haar vriend verschrikkelijk. Wat was ze blij geweest toen hij gezegd
had dat hij haar ook leuk vond, en ze verkering kregen.
Het had niet lang geduurd – de laatste paar weken zag ze Jasper nauwelijks
meer. Hij had het veel te druk met andere dingen.

68. Zoals zijn eigen zaakje bijvoorbeeld, gespecialiseerd in kleine elektronica.
Jasper kauwde op het uiteinde van zijn pen en dacht na. Toen krabbelde hij
snel nog wat dingetjes op het papier dat hij op zijn klembord gestoken had.
‘Kan ik u misschien ergens mee helpen?’ vroeg hij toen vriendelijk, en
wendde zich tot een klant.

69. Voldaan en tevreden maakte hij zich die avond klaar om naar bed te gaan. Hij
manoeuvreerde langs al het speelgoed waar hij vroeger samen met Tina mee
speelde, maar het bracht geen gevoelens bij hem boven. Het liefdesbriefje op
zijn nachtkastje keurde hij geen blik waardig.

70. En de volgende morgen besefte hij met een schok: hij was Tina vergeten. Hij
voelde niets meer voor haar.
Met tegenzin startte hij de computer op. Hij wist dat, elke keer als hij online
kwam, Tina als een gek tegen hem begon te praten. Hoe erg ze hem miste, en
dat ze snel weer moesten afspreken.
Jasper zuchtte geïrriteerd.

71. Tina’s hart maakte een sprongetje. Jasper kwam online! Eindelijk weer! Zo
snel ze kon typte ze een berichtje.
Jasper! Hoe is het? Gaat het goed met je winkel? Mag ik snel een keertje
komen kijken? Misschien kan ik je helpen met de kassa :)

72. Daar wilde ik het juist met je over hebben.
Jasper aarzelde even. Hoe maakte je het uit met iemand? Hij haalde zijn
schouders op. Je kon er maar beter niet te lang omheen draaien.
Het is beter als we elkaar niet meer zien. Onze verkering stelt niets meer
voor, we zien elkaar nooit meer en we zijn allebei veranderd. Het is beter als ik
het nu uitmaak.

73. Tina kreeg geen adem meer. Ze begon over haar hele lichaam te trillen en
werd ineens zo duizelig dat ze zich aan haar stoel moest vastklemmen om
niet te vallen.
Door een waas van tranen staarde ze naar het scherm. Met bevende vingers
schreef ze: Nee, alsjeblieft! We komen er wel uit. Ik wil je niet kwijt, je bent
mijn beste vriend!

74. Deze reactie had Jasper al verwacht. Maar hij kon gewoon niet meer. Het
gevoel was weg.
Tina, we kunnen vrienden blijven maar onze relatie werkte gewoon niet. Ik
moet nu gaan.

75. Snikkend viel Tina voorover op haar toetsenbord. Dit kon hij toch zo niet
doen? Betekende ze dan helemaal niets voor hem, dat hij het zo maar msn
uitmaakte?
Alles – haar hele wereld stortte in. Tina huilde zoals ze nog nooit gehuild had
en voelde haar hart langzaam in duizend stukjes breken.

76. Jasper was naar beneden gegaan en zag dat zijn moeder voor hem gekookt
had.
‘Ik dacht, je zult wel honger hebben na een dag in de zaak.’ glimlachte
Christine.
‘Nou en of. Ik ga er vanavond ook nog even heen, denk ik.’ knikte Jasper met
zijn mond vol. Over Tina sprak hij geen woord meer.

77. Zelfs ‘s avonds was het altijd druk in de winkel en soms was het
doodvermoeiend om alles in je eentje te doen.

78. Daarom huurde Jasper de volgende dag een werknemer in voor de kassa. Het
was een vriendelijke vrouw en ze had al wat ervaring, dus dat was mooi mee
genomen. Nu kon Jasper zich tenminste richten op het verkopen van
voorwerpen en het aanvullen van de voorraad.

79. Pas de volgende dag vertelde hij dat hij geen verkering meer had met Tina.
‘Het werkte gewoon niet meer. En nu kan ik meer tijd aan de zaak besteden.
Had ik trouwens al verteld dat ik niet wil gaan studeren? Ik blijf liever hier, om
de zaak zo snel mogelijk op niveau 10 te krijgen.’

80. ‘Wat een ambitie,’ lachte Christine. ‘Als dat jouw keuze is, respecteren we die.
Hoewel studeren ook hartstikke leuk is.’
‘Ik weet het.’ gniffelde Jasper. ‘Ik vond het ook heel fijn op de campus, als
kind. Maar ik zie het nut niet van studeren als ik me gewoon op mijn zaak wil
storten. Dat doe ik liever.’
‘Dan blijf je toch gezellig hier, bij ons.’

81. Universiteit
Tina

82. Tina was wel gaan studeren. Ze dacht dat het een goede manier was om over
haar liefdesverdriet heen te komen.
Haar grote wens was professioneel danseres worden, en ze was dan ook
dolblij toen ze werd toegelaten tot de dansacademie.

83. Het was hard werken – keihard, maar dat was precies wat Tina nodig had. Als
ze lag te zweten en te kermen van de spierpijn, kon ze niet aan Jasper
denken. Ze zette zich voor 100% in en werd al gauw één van de beste
leerlingen.

84. Maar ze kon niet dag en nacht met dansen bezig zijn. Er waren altijd
momenten dat je rustig moest eten, of slapen. En dan spookte Jasper door
haar hoofd. Ze kon maar niet accepteren dat het uit was.
Ze hield nog van hem.
Zelfs de aandacht van andere jongens kon haar daar niet vanaf brengen.

