2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje x Jasmine,
Casper x Belinda x Hedwig
8. Sofie x David, Felicia, Marcia, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan x Kirsten, Nora, Daphne, Sira, Hedwig x Casper,
baby, Ralph x Christine, Armando x Lilah, Marloes
9. Stefan x Marie, Eva x Alan, Renate x Bart, Arthur x Anna, Richard x Claire,
Olga, baby, Jasper, Emma
10. Olivier, Lars, Linda
4. De vorige keer
- Fam. Stolk: Belinda en Casper genieten van hun
gezinsleven. Armando en Lilah zijn het eens over hun
kinderwens.
- Fam. Stolk: Christine vindt werk. Jasper is onzeker over
zijn gevoelens voor Tina.
-Fam. Valentijn: Eva en Alan besloten dat ze een kindje
wilden – maar die avond stierf Alan van de honger. Eva
besloot nu te proberen aliënzwanger te worden.
- Fam. Valentijn: /
- Fam. Valentijn: Arthur nam Lilah aan in de zaak, en
besloot een hondenspeciaalzaak te kopen zodra daar geld
voor was.
-Fam. Stadsie: Na een gesprek met Bart ontmoet Renate
Milan, de ex van Barts vriendin Mirthe. Het klikt meteen.
Milan is al vader van een tweeling, en al gauw is Renate
ook zwanger. Verder stierf haar vader Bryan.
5. Familie Stolk
2spelen
Casper
Belinda
Armando
Marloes
Emma
6. ‘Ik vind het zo super dat ik met jullie mee mocht hier naar toe!’
Voor de zoveelste keer wierp Lilah zich in Armando’s armen. Ze waren net
gearriveerd op Twikkii-eiland.
‘Zonder jou zou het niet hetzelfde zijn!’ glimlachte Armando. ‘Kom, de
anderen zijn al het hotel in gegaan. Straks pikken ze de beste kamers in!’
7. Hand in hand renden ze het luxe hotel binnen en kozen een mooie kamer met
uitzicht op zee.
Casper had nauwelijks de tijd genomen om zijn bagage uit te pakken; hij had
een handdoek tevoorschijn getrokken en had zich nu voorgenomen de
komende paar uur niet meer overeind te komen.
Emma waggelde met haar zwembandje de zee in.
8. Samen met haar zusje zwom ze gillend weg voor de hoge golven, tot ze moe
waren en zich op het strand in de zon lieten drogen terwijl ze schelpen
zochten.
‘Deze is mooi, daar kunnen we thuis een ketting van maken!’
9. Armando en Lilah hadden inmiddels ook hun gewone kleding voor
zwemkleding verruild en zaten nu zij aan zij over zee uit te staren.
‘M’n neefje Carlo is zo’n scheetje, gisteren vroeg hij of hij een puppy voor zijn
verjaardag mocht. Stel je voor; dat kleintje met een hondje!’
‘Dat zou verboden moeten worden,’ grinnikte Armando. ‘Te veel
schattigheid.’
10. ‘Hee!’ krijste Belinda, dwars door de zachte gesprekken en het ruisen van de
zee heen. ‘Ik heb een kleurtje gekregen!’
‘Oh!’ Emma keek met grote ogen naar haar moeder. Toen bestudeerde ze
haar eigen armen. ‘En ik, en ik mama? Heb ik ook een kleurtje gekregen?’
‘Nog niet,’ glimlachte Belinda. ‘Kom je weer even mee zwemmen?’
11. Armando en Lilah keken elkaar aan en dachten hetzelfde: ze konden niet
wachten tot zij zelf kinderen kregen! Ze lieten zich achterover zakken in het
zachte, warme zand en Lilah kroop tegen Armando aan.
‘Weet je nog, toen we zelf zo klein waren?’ fluisterde ze. ‘Toen wisten we al
dat we bij elkaar hoorden.’
‘Het is gewoon voorbestemd, Liel.’
12. De twee weken die vakantie geen moment van elkaars zijde, en voor het eerst
mochten ze ook ‘s nachts samen in een bed slapen.
Wat was het fijn om tegen elkaar aan in slaap te vallen, en de volgende
ochtend al meteen weer samen te zijn!
13. Ook Emma en Marloes waren dolblij met hun eigen kamer. Vooral Marloes
voelde zich al een hele grote meid. Ze zapte langs programma’s op tv waar ze
normaal nooit naar zou mogen kijken, en negeerde de klok die aangaf dat het
allang bedtijd was geweest.
Toch deed ze uiteindelijk het licht uit, toen Emma boven haar boek in slaap
gevallen was.
14. De volgende morgen nam Casper iedereen mee naar de boulevard, een
eindje verderop. Hij had ook over excursies naar ruïnes en tempels gelezen,
maar hij wist dat dat niks voor zijn gezin was.
Ze zaten veel liever rustig aan het strand.
‘Ontbijten met hotdogs. Dat moeten we thuis ook vaker doen.’ vond Marloes.
15. Armando struinde langs de kraampjes en winkeltjes en zijn oog viel op een
prachtige zilveren ring met een klein groen steentje.
‘Aventurijn,’ zei de verkoopster – maar dat kon Armando weinig schelen. Hij
vond de ring prachtig. Voor Lilah.
‘Ik neem hem.’
16. Die avond stond Armando zijn vriendin met knikkende knieën op het strand
op te wachten.
Daar kwam ze de trap al af.
Armando voelde zijn hart sneller slaan. Hij slikte moeizaam. Dit was het
moment.
17. ‘Waarom moest ik hierheen komen?’ Lilah sloeg als vanzelf haar armen om
Armando heen en giechelde boven het geruis van de golven uit.
‘Hierom.’
19. ‘Ik weet dat we jong zijn, maar dat maakt mij niks uit. Ik weet al zo lang zeker
dat jij de ware voor mij bent. Ik zou niets liever willen dan jou als mijn vrouw.’
Even haperde Armando in zijn aanzoek en stak de ring wat dichter naar haar
toe.
‘Ik hoop dat je de ring mooi vindt,’
21. De volgende morgen was hun verloving het nieuwtje van de dag.
Armando vertelde het bij het ontbijt aan zijn zusjes, die hem met grote ogen
aan keken.
22. ‘Dus jullie gaan trouwen? Wanneer?’
‘Als we volwassen zijn,’
‘Mag ik dan bruidsmeisje zijn?’
‘Natuurlijk, en Emma ook!’
23. Casper kon wel een dansje maken van vreugde toen hij hoorde dat zijn
adoptiezoon verloofd was.
Wat was hij trots!
‘Gefeliciteerd, Armando, ik wens jullie alle geluk.’
