Domingo Ordinario C

1. 6 de novembro de6 de novembro de
20162016
32º Tempo ordinario –32º Tempo ordinario –
CC
(Lucas 20,27-38(Lucas 20,27-38))
José Antonio PagolaJosé Antonio Pagola
Presentación:: B. Areskurrinaga HC
Euskaraz: D. Amundarain
Música: Divine surrender
A Deus
non se lle morren
os seus fillos

2. Xesús foi sempreXesús foi sempre
moi sobrio ao falarmoi sobrio ao falar
da vida novada vida nova
despois dadespois da
resurrección.resurrección.

3. Con todo, cando un grupo de
aristócratas saduceos trata de
ridiculizar a fe na resurrección dos
mortos, Xesús reacciona elevando a
cuestión ao seu verdadeiro nivel e
facendo dúas afirmacións básicas.

4. Antes que nada, Xesús rexeita a idea pueril dosAntes que nada, Xesús rexeita a idea pueril dos
saduceos que imaxinan a vida dos resucitadossaduceos que imaxinan a vida dos resucitados
como prolongación desta vida que agoracomo prolongación desta vida que agora
coñecemos.coñecemos.
É un erro representarnos a vida resucitada porÉ un erro representarnos a vida resucitada por
Deus a partir das nosas experiencias actuais.Deus a partir das nosas experiencias actuais.

5. Hai unha diferenza
radical entre a nosa
vida terrestre e esa
vida plena,
sustentada
directamente polo
amor de Deus
despois da morte.
Esa Vida é
absolutamente
«nova».
Por iso, podémola
esperar pero nunca
describir ou
explicar.

6. As primeiras xeracións cristias mantiveron
esa actitude humilde e honesta ante o
misterio da «vida eterna».
Paulo dilles aos crentes de Corinto que se
trata de algo que «o ollo nunca viu nin o oído
oeu nin home ningún imaxinou, algo que Deus
ten preparado aos que o aman».

7. Estas palabras sérvennos de advertencia sa e deEstas palabras sérvennos de advertencia sa e de
orientación gozosa.orientación gozosa.
Por unha parte, o ceo é unha «novidade» que estáPor unha parte, o ceo é unha «novidade» que está
máis alá de calquera experiencia terrestre, pero,máis alá de calquera experiencia terrestre, pero,
por outra, é unha vida «preparada» por Deus parapor outra, é unha vida «preparada» por Deus para
o cumprimento pleno das nosas aspiracións máiso cumprimento pleno das nosas aspiracións máis
fondas.fondas.

8. O propio da fe non é satisfacer
inxenuamente a curiosidade, senón
alimentar o desexo, a expectación e a
esperanza confiada en Deus.

9. Isto é, precisamente, o que busca Xesússto é, precisamente, o que busca Xesús
apelando con toda sinxeleza a un feitoapelando con toda sinxeleza a un feito
aceptado polos saduceos:
a Deus chámaselle na tradición bíblica
«Deus de Abrahán, Isaac e Xacob».

10. Malia a que estes patriarcas morreron,Malia a que estes patriarcas morreron,
Deus segue sendo o seu Deus, o seuDeus segue sendo o seu Deus, o seu
protector, o seu amigo.protector, o seu amigo.
A morte non puido destruir o amor e aA morte non puido destruir o amor e a
fidelidade de Deus cara a eles.fidelidade de Deus cara a eles.

11. Xesús saca a súa propia conclusiónXesús saca a súa propia conclusión
facendo unha afirmación decisiva para afacendo unha afirmación decisiva para a
nosa fe:nosa fe: «Deus non é un Deus de mortos,«Deus non é un Deus de mortos,
senón de vivos; porque para El todos estánsenón de vivos; porque para El todos están
vivos».vivos».
Deus é fonte inesgotable de vida.Deus é fonte inesgotable de vida.

12. A morte non vaiA morte non vai
deixando a Deus sendeixando a Deus sen
os seus fillos e fillasos seus fillos e fillas
queridos.queridos.
Cando nós osCando nós os
choramos porque oschoramos porque os
temos perdido nestatemos perdido nesta
terra, Deusterra, Deus
contémplaos cheoscontémplaos cheos
de vida porque osde vida porque os
acolleu no seu amoracolleu no seu amor
de Paide Pai

13. Segundo Xesús, a
unión de Deus cos
seus fillos non pode
ser destruída pola
morte.
O seu amor é máis
forte que a nosa
extinción biolóxica.
Por iso, con fe
humilde atrevémonos
a invocalo:
«Meu Deus, en Ti
confío. Non quede eu
defraudado»
(Salmo 25, 1-2).(Salmo 25, 1-2).

14. A DEUS NON SE LLE MORREN OS SEUS FILLOS
Xesús foi sempre moi sobrio ao falar da vida nova despois da resurrección. Con todo,
cando un grupo de aristócratas saduceos trata de ridiculizar a fe na resurrección dos mortos, Xesús
reacciona elevando a cuestión ao seu verdadeiro nivel e facendo dúas afirmacións básicas.
Primeiro de nada, Xesús rexeita a idea pueril dos saduceos que imaxinan a vida dos resucitados
como prolongación desta vida que agora coñecemos. É un erro representarnos a vida resucitada por
Deus a partir das nosas experiencias actuais.
Hai unha diferenza radical entre a nosa vida terrestre e esa vida plena, sustentada
directamente polo amor de Deus despois da morte. Esa Vida é absolutamente «nova». Por iso,
podémola esperar pero nunca describir ou explicar.
As primeiras xeracións cristiás mantiveron esa actitude humilde e honesta ante o
misterio da «vida eterna». Paulo dilles aos crentes de Corinto que se trata de algo que «o ollo nunca
viu nin ou oído oeu nin home ningún imaxinou, algo que Deus preparou aos que o aman».
Estas palabras sérvennos de advertencia sa e de orientación gozosa. Por unha parte, o
ceo é unha «novidade» que está máis alá de calquera experiencia terrestre, pero, por outra, é unha
vida «preparada» por Deus para o cumprimento pleno das nosas aspiracións máis fondas. O propio
da fe non é satisfacer inxenuamente a curiosidade, senón alimentar o desexo, a expectación e a
esperanza confiada en Deus.
Isto é, precisamente, o que busca Xesús apelando con toda sinxeleza a un feito aceptado
polos saduceos: a Deus chámaselle na tradición bíblica «Deus de Abrahán, Isaac e Xacob». Malia
que estes patriarcas morreron, Deus segue sendo o seu Deus, o seu protector, o seu amigo. A morte
non puido destruír o amor e a fidelidade de Deus cara a eles.
Xesús saca a súa propia conclusión facendo unha afirmación decisiva para a nosa fe:
«Deus non é un Deus de mortos, senón de vivos; porque para El todos están vivos». Deus é fonte
inesgotable de vida. A morte non vai deixando a Deus sen os seus fillos e fillas queridos. Cando nós
os choramos porque os perdemos nesta terra, Deus contémplaos cheos de vida porque os acolleu no
seu amor de Pai.
Segundo Xesús, a unión de Deus cos seus fillos non pode ser destruída pola morte. O seu
amor é máis forte que a nosa extinción biolóxica. Por iso, con fe humilde atrevémonos a invocalo:
«Meu Deus, en Ti confío. Non quede eu defraudado» (Salmo 25,1-2).
José Antonio Pagola