85. Familie Valentijn
3spelen
Stefan
Marie
Lars
Eva

86. Eva staarde met gemengde gevoelens naar het apparaat dat sinds gisteren in
haar kamer stond.
Ze had het gekregen op haar werk in de carrière paranormaal. Je kon er
overleden dierbaren mee terug halen, hadden ze gezegd.
Alan?

87. Eva was vreselijk in de war. Wilde ze dat Alan terug kwam? Of moest ze hem
laten rusten?
In gedachten verzonken liep ze naar de wc.
‘Oh, sorry, ik ben zo klaar hier!’ klonk de vrolijke stem van Olivier. Meteen
voelde Eva vlinders in haar buik en zodra ze zich daarop betrapte, begon ze te
blozen.

88. Ze moest hier met iemand over praten, en wel zo snel mogelijk.
‘O, ben je daar?’
‘Hai Eef.’ Marie bracht met het puntje van haar tong tussen haar lippen een
piepklein detail aan op een nieuw werk.
‘Marie, kunnen we even praten?’
‘Brand maar los.’

89. ‘Ik ben verliefd op de butler.’ flapte ze er meteen uit. Ze haalde diep adem.
‘En nu ben ik bang dat ik me schuldig voel tegenover Alan als ik hem niet
oproep uit de dood want ik hield het eerst van hem, maar ik hou ook van
Olivier en ik weet niet of ik moet kiezen en ik zou eigenlijk Alan gewoon
moeten laten rusten maar…’

90. ‘Stil! Hou op! Je ratelt!’ gilde Marie lachend met haar vingers in haar oren.
‘Kalmeer.’
‘Maar luister nou!’
‘Ik heb alles gehoord. Laat Alan rusten, hij verdient het. Jij gaat door met je
leven. Met Olivier, met een beetje geluk.’

91. ‘Hm.’ deed Eva. Ze had het er behoorlijk moeilijk mee. Die nacht met Olivier
in het bubbelbad spookte nog regelmatig door haar hoofd. Non-stop,
eigenlijk.
Als hij door het huis liep, in zijn zwarte smoking, voelde ze haar hart in haar
keel. Ze volgde elke beweging met haar ogen.

92. Voor Stefan, Marie en Lars bleef Olivier gewoon de butler die hen op hun
wenken bediende.
‘Yes! Aardappelkroketjes!’ Lars klapte in zijn handen. ‘Krijg jij dat thuis wel
eens, Carlo?’ Hij keek opgetogen naar zijn vriendje van school.
‘Ik kom voortaan elke dag bij jou eten, goed?’ grijnsde die.

93. Zodra Olivier klaar was met zijn werk stapte Eva aarzelend op hem af.
‘Heb je misschien zin om… samen iets te doen? Hapje eten ergens?’
‘Natuurlijk, met jou altijd.’ glimlachte hij. ‘Ik kleed me even om, dan ben ik zo
ver.’
Een half uurtje later zaten ze samen in de auto. Zenuwachtig startte Eva de
motor en draaide de auto de oprit af.

94. ‘Een cd van The Lion King? Fantastisch!’ grijnsde Olivier toen hij in het
handschoenenkastje rommelde.
‘Die is van Lars,’ verontschuldigde Eva zich snel.
‘Kan mij het schelen, ik ben dol op Disneymuziek!’ Even later schalde Hakuna
Matata door de auto en Olivier zong uit volle borst mee.
Langzaam voelde Eva haar zenuwen afnemen, en ze glimlachte.

95. ‘Dit is wel een leuke tent,’ wees Eva toen ze langs een wegrestaurant
kwamen.
‘Ik vind alles goed. Wij kunnen het zelfs in een bubbelbad in een onweersbui
gezellig hebben, dus hier moet het ook wel lukken.’
Eva giechelde en voelde dat ze rood werd.
‘Eet smakelijk.’

96. Ze dronken van hun wijn en proefden goedkeurend de eerste hapjes van hun
maaltijd.
‘Heerlijk. Hier moeten we vaker heen.’ knikte Olivier. ‘Al moet ik zeggen dat
het hier stukken comfortabeler is dan in die onweersbui.’
‘Dat wel, ja.’
‘Hoewel je ook moet toegeven dat het wel wat had, in die jacuzzi. Ik kan er
trouwens ook behoorlijk wat woordgrappen bij bedenken.’

97. ‘Zoals?’ grijnsde Eva en ze nam nog een slokje wijn. Oliviers vrolijkheid was
aanstekelijk. Zijn ogen twinkelden zo leuk.
‘Nou. De vonken sloegen er vanaf!’ Olivier stootte een luide lach uit en sloeg
met zijn vuist op tafel. ‘Dat valt niet te ontkennen! En, laat me eens denken…
het was als een donderslag bij heldere hemel: ineens besefte ik hoe leuk ik je
vond.’
Ineens werd hij serieus.

98. ‘Ik, eh, oh.’ stamelde Eva en blozend tot achter haar oren richtte ze haar blik
op haar lege bord. Toen raapte ze toch al haar moed bijeen om Olivier weer
aan te kijken. ‘Ik vind jou ook erg leuk.’

99. De hele verdere avond had ze het gevoel dat ze knalrood was en ze kon zich
nauwelijks op de weg concentreren. Toen ze weer veilig thuis waren, stonden
ze een beetje ongemakkelijk voor elkaar.
‘Tot morgen dan, Eva.’ zei Olivier. Zijn normaal zo hartelijke stem was nu zacht
en teder.
‘Tot…morgen.’ Ineens lag zijn hand op haar schouder, en gaf hij haar een klein
kusje.