24. Zo had de vakantie dus een onverwachte wending genomen – eentje die de
vakantievreugde bij iedereen alleen maar verhoogde.
Jammer genoeg kwam er ook aan deze reis een eind, en liep de familie in een
lange rij terug naar de taxi.
25. Wat een verschil was het thuis, toen ze uitstapten voor een met sneeuw
overdekt appartementencomplex!
Emma en Marloes renden als dollen in het rond, zich verbazend over het feit
dat ze nog maar een halve dag geleden op het strand gelegen hadden en nu
een sneeuwpop konden bouwen.
26. Zodra alle bagage weer was opgeruimd was het tijd voor Marloes’ verjaardag.
Ze was niet zenuwachtig. Eigenlijk voelde ze zich al een hele tijd ouder, iets
wat ze eerst bestempeld had als ‘een grote meid’ maar nu herkende als de
voortekenen van de puberteit.
Ze was er helemaal klaar voor om op te groeien!
27. Lachend keek ze om zich heen. Winterlicht viel door de ruitjes van de
tuindeur, de kraan drupte, de ogen van haar ouders glommen met trots.
En eindelijk voelde ze zich écht groot, en paste haar uiterlijk ook beter bij hoe
ze zich voelde.
‘Ik ben geen kind meer!’
28. Nog diezelfde avond profiteerde ze van die nieuwe vrijheid door in haar
eentje kleding te gaan kopen. Wat was het vreemd om niet meer achter je
ouders aan te hoeven lopen en gewoon zélf te beslissen waar je heen ging!
Geen broers of zussen die zuchtend voor je pashokje stonden te wachten,
geen ouders die nog boodschappen moesten doen.
29. Nee – alle tijd voor jezelf. Marloes genoot er met volle teugen van. Ze kocht
een leuke legging, een rokje, een grijs hemdje en een paars vestje. Ergens
anders vond ze de perfecte laarsjes, en van haar moeder leende ze wat
oogschaduw.
Vol zelfvertrouwen kwam ze die avond de badkamer uit.
Dit ben ik.
31. ‘Ga gewoon gezellig samen ergens heen.’ stelde Christine aan het ontbijt voor.
Ze vond het hartverscheurend haar zoon zo verward te zien.
‘Als een date?’
‘Of gewoon als een leuk uitje. Jullie zijn al zo lang vrienden, dit moet toch niet
zo moeilijk zijn?’
‘Nee, ik denk dat je gelijk hebt…’
32. Met knikkende knieën vroeg Jasper of Tina mee ging naar de spelletjeshal.
Daar genoot hij van haar stralende lach en haar woeste kreten als ze verloor
met flipperen.
Het onderwerp ‘verliefd of niet?’ hield hij angstvallig achterwege.
33. Toch kon hij het niet veel langer uitstellen. Ze had hem tenslotte dat kaartje
gestuurd waarin ze haar gevoelens voor hem uitte. Daar moest ze natuurlijk
wel antwoord op krijgen.
Na het vijfde potje flipperen nam Jasper haar mee naar een hoekje met een
zitbank en zuchtte.
‘Ik heb je kaartje gekregen.’
34. Tina’s ogen lichtten op en ze schoof iets dichter naar hem toe. Dat was voor
Jasper het duwtje in de goede richting, dat hij nodig had. Hij sloeg zijn arm
om haar heen en kon haar warmte dwars door zijn jas heen voelen.
‘En?’ Vol verwachting keek Tina naar hem op.
‘Ik denk dat ik jou ook leuk vind,’ bloosde Jasper.
35. En zo was hun prille liefde een feit. Bij het naar huis lopen durfde Jasper haar
geen hand te geven, en bij het afscheid volstond een onhandige knuffel.
Om zijn gedachten af te leiden, werkte Jasper die avond aan zijn levenswens.
Hij wilde 5 topzaken bezitten.
Hij begon met een heel klein electronicazaakje.
36. Er stonden racewagens, op afstand bestuurbare helicopters, een stereo-
installatie, televisies.
En tot Jaspers grote verbazing liep zijn winkel als een trein!
37. De rij voor de kassa werd langer en langer. De ene klant kocht nog meer dan
de ander.
Jaspers hart bonkte enthousiast in zijn keel.
38. De simdollars stroomden binnen. Als het zo doorging, had hij binnen de
kortste keren genoeg geld om zijn tweede zaak te openen!
Maar dat was niet Jaspers strategie. Hij wilde eerst van deze ene zaak een
topzaak maken – en daarna zag hij wel weer verder.
39. Ralph en Christine konden het nauwelijks geloven. Hun zoon, van nog geen 20
jaar, had een eigen winkel!
‘Hij is gewoon een wonderkind,’ mompelde Christine slaperig, de volgende
ochtend.
‘Dat komt vast doordat hij op de universiteit geboren is!’ gniffelde Ralph.
41. Vol verwachting tuurde Eva naar de inktblauwe hemel. Bewoog daar nou
iets?
Met een ruk haalde ze haar oog van de telescooplens af en tuurde naar de
sterren.
Niks te zien.
42. Zo ging het nu al een paar nachten. Steeds die hoop die de grond in geboord
werd. Moe zat Eva even later aan het ontbijt.
Het gesprek ging over Olivier, die vandaag naar de universiteit zou vertrekken.
Toch leek de jongen er niet helemaal bij met zijn gedachten.
43. Choco, hun hond – Oliviers maatje, was op een dag zo maar weggelopen. Het
lukte niemand om hem met de telefoon als vermist op te geven.
Een paar weken waren zijn mand en voerbak nog blijven staan – tot iedereen
langzaam de hoop begon op te geven.
44. Choco kwam niet meer terug. Olivier werd uit zijn gedachten opgeschrikt
door de trotse stem van zijn vader.
‘Het lijkt nog maar zo kort geleden dat Marie en ik daar waren, op de uni. En
dat jij geboren werd.’
‘Oh pap, kom op.’ Olivier rolde met zijn ogen.
45. Na het ontbijt nam hij een snelle douche en pakte nog wat laatste spulletjes
in. Toen was het tijd om afscheid te nemen.
Hij vond zijn broertje in de speelhoek.
‘Lars,’
Geen reactie.
‘Lars?’
46. ‘Lars! Ik ga weg, Lars. Olivier gaat een tijdje naar een school, ver weg.’
‘Ollie weg?’
Nu had hij de aandacht van het kleine jongetje. Lars keek met een trillend
lipje omhoog en zijn blauwe ogen vulden zich met tranen.
47. ‘Oh, Lars! Sorry!’ Olivier moest lachen, maar tegelijk kon hij ook wel huilen.