100. Eva bloosde nog erger, voor zo ver dat mogelijk was, en zwaaide hem
stuntelig vaarwel.
De volgende dag was ze weer een beetje hersteld en pakte haar gewone
bezigheden weer op, hoewel dat moeilijk was nu Olivier weer gewoon als
butler door het huis scharrelde.

101. Marie glimlachte en zette haar verjaardagstaart op het aanrecht. Zij merkte
de spanningen tussen Eva en de butler ook wel op. Ze was benieuwd hoe het
daar verder mee zou gaan.
Maar eerst was ze jarig. Ze had haar stokoude vadertje uitgenodigd en hij
juichte om het hardst.

102. ‘Mama, je haar is anders!’ Lars vloog haar om de nek toen ze opgegroeid was.
‘Mama gaat het zo weer los doen, hoor.’ verzekerde ze hem.
Ze hoorde haar vader met Stefan praten, en besefte met een steek in haar
hart dat zijn stem zwak en onsamenhangend was.
Hij werd echt oud. Zijn tijd was bijna gekomen.

103. Nadat ze zich opgefrist had, nam ze haar vader even apart om over vroeger te
praten. Ze wilde nog wat praten over haar moeder, die ze op jonge leeftijd
aan kanker verloren had. Maar vooral wilde ze genieten van deze momenten
met haar vader. Ze was dol op hem, hij had haar in zijn eentje opgevoed en ze
hadden het prima naar hun zin gehad samen in de flat. Hij had haar
opgevangen toen ze als zwangere student voor zijn deur stond. Hij was er
altijd voor haar.

104. ‘We laten mama en opa even met rust, goed?’ Stefan nam zijn zoon mee naar
de bibliotheek, waar ze allebei een leuk boek uitzochten en op de bank
neerploften.
‘Hoef ik nog niet naar bed?’
‘Dat kan wel wachten.’

105. De volgende dag hield Eva het niet meer uit. Ze vervloekte zichzelf om haar
eerdere verlegenheid; waarom was ze zo vreselijk onzeker geweest?
Ze moest haar ware gevoelens eruit gooien, anders kwam er nooit wat van
een relatie met Olivier.
En daarom vloog ze op Olivier af, toen hij nietsvermoedend met een emmer
en een dweil voorbij liep.

106. ‘Dat noem ik nog eens een fijne begroeting,’ stamelde hij schor. Voor het
eerst zag ze hem van zijn stuk gebracht en dat maakte haar aan het lachen.
‘Hoi.’
‘Eva, ik… Ik wil je al zo lang iets vragen. Zou je een vaste relatie met me
willen?’
‘Natuurlijk. Als jij het vandaag niet gevraagd had, had ik het jou gevraagd.’

107. ‘Dan ben ik nu de gelukkigste butler van heel Nirvoas.’ verzuchtte hij. ‘Wie
had dat gedacht, toen we in ons onweerbad zaten?’
‘Maar Olivier…’ begon Eva weer. ‘Ik vind een relatie geweldig, maar ik zou
eigenlijk nog een stapje verder willen. Wil je bij me komen wonen, hier, bij
ons?’
‘In het huis waar ik als butler gewerkt heb? Nu?’ Even dacht hij na. ‘Waarom
ook niet.’

108. Voor het eerst konden Eva en Olivier naast elkaar in slaap vallen en dat gaf
een hele nieuwe dimensie aan hun prille liefdesrelatie. De rest van de familie
moest er even aan wennen dat hij nu geen butler meer was, maar een
gezinslid. Er werd een nieuwe butler ingehuurd.
Olivier gaf hem grijnzend instructies, die de man met uitgestreken gezicht in
zich opnam.

109. ‘Jullie moeten trouwen, oom Olivier.’ zei Lars uit het niets en hij nam nog een
slok fristi.
‘Daar zeg je me een waar woord, Lars. Maar wanneer? En hoe vraag ik haar?’
‘Gewoon, doe het vandaag. Je hoeft toch geen feest te geven? Vraag haar
gewoon en wissel ringen uit. Dat kan toch? Zo zou ik het tenminste doen.’ zei
de jongen vastberaden.

110. Olivier lachte zijn luide, vrolijke lach maar keek toen weer bedenkelijk. Dat
jongetje had gelijk.
Hij gaf vreselijk veel om Eva, zelfs al voor die nacht in het bubbelbad, alleen
had hij dat nooit laten merken omdat hij dat ongepast vond als butler.
Nu was alles anders. Nu kon hij het haar vragen.
‘Ik ga het erop wagen, Lars. Wens me succes.’

111. Eva was net uit bed en even was Olivier verblind door haar buitenaardse
schoonheid in een niet bij elkaar passend lingeriesetje. Hij schraapte zijn keel
en liet zich plompverloren voor haar op zijn knie zakken.
‘Eva, lieve Eva, wil je even naar me luisteren? Ik wil je iets vertellen. Of
eigenlijk wil ik je iets vragen. Wil je met me trouwen?’

112. Vertederd sloeg Eva haar handen om zijn nek.
‘En dat vraag je zo maar even, op een dinsdagmorgen terwijl ik me nog niet
eens aangekleed heb?’
‘Jep.’
‘Echt iets voor jou. Ik vind het een geweldig idee. Laten we trouwen, Olivier.
Nu meteen!’