Hij nam zijn broertje in zijn armen en het jongetje verborg snikkend zijn
gezicht in zijn nek.
‘Ik kom gauw weer terug! En ik kom tussendoor vaak op visite.’
‘Beloofd? Ollie niet weg! Beloofd?’
‘Beloofd. Ik ga weg, maar ik kom nog vaak langs.’
48. Wat was het moeilijk om zijn familie achter te laten!
Toch zette Olivier zich daar overheen. Hij wilde graag studeren.
Toen hij wegliep van zijn huis, vroeg hij zich af hoe het zou zijn als hij over vier
jaar weer terugkeerde. Zou er dan veel veranderd zijn aan het ‘DreamHouse’?
49. Lars speelde de rest van de dag stilletjes in zijn speelhoek – tot hij ineens
opgroeide tot kind.
‘Ik wist helemaal niet dat ik jarig was!’ riep hij uit. ‘Mama!’
50. Marie nam hem meteen mee voor een gezellig middagje shoppen. Bij de
winkel van haar zwager Arthur vond Lars een leuke outfit.
‘Staat dit leuk? Mama? Oom Arthur?’
51. Stefan was apetrots op zijn jongste zoon. Hij hield van de peutertijd, maar
met de kindertijd leerde je het karakter van je kind pas echt kennen, vond hij.
Dan kwam je er ook achter of je zoon misschien je eigen zucht naar kennis
geërfd had!
En om die wens te benadrukken, nodigde Stefan de directeur van een
particuliere school uit.
52. Marie bakte hamburgers.
‘Weet u zeker dat u geen hulp nodig hebt?’ vroeg de butler, Olivier Ma.
‘Het lukt wel, dankjewel Olivier.’
53. Eva en Lars waren al aan tafel gaan zitten. Boven hoorden ze Stefan een
rondleiding aan het schoolhoofd geven.
‘Wat kijk jij sip?’ vroeg Marie na een blik op haar zoon, toen ze de
hamburgers serveerde.
54. ‘Papa is zo slim, hij is dokter…’ Lars zuchtte en liet zijn schouders hangen.
‘Maar ik ben bang dat ik helemaal niet zo slim ben als hij!’
‘Natuurlijk wel. Ben je bang dat de school je weigert?’
‘Nee. Ik ben bang dat ik er te dom voor ben.’
‘Maak je nou maar geen zorgen, het komt allemaal goed.’
55. En Marie kreeg gelijk. Hoewel Lars vreselijk verlegen was en nauwelijks een
woord tegen de directeur durfde te zeggen, zag het schoolhoofd wel in dat
hier een intelligent jongetje zat.
‘Ik mag je feliciteren, Lars Valentijn. Vanaf maandag mag je jezelf tot één van
mijn leerlingen rekenen!’
57. ‘Another day at work!’ grijnsde Claire en ze haastte zich met haar dure
fotocamera door de sneeuw. Ze was dol op haar baan als journalist.
Ook Richard grijnsde. De wetenschap was zijn lust en zijn leven.
58. Gelukkig konden ze hun ambities ‘s avonds altijd weer even opzij zetten om
van elkaar te genieten. Ze genoten van hun leven zoals het nu was; rustig, in
een mooi appartementje, samen met elkaar en hun droomcarrières.
59. Richard was al zo ver opgeklommen dat hij een machine had gekregen
waarmee hij medicijnen kon creëren. Met veel moeite hadden ze het
gevaarte in hun kleine appartementje kunnen persen.
Maar dan had je ook wat – Richard was niet meer bij het ding weg te slaan en
wilde zijn brouwsels steeds maar weer verbeteren.
60. Claire had een prijs gekregen voor al haar goede werk dat ze als journalist
verricht had. Ze had de gouden veer op een tafeltje in de woonkamer gezet
en zo viel haar oog er elke dag wel een paar keer op – en dan glom ze van
trots.
Hoe hun leven er over vijf jaar uit zou zien, wisten ze niet. Maar voor nu
hadden ze alles wat hun hartje begeerde!
62. ‘Er is er één jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is…’
‘LINDA!’
63. Arthur schaterde het uit. Hij was zo gek op die kleine meid! En wat was de tijd
gevlogen, dat ze nu alweer opgroeide!
Het feestje werd klein gehouden, alleen Arthurs tweelingbroer Richard en zijn
vriendin kwamen langs.
64. ‘Vindt je de taart mooi? Heeft mama die goed uitgezocht voor jou?’
‘Lichtjes! Lin pakken!’
‘Laat de kaarsjes maar staan, Lin. We gaan ze uitblazen. Zullen we dat samen
doen? Zal papa jou helpen?’
‘Nee! Lin zelluf doen!’
65. En na wat gesputter en aarzelend geblaas doofden de kaarsjes – en was het
tijd voor Linda om op te groeien.
Daar stond ze – een heel stuk groter maar verder nog steeds dezelfde.
Arthur en Anna verbaasden zich erover wat een mooie mix ze van hen beiden
was. Het bovenste gedeelte van haar gezicht was van Arthur, en het onderste
gedeelte van Anna.
66. Arthur genoot van zijn gezinsleven, maar het zakenleven ging ook door. Nu
Linda groot was, kon ze mee naar de winkel en hoefde ook Anna niet meer
thuis te blijven bij haar.
Met Anna’s hulp lukte het Arthur die avond eindelijk om de hele voorraad
weer aan te vullen – en wat was hij opgelucht! Nu kon hij zich eindelijk weer
op zaken concentreren, in plaats van de hele dag lege planken aan te vullen.
68. Vertederd liet Renate zich op haar knieën zakken. De tweeling van Mirthe was
opgegroeid tot een ongelofelijk schattig stel meisjes.
Het was vreemd om te bedenken dat ze de dochters van Milan waren, en dat
zij op dat moment zwanger was van een broertje of zusje voor deze meisjes.
69. Suzanne keek met haar lichtgroene ogen nieuwsgierig naar Renate – en
Renate lachte terug.
70. Er werd aan haar broekspijp getrokken en toen ze naar beneden keek zag ze
Denise naar haar grijnzen.
‘Hey, aapje.’ Ze tilde het meisje op, dat meteen nog breder begon te grijnzen
en wat onbegrijpelijke woordjes brabbelde.
71. De tweeling leek totaal niet op elkaar. Suzanna had iets lichter haar en een
grover gezichtje, terwijl Denise wel een klein Chineesje leek met haar
ravenzwarte haar, bleke huid en kleine oogjes.
Allebei waren het schoonheden. Renate glimlachte – en hoopte dat ze zelf
ook zo’n leuk kindje zou krijgen.
72. Het was een gezellige visite, totdat Milan Bart die avond even apart nam.
‘Ik wil dat mijn dochters de beste opvoeding krijgen die mogelijk is.’ dreigde
hij. ‘Als ik ook maar één seconde vermoed dat dat niet zo is, krijg je met mij te
maken.’
73. ‘O, geloof me.’ gromde Bart, die zich beledigd voelde. ‘Ik leef voor Mirthe en
de meisjes.
‘Dat is je geraden ook.’
De mannen bleven nog een moment tegenover elkaar staan, als twee katten
die op het punt staan elkaar aan te vallen – en draaiden zich toen om.
74. Thuis dook Renate meteen weer haar bed in. Ze had nooit gedacht dat
zwanger zijn zo zwaar zou zijn. Ze was de hele dag doodmoe.
De vijandigheid tussen Milan en Bart hielp ook niet echt mee.
En dan was er nog iets gebeurd…
76. Hondje Amy was aan het einde van haar dagen gekomen. Renate had het
helemaal niet zien aankomen; het beestje was wel grijs geworden maar was
verder nog heel levendig.
Het was elke keer weer moeilijk om een hond te zien sterven.
77. Om haar wat op te vrolijken had Milan een pizza besteld, die ze samen in de
woonkamer opaten. Renate was er even voor uit bed gekomen, maar ze was
zo moe dat ze meteen erna weer terug zou gaan.
‘Je zult wel honger hebben.’
‘Honger voor twee, ja.’ zuchtte Renate, en ze klopte op haar buik.
‘Hier, voor jou.’ Milan pakte een punt en legde hem in haar hand.
78. Hongerig werkte Renate de pizza naar binnen, waarbij ze onder de kruimels
en stukjes tomaat kwam te zitten.
Milan grinnikte en wees naar haar.
‘Je hebt daar iets zitten. Iets lager.’
‘Waar?’
Renate keek naar de plek die hij aanwees, en schudde toen grijnzend haar
hoofd. ‘Oh, jij.’
79. Renate gaf Milan een duw en rende weg – hoewel hij haar bij het bandje van
haar bh wilde grijpen.
Snel deed ze de deur van haar kamer achter zich dicht en lachte.
‘Zwangere vrouwen hebben rust nodig!’ riep ze, en viel nog geen minuut later
in slaap.
80. De zwangerschap liep al op zijn eind en Olga kwam logeren om te helpen in
het huis en met de honden.
‘En is de babykamer helemaal ingericht? Luiers ingeslagen, flesjes,
billendoekjes?’ ratelde Olga. Ze was duidelijk net zo enthousiast over de baby
als Renate.
81. De volgende morgen was iedereen rustig, maar iedereen hield Renate
angstvallig in de gaten. Wanneer zou ze bevallen?
Olga vertelde wat over haar studie, en klaagde over haar studiegenoten.
‘Sommigen zijn zo saai, die zitten alleen maar met hun neus in de boeken. Ik
bedoel, is dat dan echt waar studeren om draait? Ik dacht dat je toch ook wel
een beetje plezier mocht hebben!’
82. ‘Natuurlijk, ik heb alleen maar plezier gehad toen ik – ’ begon Renate, tot ze
ineens pijnlijk in elkaar kromp.
‘Een wee.’ stamelde ze. ‘Au! Auwauwauw!’ Ze vloekte heel ondamesachtig, en
nog een paar keer – ‘Shit, wat doet dit pijn!’
83. ‘WAAROM SCHIET DIE BABY NIET OP?’
Renate schreeuwde moord en brand, maar Milan bleef kalm – hij hield zijn
doel voor ogen. Nog even, en dit zou voorbij zijn.
En ineens waren ze ouders van een klein jongetje.
‘Ruben! Daar ben je!’
84. ‘Waarom doet het nog steeds zo’n pijn…?’ pufte Renate uitgeput. ‘Ik dacht
dat… O God, er komt er nog eentje! Milan, wat heb jij met tweelingen?!’
Milan keek stomverbaasd toe hoe zijn vriendin nog een meisje op de wereld
zette.
Nu was hij vader van twee tweelingen.
‘Het is een talent, denk ik.’ grinnikte hij. ‘Het meisje noemen we Nicole,
toch?’
85. Vreselijk voorzichtig, alsof het om een breekbare porseleinen schaal ging,
pakte Olga de kleine baby op.
Ze bewonderde Renate ontzettend om hoe ze de zware bevalling had
doorstaan. Twee baby’s eruit persen was niet niks!
‘Ze zijn prachtig, Renate… Gefeliciteerd allebei!’
86. ‘Dank je wel,’ glimlachte Renate dolgelukkig. Ze stond in een innige omhelzing
met Milan. Dit had ze nooit durven dromen; moeder worden, en dan nog wel
van een tweeling!
Hoewel ze erg moe was, kon ze gewoon niet slapen. Ze moest bij haar mooie
zoontje en dochtertje blijven!
87. Ze was tot over haar oren verliefd op ze. Nicole was een beeldig prinsesje, en
Ruben ontwikkelde zich nu al tot een stoere vent.
‘Ga je lekker in de speelstoel?’
Blijkbaar niet!
88. Het hele huis werd versierd en bij de voordeur kwamen twee vlaggen te
hangen; een jongen – én een meisje geboren!
89. Milan had snel een tweede babykamer ingericht – voor zo ver dat ging met de
meubels die ze nog hadden. Verder inrichten kwam later wel.
Voor Nicole had hij een echte meidenkamer gemaakt, met een roze kast en
sprookjeslichtjes boven haar bedje.
‘Welterusten, prinses.’
90. Ruben had een vieze luier dus die verschoonde hij nog gauw. Milan genoot
met volle teugen – hij leefde voor het vaderschap. Zo jammer dat hij dit
allemaal niet van dichtbij kon mee maken bij zijn andere twee dochtertjes…
91. Milan kuste zijn zoontje goedenacht en ging naar beneden. Hij piekerde veel
over Suzanne en Denise, en of ze wel een fijn leven hadden bij Bart en zijn ex.
Maar daar moest hij maar op vertrouwen…
Hij moest zich nu richten op Ruben en Nicole, en op Renate. Hij had zich in
het verleden misschien misdragen, maar nu zou hij de beste familieman ooit
worden!
93. Aarzelend stond Olivier in een schemerig kledingzaakje op de campus. Hij was
net aangekomen in een leeg studentenhuis en besloot om de hort op te gaan.
Net toen hij zijn nieuwe outfit stond te bestuderen, klonk er een vrolijk ‘hoi!’
achter hem.
94. ‘Jij had ook wel eens mogen zeggen dat je hierheen kwam.’
‘Olga!’
‘Olivier!’