113. Een kwartiertje later kwam Olivier met vrolijke, verende passen de
woonkamer weer in lopen. Meteen vloog Lars op hem af.
‘Moet jij nog niet op school zitten?’
‘Ja, straks! Maar ik wilde zo graag weten hoe het gegaan is! Zei ze ja?’
‘Nou…’ begon Olivier nadenkend, maar toen gaf hij de jongen een plagende
knipoog. ‘Nou en of dat ze ja zei! We zijn getrouwd!’
‘Yes!’

114. En ook Eva werd uitbundig gefeliciteerd. Nu was ze mevrouw Ma, een naam
waar ze wel even aan moest wennen maar ze had zich sinds Alans overlijden
niet meer zo gelukkig en zo verliefd gevoeld.
‘We zijn zo blij voor je, Eef.’ piepte Marie in haar oor, en Eva voelde zich warm
worden. Wat was ze dol op haar familie!
En nu Olivier erbij was, zat er misschien wel uitbreiding aan te komen…!

115. Familie Valentijn
3spelen
Richard
Claire

116. Met de zoveelste promotie op zak stapten Richard en Claire uit de auto. Het
was al donker, net als toen ze ‘s ochtends in alle vroegte vertrokken waren. Ze
zagen nog maar weinig daglicht de laatste tijd, en hun leven was in een
eentonig ritme vervallen.
Daar wilde Richard voor deze avond verandering in brengen. Hij had een
plannetje…

117. ‘Dit is m’n mooiste jurk, meer kan ik er niet van maken.’ zei Claire even later.
‘En nu?’
‘Goed! Heel goed, die jurk is prachtig.’ zei Richard snel. ‘Dan staat nu de taxi
voor.’
‘Echt? Wauw, wat een verrassing. Ik had me al voorbereid op een zoveelste
avondje met onze neus in de boeken.’
‘Vandaag niet.’

118. ‘Jeetje, wat romantisch!’ giechelde Claire toen ze even later in een
restaurantje zaten. Ze keek verwonderd om zich heen. ‘Ik was bijna vergeten
hoe leuk het is om uit te gaan!’
‘Daar komt onze bestelling al.’ zei Richard. Hij hoopte maar dat Claire niet
merkte hoe zenuwachtig hij was.
Even wisselde hij een blik met de serveerster, die geruststellend knipoogde.
Alles verliep volgens plan.

119. Hij knikte onopvallend terug en bedankte haar voor het eten.
‘Wow, die pannenkoeken zien er heerlijk uit!’ Claire klapte in haar handen en
begon uitgehongerd te eten. Ze merkte niet dat Richard haar afwachtend in
de gaten hield.

120. Tot ze ineens op iets hards beet.
‘Hmm,’ kermde ze. ‘Wat is…?’
Richards blik werd nog intenser. Hij hupste bijna op en neer op zijn stoel van
verwachting.
Nadenkend haalde Claire haar vork weer uit haar mond. Er bleef iets aan
hangen.

121. ‘Een…ring?’ Stomverbaasd veegde Claire het voorwerp af met haar servet en
toen stokte de adem haar in de keel.
Langzaam keek ze naast zich, waar Richard zat te stralen.

122. ‘Wil je met me trouwen, Claire? Alsjeblieft?’
‘Oh, lieverd!’ gilde Claire en ze schoof de ring aan haar vinger. De etensrestjes
zou ze er thuis verder wel af wassen. ‘Dit had ik echt nooit verwacht, zeg!’

123. Samen bewonderden ze de ring.
‘Maar wil je?’ drong Richard aan, toen zijn vriendin weer zo op ging in het
bewonderen van het sieraad.
‘Wat? Ja! Ja natuurlijk!’ Ze kusten elkaar en van eten kwam verder nog maar
weinig die avond.

124. Moe maar tevreden kwamen ze later die avond thuis. Claire ging naar de
slaapkamer om haar pyjama aan te trekken, en even later klonk er een
opgetogen kreet.
Richard grijnsde toen ze met een bos rozen de kamer uit kwam stormen.
‘Ook voor mij? Oh, Richard!’
‘Voor jou, schat. Omdat ik zo veel van je hou.’

125. Familie Valentijn
3spelen
Arthur
Anna
Linda

126. Het was zaterdag en omdat Arthur naar de zaak was, maakten Anna en Linda
er samen een gezellig dagje van.
‘Ik ben dol op zwemmen! Oh, wat hou ik van het zwembad! Mama, ik zou
elke dag wel willen zwemmen!’ gilde Linda van bovenaan de glijbaan.
Anna glimlachte en zwaaide naar haar, terwijl ze zich uitstrekte op een
comfortabele ligstoel in het zonnetje.

127. ‘Niet gaan liggen, mama, dat is zo saai!’ riep Linda haar toe, nadat ze joelend
naar beneden gegleden was en met een plons kopje onder ging. Nu gebaarde
ze watertrappelend naar Anna dat ze er ook in moest komen.
‘Okee dan. Aan de kant, hier kom ik!’ Ze nam een aanloop en maakte een
bommetje, waarbij ze wel zorgvuldig haar neus dichtgeknepen hield.
‘Woh, mama!’ kirde Linda en ze sloeg op het water van pret. ‘Dat was een
goeie! Dat moet je mij ook leren!’

128. ‘En nu naar de speeltuin.’ hijgend hees Linda zich even later op de kant en
schudde het water uit haar haren.
‘Goed, maar dan gaat mama wel even zitten, hoor.’
‘Nee, je moet draaien! Je moet helpen draaien, mama!’
‘Eventjes dan.’
‘Ja! Jippie!’

129. ‘Zo, en nu ga je eventjes alleen spelen, dan kan mama nog wat van haar boek
lezen.’
‘Okee dan. Mag ik in de toren klimmen?’
‘Doe maar wat je wilt, je bent nu groot genoeg. Maar hou je goed vast.’
‘Yes!’ Opgetogen rende Linda weg en begon als een aapje rond te klauteren.
Anna glimlachte en kon zich eindelijk op haar boek concentreren.

130. Na een vermoeiend ochtendje zaten ze om half twee aan een boterham.
Linda had haar bikini nog aan, het was warm weer en misschien kon ze straks
nog in de tuin van het appartementencomplex spelen.
‘Ik heb nog ergens waterballonnen liggen,’ herinnerde Anna zich.
‘Echt? Gaaf! Komt papa al bijna thuis?’

131. ‘Daar zal je hem hebben.’
‘Papa!’ Linda gooide haar brood aan de kant en vloog hem in de armen.
‘Mama en ik zijn naar het zwembad geweest! En er was ook een speeltuin! En
volgende keer moet jij gewoon mee, want het was hartstikke gaaf!’ gilde ze in
zijn oor. Arthur grijnsde en tilde haar op.
‘Dat klinkt inderdaad hartstikke gaaf. En ik maar werken!’ Hij knipoogde.

132. De volgende dag nam hij Linda mee naar de zaak, en Anna had thuis met Eva
afgesproken voor een kopje thee (of eerder een hele pot thee, compleet met
koekjes).
Ze genoot ervan hoe Eva straalde, en trots haar trouwring showde. Toch
merkte ze ook wel dat ze een beetje bleek zag.
En zelf was ze er ook niet helemaal bij; ze vroeg zich steeds af hoe het met
Linda in de zaak ging.

133. Arthur wist wel dat ze zich zorgen zou maken, en belde haar een paar keer.
‘Ze vermaakt zich prima, geloof me. Het is niet zo druk vandaag, dus ze kan
lekker spelen.’

134. ‘Ze heeft kleding gepast. Jurken. Stel je voor, Linda in een jurk!’ Arthur
grijnsde. Zijn dochtertje was totaal niet meisjesachtig, en nu stond ze voor de
lol baljurken te passen en met een deftig gezicht stapte ze ermee door de
winkel.
Lilah, zijn kassameisje, schoot er steeds door in de lach.

135. ‘Tja, en verder kletst ze iedereen de oren van het hoofd. Vooral Lilah, dat
arme kind. Zo lang ze haar maar niet van het werk af houdt, vind ik alles best.
Goed, tot vanavond lieverd!’
Arthur hing op en draaide zich om, waar hij Linda alweer met Lilah zag staan
lachen. Hij schudde grinnikend zijn hoofd.

136. ‘Denk je dat Linda later ook achter de kassa-’ begon Eva, maar ineens sloeg ze
haar hand voor haar mond en veerde overeind van de bank.
‘Eva? Eva, alles goed?’
Anna rende achter haar aan naar de badkamer en hield de haren van haar
vriendin opzij toen ze overgaf in het toilet.

137. Toen ze klaar was, gaf ze haar een nat doekje om haar gezicht schoon te
maken en een bekertje water.
Dorstig klokte Eva het naar binnen. ‘Sorry,’ stamelde ze. ‘Ik ben al een tijdje zo
misselijk.’
‘Weet je wat ik denk… Jij bent zwanger!’
‘O my God! Echt?’

138. Dolblij stonden de twee vriendinnen in de badkamer te gillen.
‘Maar we houden het nog even geheim, hoor!’ ‘Beloofd.’
Die middag zei Anna dan ook niks tegen Arthur. Hij was moe van het werken
en had vast zijn pyjama aangetrokken.
‘Linda heeft een geweldig rapport. Weet jij wat voor cadeau we haar zullen
geven?’
‘Ze heeft het een paar keer over een puppy gehad…’

139. ‘Hmm, een puppy. Er is amper plek voor in ons appartement, maar laten we
het gewoon doen.’ Anna haalde haar schouders op. Wat kon het voor kwaad?
Ze verheugde zich nu al op het gezicht van haar dochtertje als ze haar cadeau
zag.
‘Linda…’ Een paar uur later kwam ze geheimzinnig de kamer binnen. Haar
dochter keek op van het spelen. ‘Kijk eens wat ik hier heb?’

140. ‘Omdat je zo goed je best doet op school.’ Met die woorden overhandigde
Anna het hondje aan haar dochter.
‘Huh?’ deed Linda stomverbaasd. Droomde ze? Ze staarde naar het zachte
beestje in haar armen en drukte hem tegen zich aan. ‘E-echt?’
‘O, Lin toch!’ lachte Anna en ze knielde bij haar neer. ‘Kijk, dit is jouw puppy,
helemaal voor jou. Het is een meisje. Weet je een naam voor haar?’

141. ‘Whinney.’ zei Linda gelijk. Daar had ze al zo vaak over nagedacht! Ze wilde
echt heel graag een hondje, en nu had ze er gewoon eentje! Ongelofelijk!
‘Ik ga hartstikke goed voor hem zorgen, mama.’ Meteen begon ze het nieuwe
voerbakje te vullen.
Anna en Arthur sloegen hun armen om elkaar heen en wisselden een blik.
Wat waren ze trots op hun meisje, en wat was het heerlijk om haar zo
gelukkig te zien!