‘Ik wist niet…of jij…’ stamelde hij en hij voelde zijn wangen vuurrood worden.
Ze was nog mooier dan in zijn herinnering.
95. ‘Wat doe jij hier zo laat?’ vroeg hij uiteindelijk maar.
‘Hiernaast is een leuke hangplek. Met flipperkasten enzo. Als m’n
huisgenootjes weer eens met hun neus in de boeken zitten, vlucht ik hier
heen.’
‘In welk studentenhuis zit je?’
‘Die met vijf kamers.’
‘Wow. Ik ook!’
96. Ze mengden zich in een potje flipperen, tot het wat rustiger werd en Olivier
eindelijk zijn compliment durfde uit te spreken.
‘Je ziet er… mooi uit, Olga.’
‘Dank je.’
Allebei dachten ze aan de fijne tijd die ze samen als tiener gehad hadden,
maar er was verder nooit iets tot bloei gekomen.
97. Dat had onder andere te maken met Oliviers levenswens.
‘Wil je nog steeds…50 eerste dates?’ Olga was bang om erover te beginnen,
want ze vond Olivier echt leuk en ze was bang dat het tussen hen in zou
komen te staan.
Hij zuchtte. ‘Ja. Maar het is niet zoals je misschien denkt. Ik wil gewoon veel
leuke mensen leren kennen.’
98. ‘Waarom had je dan niet gekozen voor 50 beste vrienden? Waarom dates?
Een date suggereert toch…meer.’ Ineens werd Olga stil. Hoe graag ze Olivier
ook wilde vertrouwen, ineens kon ze het niet meer.
‘Olga, ik bedoel er niets mee.’
‘Nee, dat zal best.’
99. Ineens was Olga het zat. Ze stond op en liep de zaak uit, op weg terug naar
haar kamer.
Ze had het prima gered in haar eentje – dus waarom zou ze zich nu druk gaan
maken over een jongen? Hij zocht het maar lekker zelf uit.
Ze had hem niet nodig. Maar waarom voelde ze zich dan nu zo rot?
100. Ze deed haar kamerdeur op slot en verborg zich in haar slobberkleren onder
een grote berg dekens. Olivier kon mooi de pot op. Hij zocht het maar uit met
die wens van hem.
Maar Olivier maakte zich zorgen. Waarom begreep toch niemand hem?
‘Olga, Olga? Alsjeblieft, kunnen we er niet over praten?’
101. Maar Olga hoorde hem niet – ze had haar iPod op het hoogste volume gezet
en luisterde Disneyliedjes net zo lang tot ze weer opgevrolijkt was.
102. De volgende morgen voelde ze zich weer helemaal de oude. Ze had zich niet
zo aan Olivier moeten vastklampen. Ze was een zelfstandige jonge vrouw! Ja,
ze vond hem leuk – maar iemand met zo’n wens moet je gewoon met rust
laten. Daar komen alleen maar problemen van.
‘Hey Olga! Wil jij me even helpen met schaken?’
103. ‘Nee. Maar er is vast wel iemand anders. Thorvald!’ brulde ze. Meteen kwam
er een jongen met piekerig rood haar en een groene versleten trui aan
hobbelen.
‘Hulp nodig?’
Jammer genoeg bleek hij het al net zo min te snappen als Olivier.
104. Dus Olga negeerde hem.
Dat was duidelijk. En dus besloot Olivier om haar ook maar even met rust te
laten. Hij had zijn tijd immers hard nodig voor zijn levenswens.
In het studentenhuis zaten ook een paar meisjes, en die bleken wel zin te
hebben in een leuk afspraakje.
105. En juist dat maakte Olga nog jaloerser. Ze zou het nooit toegeven, maar dat
was ze dus wel: hartstikke jaloers.
De volgende morgen raapte Olivier al zijn moed bij elkaar en schoof bij Olga
aan tafel.
‘Stuur me alsjeblieft niet weg en luister alsjeblieft naar me.’ smeekte hij bijna.
106. ‘Waarom? Hou je maar gewoon bezig met je dates, ik sta toch maar in de
weg.’
‘Dat is niet waar. Dat wilde ik je juist vertellen. Voor mij ben jij juist heel
speciaal.’ Oliviers stem sloeg over en weer moest hij blozen.
‘Echt? Hoe weet ik dat die andere dates niet ook speciaal zijn?’
‘Dat zijn alleen maar afspraakjes om aan de 50 te komen, Olga.’
107. ‘Ik wil die wens vervullen, maar vanaf het moment dat ik jou ontmoette wist
ik dat jij heel bijzonder bent.’
Hij durfde over tafel haar hand te pakken, en ze trok hem niet terug.
Ze glimlachte en eindelijk leek alle boosheid van haar af te vallen.
‘Ik vind jou ook… heel bijzonder.’ stamelde ze.
108. Ze aten in stilte verder en toen ze opstonden om weer huiswerk te gaan
maken, hield Olivier haar staande.
‘Als tiener durfde ik het nooit te zeggen,’ begon hij. ‘Maar ik…ik vind je echt
leuk, Olga.’
‘Ik jou ook,’ Olga’s stem was nauwelijks hoorbaar.
109. Hij kuste haar.
Geen van beiden konden ze het geloven – dat het nu écht gebeurde – maar
ze genoten van het moment.
Alle zorgen vielen van ze af en vanaf dat moment wisten ze het zeker: wat er
ook gebeurde, zij hoorden bij elkaar!
110. Jammer genoeg was hen niet veel tijd samen op de campus gegund. Olga zat
al in haar laatste jaar en studeerde dan ook al snel af.
Er werd een knalfeest gegeven, met vrienden, familie, kennissen, professoren
en medestudenten.
111. Olga straalde in haar toga en voorzag iedereen van drankjes. Voor de bar
danste een van haar leraren, en ze barstte in lachen uit.
Gekke dingen zoals deze zou ze wel gaan missen als ze straks afgestudeerd
was.
112. Olivier danste met een huisgenootje, maar eindelijk kon Olga zich daarbij
neerleggen. Zij danste ook wel eens met andere jongens – daar bedoelde ze
niks mee.
Het was een gezellige drukte.
113. Bart en Renate maakten van de gelegenheid gebruik om over hun tweelingen
te praten – en dat gebeurde niet op een rustige manier maar krijsend en
gillend van enthousiasme.
‘Gisteren zei Ruben voor het eerst papa! En Nicole kon zelf haar flesje
vasthouden!’
‘Suzanne en Denise kunnen elkaars naam al zeggen!’
114. Olga raapte de chaos bijeen door een toast uit te brengen. Voorzichtig schonk
ze alle glazen in met een laagje champagne, en sprak een paar woorden.