142. Familie Zevenaar
3spelen
Olivier
Olga

143. ‘We zouden kunnen verhuizen, weet je.’ begon Olivier. ‘We hebben genoeg
geld om de boerderij van je ouders terug te kopen.’
Olga glimlachte nadenkend. Toen draaide ze zich om en knikte.
‘Laten we het doen.’

144. ‘In mijn herinnering was het veel groter,’ zei Olga terwijl ze ademloos naar het
boerderijtje staarde. Olivier sloeg zijn arm om haar heen en ze drukte zich
tegen hem aan.

145. ‘Ik durf bijna niet naar binnen te gaan.’ Toch moest ze lachen. Het was hier
prachtig, aan de rand van het dorp, en nu pas had ze het gevoel echt aan haar
volwassen leven te beginnen.
Met Olivier aan haar zij.

146. ‘Ik ben bij je. We gaan samen.’ Olivier pakte haar hand en begeleidde haar
naar binnen.
Meteen stokte Olga’s adem in haar keel. Alles was nog precies hetzelfde als
toen ze het jaren geleden verlaten had. Haar poppenhuis. Haar beer in een
hoekje van de bank. Haar vaders tekentafel.

147. ‘Er ligt zelfs nog een huiswerkschriftje van me…’ Stomverbaasd knielde Olga
neer bij een geel schrift met een olifant erop.
‘Het is alsof de tijd hier heeft stil gestaan. Bizar…’

148. Olivier knielde naast haar en sloeg weer zijn arm om haar heen. Olga voelde
zich meteen veilig.
‘Kijk,’ gebaarde hij. ‘Er hangen overal foto’s van familieleden. Fascinerend.’

149. ‘Hier sliepen mijn ouders.’ Olga liet zich op het bed ploffen en Olivier strekte
zich naast haar uit.
‘En dat was jouw wiegje?’ gebaarde hij naar het bedje, dat tegen de muur
stond.
‘Ja. Toen ik ouder werd, sliep ik in de andere zolderkamer.’

150. Het jonge stel was dolgelukkig met hun nieuwe huisje, totdat de telefoon
ging.
Het was Oliviers moeder Marie, en ze had slecht nieuws over haar vader.
‘O-opa?’ herhaalde Olivier verstard en meteen voelde Olga aan dat er iets
heel erg mis was.
‘Opa is dood!’ snikte Olivier zodra hij had opgehangen.

151. ‘Ik ben er voor je,’ fluisterde Olga in zijn haren terwijl ze hem omhelsde, maar
hij was te overstuur om erop te reageren. Nog diezelfde avond gingen ze naar
de flat van opa Zach, om afscheid te nemen.
Ook Oliviers ouders Marie en Stefan waren er, en zijn broertje Lars.

152. Met een rilling van verdriet keek Olivier neer op de kist. Hij hield zo van zijn
opa. Hij herinnerde zich nog zo goed hoe hij hier als tiener op visite was en er
bijna ruzie over zijn levenswens ontstaan was. Toen had opa hem eruit gered.

153. Marie was ontroostbaar. Hoewel ze op haar verjaardag nog lang met haar
vader gesproken had, had ze toch het gevoel dat ze hem nog zo veel had
willen vragen.

154. Het kleine groepje aanwezigen sprak een paar woorden, tegen elkaar maar
ook tegen opa Zach.
Lars schraapte zijn keel en haalde een verfrommeld papiertje tevoorschijn. Op
aandringen van zijn moeder had hij zijn potloden gepakt en een
afscheidsbrief voor opa geschreven.
Die ging hij nu voorlezen.

156. Ondanks de stemming kon Olga een vertederd glimlachje niet onderdrukken.
Die Lars was gewoon zo aandoenlijk.
Toen werd ze weer serieus, en de toespraken gingen verder. Ook Olivier zei
nog wat, maar door zijn verdriet kon hij niet zo veel zeggen als hij wel wilde.

157. Na de dood van opa Zach zat Olivier een tijdje in een zwart gat. Gelukkig was
Olga er die hem erdoorheen hielp.
En na een weekje zag hij de zon weer schijnen.
‘Allemachtig,’ zei hij vol bewondering. ‘Wat ben je nu weer aan het maken?’
Hij legde zijn hand op Olga’s schouder. ‘Regenboogvissen?’
‘Als jij het zo wil noemen, prima.’ gniffelde Olga. ‘Speciaal voor jou.’

158. ‘Voilà, een regenboogvis voor meneer.’ zei ze toen ze die avond de maaltijd
met een zwierig gebaar serveerde.
‘Hij glinstert helemaal!’ Gretig als een klein kind begon Olivier zijn eten in
stukjes te snijden. ‘En…’ hij nam een paar happen. ‘Hij smaakt als…jezus,
zoiets lekkers heb ik nog nooit gegeten!’
Olga straalde bij zijn complimentjes.

159. Ze kwam hier op het platteland helemaal tot rust. Hoewel ze zich weinig
herinnerde van haar tijd als kind hier, voelde ze zich er meteen helemaal
thuis. Ze kookte, werkte in de tuin en genoot van de natuur.

160. Natuurlijk was ze ook op zoek naar werk, maar ze had tot nu toe weinig
succes. Olivier had zijn levenswens even op een laag pitje gezet, wat Olga erg
blij maakte. De enige dates waar hij nu op ging, waren met haar.

161. En na de verdrietige periode na het overlijden van opa Zach, herstelde de
familie zich en het werd gezelliger dan ooit tevoren in de kleine boerderij. Van
allebei de kanten nodigde het stel familieleden uit, en zo was er bijna elke
avond wel een volle tafel.

162. Olga was dol op Oliviers familie, en hij op zijn beurt op de hare. Hij vond
Renate grappig, en haar verhalen over de hondjes maakten hem altijd aan het
lachen.
Maar hoewel Olga heel gelukkig was met haar leven zoals het nu was, groeide
er toch een nieuwe wens in haar hart: zou dit niet een prachtige plek zijn om
een kindje op te voeden?

163. Familie Stadsie
3spelen
Renate
Milan
Ruben
Nicole

164. ‘Jullie groeien veel te snel op!’ kraaide Milan met een hoog stemmetje tegen
Ruben, die hij in zijn armen hield. ‘Daarnet waren jullie nog kleine roze baby’s
en nu zit je hier gewoon een beetje groot te zijn!’
‘Het zou verboden moeten worden!’ viel Renate hem bij, met eenzelfde
heksenstem. Nicole keek haar moeder vreemd aan.

165. ‘En nou pissen.’ vervolgde Renate vastbesloten met haar gekraai, maar toen
werd ze weer serieus. ‘Sorry Nicole, ga maar gewoon lekker een plasje doen.’
Ze aaide haar dochtertje over haar hoofd en Milan deed hetzelfde bij Ruben.

166. Hoofdschuddend keek Renate op de tweeling neer. Ze groeiden inderdaad
razendsnel op. Nu waren ze alweer peuters geworden. En hoewel ze de
babytijd heerlijk vond, verheugde ze zich nog meer op de periode die nu ging
komen.

167. ‘Salade als ontbijt? Waarom niet.’ Renate schoof aan en zag dat Milan de
tweeling ook al te eten gegeven had. ‘Je bent echt een modelvader, jij.’
‘Weet ik.’ knikte Milan met een uitgestreken gezicht. ‘Nee, even serieus, ik
doe m’n best. Vind je dat echt?’
‘In de tijd dat ik mijn haar gedaan heb, heb jij die twee al in hun stoelen
gekregen én hun eten klaargemaakt. Nou, respect.’
‘Maar jij doet dan ook erg lang over je haar.’ kaatste Milan terug.

168. Renate wilde net een opmerking terug maken, toen Milan iets zei wat ze niet
verstond. Maar het klonk wel verdacht veel als…
‘Wát zei je daar?’ Haar lach verstomde, maar werd meteen weer breed toen
bleek dat ze het wel degelijk goed verstaan had. ‘Je wilt…trouwen? Morgen?’
‘Ja. Tenzij jij geen zin hebt, natuurlijk. Dan doen we het niet.’
‘Hállo, natuurlijk heb ik wel zin. We gaan gewoon trouwen, morgen, in de
tuin!’

169. De verdere dag waren ze druk bezig met gasten uitnodigen. De tweeling
merkte weinig van de voorbereidingen, die waren veel te druk met hun
nieuwe garage, compleet met autootjes en een oprit waar ze schuin vanaf
konden racen.
‘Vrrooem!’ kirde Nicole.
‘Toet-toet!’ viel haar broertje haar bij.

170. ‘Toet-toet mee!’ protesteerde Ruben toen hij naar bed moest.
‘Nee, de toet-toet blijft in de garage. Een auto in bed, dat kan toch helemaal
niet. Zeg, luister eens. Morgen gaan papa en mama trouwen. Kom je dan ook
kijken bij ons?’
‘Jaaa!’ juichte Ruben, hoewel hij waarschijnlijk geen woord had begrepen van
wat zijn vader zei.

171. Op datzelfde moment hield Renate een soortgelijk gesprek in de slaapkamer
van hun dochtertje.
‘Mama mag morgen een hele mooie jurk aan. Wil jij dan ook je mooie roze
jurk aan? Je prinsessenjurk? Dan zijn we morgen allebei prinsessen.’
‘Ruub ook?’
‘Nee, Ruben en papa zijn…prinsen.’ giechelde Renate.

172. Op de ochtend van de bruiloft leek de tweeling de spanning wel aan te
voelen, want ze zaten te jengelen en te draaien in hun stoelen.
‘Doe eens rústig zeg, man!’ zuchtte Milan hoofdschuddend. ‘Het eten komt
eraan, hoor.’

173. Terwijl het bruidspaar zich klaarmaakte voor het grote moment, zetten ze de
tweeling in het hondenverblijf.
De honden waren al gauw gewend aan de kleintjes en vooral puppy Nala was
dol op ze.

174. En gelukkig was dat volledig wederzijds!

175. Veel te snel werd de tweeling weer weggehaald bij de hondjes, waardoor ze
het op een krijsen zette.
‘Nu niet meer huilen hoor, je bent veel te mooi in je nette pak!’ glimlachte
Renate toen ze Ruben had omgekleed. O, wat was ze trots!

176. Ze nam hem mee naar buiten, waar alles al was klaargezet en waar de eerste
gasten zich ook al verzameld hadden.
‘Boeme!’ wees Ruben en Renate volgde zijn vingertje.
‘O, bloemen! Ja, mooi zijn ze, hè?’

177. Nicole was minder enthousiast, hoewel ze toch echt haar prinsessenjurk
mocht dragen. Ze huilde en snikte en jammerde aan één stuk door, tot zelfs
Milan er wanhopig van werd.
‘Kijk, Nicole, daar is Ruben! Wat is hij mooi!’