‘…zonder jullie was het me nooit gelukt. Bedankt!’ eindigde ze.
115. ‘Ik weet zeker dat ik in mijn toekomst profijt zal hebben van deze studie.’
‘En wij wensen je alle geluk!’ riepen een paar mensen, en Olga voelde zich
warm worden. Ze straalde en lachend hief ze haar glas.
‘Op de toekomst!’
116. Olivier hielp haar met haar spullen in pakken en na een aarzelende kus
namen ze afscheid.
Hoewel ze het moeilijk vond om Olivier achter te laten, net nu ze elkaar hun
liefde bekend hadden, vond ze het wel spannend om aan haar leven als
volwassene te beginnen.
117. En zo bleef Olivier dus alleen achter. Het was vreemd stil in het huis zonder
Olga. De cocktails van het feestje smaakten ineens bitter zonder haar.
118. Toch had hij nu ook alle tijd voor zichzelf en kon hij mooi aan zijn levensdoel
werken. Een koppelende zigeunerin had altijd wel wat leuke contacten – in
ruil voor een paar dollars natuurlijk.
119. Olivier genoot niet meer van zijn dates. Meestal begroette hij ze, en nam hij
direct daarna weer afscheid. Het liefst dagdroomde hij de hele dag over Olga.
Ze was nooit uit zijn gedachten geweest, maar nu hij wist dat ze zijn
gevoelens beantwoordde wist hij het zeker: ooit zou ze zijn vrouw worden!
120. Familie Stolk
2kijken
Casper
Belinda
Armando
Marloes
Emma
121. ‘Ik wou dat je niet weg hoefde…’ zuchtte Armando en hij knuffelde zijn
vriendin nog eens goed.
‘Binnenkort zijn we volwassen,’ herinnerde ze hem. ‘Dan kunnen we
samenwonen en hoef ik nooit meer weg!’
122. Na nog veel lieve woordjes en kusjes ging Lilah eindelijk de deur uit. Achter
zich hoorde Armando gegiechel.
‘Wat zijn jullie klef, zeg!’
‘O, hou je mond, jij.’ grijnsde Armando terug.
123. Marloes gaf hem een plagend duwtje. Toch meende ze wat ze zei. De
volgende ochtend moest ze er weer aan denken.
Overal om haar heen zag ze verliefde stelletjes. Soms werd ze er gewoon
bijna misselijk van. Konden ze zich niet gedragen als er andere mensen bij
waren?
124. Die avond groeide Emma op en het was meteen al duidelijk dat ze wat liefde
betrof anders dacht dan haar zus: ze wilde zes kleinkinderen krijgen.
‘Een echte familiesim!’ riep Casper trots.
125. ‘Morgen neem ik je mee naar het winkelcentrum, okee? Dan gaan we een
nieuwe outfit voor je halen, en naar de kapper, en we gaan onze nagels laten
doen…!’
‘Super! Dat doen we!’
126. Emma kon niet wachten. Het jurkje dat ze nu aan had, vond ze net iets te
strak en de blote schouders en het decolleté vond ze ook iets te veel van het
goede.
Toch veranderde ze van gedachten toen ze merkte hoe een collega van haar
vader naar haar keek. Ineens kreeg ze het warm.
‘Kleine Emma is ineens een echte dame geworden!’ lachte de man niet
onvriendelijk.
127. Emma kende hem al lang. Hij heette Zeb en hij was heel aardig. Toch zag ze
hem nu ineens met andere ogen.
Ze was ineens zenuwachtig en blij op hetzelfde moment.
‘Wil je soms iets te eten?’ stelde ze voor.
‘Daar zeg ik geen nee tegen!’
128. ‘Je mag wel tv kijken als je dat wilt,’ wees Emma.
Zeb ging zitten en ze lachten naar elkaar.
Ineens wilde ze niets liever dan het hem naar de zin maken. Zo zag ze het zich
al helemaal voor zich als ze volwassen zou zijn; de perfecte huisvrouw die
haar echtgenoot op zou wachten met een heerlijke maaltijd, warme
pantoffels en een luisterend oor.
129. En ineens schrok ze van die gedachte. In haar hoofd was die ‘echtgenoot’
veranderd in Zeb.
Ze keek over haar schouder en moest verschrikkelijk blozen. Zeb was een stuk
ouder dan haar, maar ze moest toegeven dat ze hem erg aantrekkelijk vond.
En hij was heel aardig.
Maar was hij wel bereikbaar voor haar?
131. Jasper vond het geweldig dat er nu zoveel leeftijdsgenootjes bij hem in de
straat woonden.
132. Soms kon hij tot diep in de nacht op straat rond hangen met ze, pratend over
school en tv programma’s.
133. Hij wist dat zijn ouders dat soms niet zo fijn vonden – maar hij was oud
genoeg vond hij zelf, en ze moesten hem met rust laten.
‘Ik heb Tina al een hele tijd niet gezien?’ vroeg Ralph op een avond, en Jasper
reageerde niet.
Zijn vader had gelijk, hij had Tina inderdaad al lang niet gezien – maar dat
waren toch zijn zaken niet?
134. Er was gewoon zo veel leuks te doen. Armando en hij konden uren praten
over Spiderman-films, leuke kroegjes in de stadsbuurt en de nieuwste
Japanse mangaboekjes.
Dan vergat hij alles om zich heen.
135. Zelfs Tina.
Ze stond op een paar meter afstand en had al een paar keer zijn naam
gezegd, maar Jasper leek haar gewoon niet meer te zien staan.
Zo ging het nu al een paar weken. Eerst hadden ze het zo gezellig gehad, maar
nu leken ze ineens uit elkaar te drijven.
136. Op een avond raapte Tina al haar moed bij elkaar en ging recht voor hem
staan. Nu kon hij haar niet langer negeren.
‘Zullen we weer eens samen iets gaan doen, Jas?’ vroeg ze vrolijk, haar
zenuwen verbergend.
‘Best,’ zei hij – niet zo enthousiast als ze gehoopt had.
137. Maar net toen ze over een leuk restaurantje wilde beginnen, kwam haar
vader naar buiten.
‘Tien, je moeder en ik willen vanavond bij oom Steven en tante Aurora langs –
kun jij dan even de voorraden aanvullen in de winkel?’
‘T-tuurlijk, pap.’
138. Tina zuchtte.
‘Een ander keertje, dan?’ Ze baalde ontzettend. Eindelijk was het gelukt
Jasper mee uit te vragen, en nu werd het weer verpest.
‘Tuurlijk, een ander keertje. Zeg, ik ga naar bed, het is al laat.’ Jasper zwaaide
naar haar – geen knuffel, niks – en liep weg.