178. Pas toen Nicole op de grond werd gezet en met wankele stapjes naar haar
broertje toe liep, droogden haar tranen.
‘Ruub,’ mompelde ze en ze drukte zich tegen hem aan.
‘Niec!’ kraaide Ruben, en alle gasten riepen vertederd ‘aaaah!’.

179. Toch ging de aandacht van de kleintjes nu even naar het echte bruidspaar –
hun ouders.
Renate keek omhoog naar de prachtige trouwboog, waar lichtgele linten
omheen gewikkeld waren en waar schitterende rozen in verwerkt waren.
‘Dit is de mooiste dag van mijn leven.’ fluisterde ze toen ze de ringen om
elkaars vinger schoven.
‘Zo hoort het ook!’

180. Het feest ging nog door tot diep in de nacht. Iedereen was er, van Renate’s
oude studiegenootjes tot Olga, en vrienden van Milan.
Het bruidspaar was het stralende middelpunt van het feest en ook de gasten
zouden deze dag niet gauw vergeten!

181. De dagen na de bruiloft gingen als in een roes voorbij. Renate heette nu
Renate Winter, hoewel hun tweeling nog wel haar achternaam Stadsie droeg.
In het hondenbedrijf was een sterfgeval; Renate’s oude hondje Sandy was op
leeftijd gekomen.
Renate had verdriet, maar kon zich er wel overheen zetten.

182. Het was een prachtige zomer en er werd zelfs een buitenverblijf aan de
hondenkamer toegevoegd, zodat ze tussen de struiken konden ravotten.
Ook het gezin zelf was elke dag buiten te vinden. Zelfs Milans ex en haar
kinderen werden vaak uitgenodigd.
Hoewel er nog steeds spanningen waren tussen Mirthe en Milan, konden ze
zich daar overheen zetten.

183. Ze waren volwassen mensen en ze moesten aan hun kinderen denken.
Suzanne en Denise moesten hun vader ook vaak zien, en natuurlijk hun
halfbroer en –zus.
Renate genoot met volle teugen van zulke dagen.

184. De kinderen waren in het begin nog wat onwennig bij elkaar, maar al gauw
zag je duidelijk dat het allemaal zusjes waren – en een broertje.
Suzanne had precies hetzelfde lachje als Ruben, en Nicole en Denise leken als
twee druppels water op elkaar met hun donkere haren en lichte huid.

185. ‘Nicci kleure? Paard?’ wees Denise met haar krijtje en ze bestudeerde de
tekening van haar iets jongere zusje.
‘Paad!’ Nicole sloeg vastberaden met beide handen op de tekening. Blijkbaar
had Denise het goed geraden.

186. ‘Mama, paard!’ wees ze even later en Renate boog zich geïnteresseerd over
alle creaties van de kinderen.
‘Jeetje, ik zie het, wat goed!’
Toen was het tijd voor de verjaardag van de tweeling. Ook Suzanne en Denise
groeiden op.

187. Ze hadden de kinderen zelf een taart laten uitzoeken en stonden nu ieder
met een kind op hun arm bij de kaarsjes.
Bart en Mirthe verhoogden de feestvreugde door zo veel mogelijk herrie te
maken.

188. En zo stonden er die avond ineens vier kinderen in de kamer. Denise en
Suzanne stonden naast elkaar in bij elkaar passende jurkjes, en Nicole en
Ruben draaiden een beetje onwennig om hen heen.
‘Zullen we weer met de garage?’ stelde Nicole aarzelend voor.

189. ‘We zijn gróót, weet je nog?’ bracht Suzanne haar in herinnering en ze lachte vrolijk.
‘O ja. Maar… wat zullen we dan doen? Met de blokken spelen?’
‘Kan.’ knikte ze. ‘Maar we kunnen ook iets heel nieuws gaan doen! Want nu zijn we
gróót!’

190. ‘We zijn nog steeds maar zeven, hoor.’
‘Zeven is hartstikke groot. Op school gaan we leren schrijven en lezen!’

191. ‘School? Blegh.’ Ruben mengde zich in het gesprek. ‘Ik wil helemaal niks
leren. Ik word later politie agent en dat doe ik poef poef en dan schiet ik alle
gemene boeven neer!’
Hij richtte zijn denkbeeldige pistool op Suzanne en hoewel ze eerst schrok,
speelde ze het spelletje daarna mee.
‘Hee!’ riep ze toen. ‘Dit is leuk! Doe mee, Nicole!’

192. ~ Denise en Suzanne ~

193. ~ Nicole en Ruben ~

194. De twee tweelingen speelden nog de hele avond met elkaar, tot hun ouders
het toch echt te laat vonden worden. Bovendien vielen de oogjes van de
kinderen ook al dicht, maar dat wilden ze niet toe geven.
Op hun nieuwe slaapkamers kropen ze dan ook nog lang niet in bed.
Ruben was veel te enthousiast over zijn nieuwe bureau, en de boeken die
daarin opgestapeld lagen.

195. Nicole was in de zevende hemel met haar enorme nieuwe bed.
En wat veerde dat ding lekker! Je kon er zo hoog op springen dat je het
plafond bijna kon aanraken!

196. Pas rond half 12 werd het stil in huis en Milan plofte op de bank in de
zitkamer. Hij dacht terug aan de afgelopen dag en zuchtte tevreden.
Boven zijn hoofd hingen twee foto’s van al zijn kinderen aan de muur.
Wat hield hij van ze. Maar hij kon het niet helpen om te denken: voor mijn
wens wil ik zes kinderen zien trouwen. Er moeten er dus nog twee bij
komen…

197. x