Tina voelde zich vreselijk onzeker. Wat was er met hem?
140. Op de één of andere manier was Eva met de butler in het bubbelbad beland.
Het was midden in de nacht en ze had eerst door de telescoop staan staren –
tot er een vriendelijke stem achter haar klonk: ‘Is het niet eens tijd voor wat
ontspanning?’
Waarom niet. Ze had toegestemd en zat nu met Olivier Ma te babbelen. Ze
kende hem eigenlijk nauwelijks, hoewel hij al een paar jaar voor hen werkte.
141. En, ze wilde het haast niet toegeven, hij was bijzonder aardig. Hij had een
geweldig gevoel voor humor.
‘Wist je dat een mens gemiddeld 6000 scheten per jaar laat?’
‘O my God, Olivier!’ gilde Eva.
‘Nee echt! Kijk, in dit bubbelbad merk je het toch niet, maar…’
‘Aaah hou op!’ schaterde Eva.
142. Ze wilde hem net een klap verkopen toen de regen harder werd en het ook
nog begon te onweren. Meteen sloeg de bliksem in – in het bad.
En Eva klauterde zwartgeblakerd over de rand.
‘Ik…ben zo terug.’
143. Na een douche voelde ze zich weer helemaal de oude.
‘Weet je zeker dat het wel gaat?’ vroeg Olivier bezorgd. Hij gebruikte zijn
typische butler-toon en daar moest Eva wel om lachen. Hij was zo zorgzaam.
‘Ik ben een aliën, ik kan wel tegen een stootje.’
144. Maar net toen Eva over een aflevering van Spongebob wilde beginnen, klonk
er weer een onheilspellend gekraak uit de hemel.
Weer was er een oogverblindende felle lichtflits en voor een moment werd
alles zwart.
Hoestend verdween Eva onder water.
145. ‘Okee, dat deed toch wel pijn,’ mompelde ze met een vertrokken gezicht.
‘Ik denk dat je er voor nu beter uit kunt gaan, Eva.’
‘Ik trek het aan, of niet? Of ik heb gewoon bijzonder veel pech.’
‘Laten we er maar uit gaan.’
146. Even later zat Lars met zijn vader aan het ontbijt.
‘Waar is butler Olivier, papa?’
Hij merkte de chagrijnige stemming van zijn vader niet.
‘Die is druk met andere dingen.’ zei Stefan kortaf.
‘Blijf jij nu bij ons, meneer?’ vroeg Lars aan de nieuwe butler.
‘Dat ligt aan het verdere verloop van zaken.’ sprak de man.
147. Lars vertrok naar school en Eva schoof aan.
Stefan was woedend op haar, zo kwaad dat hij nauwelijks woorden kon
vinden.
‘Je had wel dood kunnen zijn.’ zei hij uiteindelijk.
Eva viel uitgehongerd op haar omelet aan, en Stefan wist dat hij gelijk had.
Nog zo’n bliksemklap en ze had het niet kunnen na vertellen.
148. ‘Was je dronken? Wat heeft die Olivier met je gedaan?’ Agressief boog Stefan
over tafel. Eigenlijk was hij gewoon vreselijk bezorgd, maar dat uitte hij door
boos te worden.
‘Ik was niet dronken, Stefan!’ riep Eva terug. ‘We hadden het gewoon
gezellig!’
‘In het bubbelbad.’
‘Ja, in het bubbelbad! Alleen was het niet zo slim om daar tijdens onweer te
gaan zitten.’
149. ‘Niet zo slim, nee. Dat is nog zacht uitgedrukt.’ mopperde Stefan.
150. Toen Eva eindelijk een honger meer had, nam ze een bad en voelde zich weer
helemaal opknappen.
Stefan had gelijk, maar hij hoefde haar nog niet zo als een klein kind te
behandelen. Ze kon heus wel haar eigen verantwoordelijkheid nemen!
151. Stefan was naar zijn werk en meteen veranderde de sfeer. Marie accepteerde
de situatie meteen.
Eva, Marie en Olivier zaten samen in de zithoek alsof ze dat al jaren zo deden.
Bijna alsof Olivier deel uit maakte van de familie… Eva bloosde en verborg
haar gezicht achter de krant.
152. Die avond schoof Lars met tegenzin aan tafel. De nieuwe butler had salades
gemaakt.
153. ‘Ik wil dat butler Olivier terug komt. Die maakte tenminste hamburgers. Weet
je, mama, als hij nou met Eva trouwt kan hij weer elke dag voor ons koken!’
stelde Lars voor.
Marie moest onwillekeurig glimlachen om zijn kinderlogica.
‘Eva en Olivier vinden elkaar aardig, Lars, maar nog niet zo dat ze gaan
trouwen.’
‘O, maar dat komt nog wel!’
154. En hoewel Eva niet wist wat voor plannen Lars voor haar gemaakt had, dacht
ze zelf ook veel na over de toekomst.
Die nacht had ze Olivier zo anders leren kennen. Hij was echt een leuke man.
Maar zouden ze echt een relatie kunnen krijgen? Zou ze dat kunnen, na Alan?
En zou Olivier haar kinderwens accepteren?
156. ‘Ik ga naar m’n werk, jij vermaakt je wel zo te zien.’ glimlachte Claire.
‘O, zeker wel. Dit nieuwe spel is echt te gek.’
‘Soldaten neerknallen weer, zeker?’
‘Het ligt wel wat gecompliceerder, hoor!’
‘Wat jij wilt. Tot vanavond!’
‘Tot vanavond, schat!’
157. ‘Zo, nu is het mijn beurt om de hele dag achter de computer te zitten.’
grijnsde Claire de volgende dag. ‘Werkze, schat!’
Ze zat in haar badjas en met een zak chocoladekoekjes door haar favoriete
websites te scrollen. Heerlijk!
‘Tot vanavond, Clairtje,’
158. Maar Claire kon niet, zoals Richard, de hele dag achter een scherm zitten. Ze
moest gewoon even naar buiten, frisse lucht happen en een praatje maken.
Dat was toch veel leuker dan de hele dag in je eentje binnen zitten!
160. Arthur voelde dat het vaderschap hem veranderd had. Was hij eerst
ontzettend fanatiek geweest over de zaak, nu kwam dat op de tweede plek.
Zijn dochtertje en vrouw kwamen op nummer één.
Zondagochtenden waren zijn favoriete moment van de week. Dan kwam
Linda bij hen in bed en aten ze croissantjes met jam.
161. Toch bleef hij een zakenman en kon hij niet rustig zitten als hij wist dat Lilah
alleen in de winkel stond. Hij kon het niet laten haar die avond een paar keer
te bellen. Gelukkig ging alles van een leien dakje.
162. En dan kon hij zich weer met gerust hart op zijn gezin richten. Hij hielp Linda
met haar huiswerk, en speelde zelfs samen met Anna mee met Linda’s
theekransje.
Hij zag Linda stralen – en dan straalde hij ook.
164. Milan was met zijn hoofd in zijn eten in slaap gevallen. Renate maakte zich er
zorgen om – wie weet hoe lang hij al zo lag?
Maar er waren belangrijkere dingen, zoals de baby’s.
165. De twee huilden van de honger en Renate moest hollen en vliegen om ze
allebei te voeden.
Eindelijk kwam Milan slaperig overeind en plukte de restjes voedsel uit zijn
haar.
‘Ik voel me belabberd,’ mompelde hij.
166. Renate holde alweer met een baby in haar armen naar boven, om een luier te
verschonen.
Ze was buiten adem en kon zelf ook wel een hapje eten gebruiken – maar dat
vergat ze allemaal als ze weer in zo’n schattig snoetje keek.
‘Lekker slapen, Nicole!’
167. Ruben had alweer honger. Milan had zich intussen vermand en maakte een
lekkere soep klaar.
‘Dat ruikt heerlijk, ik kan niet wachten.’ glimlachte Renate.
168. Net als Renate rende Milan nu ook dag en nacht met de baby’s door het huis.
Eten geven, luiers verschonen, in bed stoppen, spelletjes spelen, knuffelen, in
bad doen… Er kwam geen eind aan.
Maar dat vond Milan helemaal niet erg.
169. En tussen alle baby-chaos door beviel hondje Minnie van een dochtertje;
Nala.
170. ‘De nieuwe generatie in je bedrijf.’ zei Milan. ‘Ik ben trots op je!’
‘Dank je. Al moet ik zeggen dat ik nu ook wel wat andere dingen aan m’n
hoofd heb.’
171. Natuurlijk was ze blij met de puppy.
Maar elke dag was weer een gevecht met de honger. Twee kinderen én jezelf
verzorgen was som gewoon te veel.
172. En als er dan ‘s nachts ook nog eens geesten kwamen rondwaren, leek het al
een onmogelijke opdracht om überhaupt gewoon in leven te blijven.
Maar Milan en Renate gaven niet op.
Dit zouden ze hoe dan ook redden!
174. Olga had niet genoeg geld om meteen terug te keren naar het kleine
boerderijtje waar ze geboren was en dus woonde ze een tijdje in een flat.
Ze had niet veel spullen, maar ze was tevreden.
Alleen nu nog een baantje vinden…
175. Ze vond het gezellig dat de andere bewoners van de flat zo veel met elkaar
om gingen. Dan was de overstap uit het drukke studentenhuis ook niet zo
groot.
Ze herkende Han en zijn vriend – die samen met Renate gestudeerd hadden.
176. En ze kende Zach, de opa van Olivier. Ze vertelde hem dat ze zijn
vriendinnetje was en daar moest de oude man trots om lachen.
‘Dat ik dat nog mee mag maken!’ riep hij uit.
177. Maar ‘s avonds zocht iedereen zijn eigen huisje weer op, en dan was Olga
alleen.
En om eerlijk te zijn, haatte ze dat nu. Het was koud en stil, en in je eentje
eten was hartstikke saai. Ze kon niet wachten tot Olivier klaar was met
studeren!
179. Gelukkig kon ze zo vaak langskomen bij Olivier als ze wilde, maar het was best
ver weg en ze zat al krap bij kas.
Toch vond ze het heerlijk om hem te helpen met zijn huiswerk, of om gewoon
samen wat op de bank te zitten.
180. Telkens als ze weg ging miste Olivier haar weer. Hij vulde zijn dagen met
studeren en dates; de zigeunerin deed goede zaken (al betaalde hij per date
nooit genoeg volgens haar).
Hij was de tel kwijt geraakt, maar hij moest toch al bijna op de 25 dates
zitten. Op de helft!
181. Zo gingen zijn laatste twee jaar voorbij. En werd hij ineens wakker, een uur
voor zijn eindexamen.
De zenuwen sloegen hem naar de keel. Rennen! Straks kwam hij te laat en
kon hij dat hele jaar weer opnieuw gaan doen!
182. Gelukkig waren zijn zorgen voor niks geweest en kon hij de volgende dag
genieten van een geweldig afstudeerfeest. Olga was er ook en ze weken geen
moment van elkaars zijde.
183. Olivier nam een drankje en genoot van de feestvreugde. Allemaal voor hem!
Achter hem schuifelde zijn broertje stiekem dichterbij, een feestknaller in zijn
hand.
Lars gniffelde.
185. Bij de knal vlogen Olivier en de andere omstanders minstens een meter de
lucht in, en ze werden bedekt met confetti.
Lars schaterde het uit van pret, en werd zelf ook bedolven onder papieren
sterretjes en cirkeltjes.
186. Toen Olivier hem eens flink de kieteldood had gegeven, was het tijd voor een
toespraakje.
Hij had geen idee wat hij moest zeggen, en dus bedankte hij maar wat
mensen en vertelde wat over zijn studie.
Hij zag zijn vader Stefan trots kijken – die had nooit gedacht dat hij het type
voor studeren zou zijn. Mooi wel, dus!
187. ‘En ik ben nu van plan om met Olga samen te gaan wonen, en samen iets heel
moois van ons leven te gaan maken!’ besloot hij. Hij zag Olga blozen en hij
hief zijn glas.
‘Op Olivier en Olga!’
188. ‘Dus jullie komen niet terug bij ons wonen?’ vroeg Lars teleurgesteld.
‘Nee, we gaan in het huis wonen waar Olga als klein meisje gewoond heeft. Je
mag zo vaak langs komen als je wilt, hoor. En ik kom ook nog heel vaak bij
jullie langs.’
‘Beloofd?’
‘Beloofd.’
189. Zijn moeder leek al net zo wanhopig als Lars.
‘Komen jullie wel vaak langs? Jullie mogen gewoon komen eten, hoor, er is
genoeg.’
‘Dat weet ik, mam.’
‘En als het niet gaat in jullie huisje, waarom dan ook, dan zijn jullie altijd bij
ons welkom.’
‘Natuurlijk, mama. Dat weet ik. Dankjewel.’
190. Olivier glimlachte. Zijn familie was zo bezorgd, zo liefdevol. Maar hij wilde nu
op eigen benen staan, en samen met Olga in de kleine oude boerderij gaan
wonen. Zijn studie had een volwassen man van hem gemaakt.
En nu kon hij niet wachten om aan zijn nieuwe leven te beginnen!
