3. Precisamente toda a súa preocupación é
«achanzar o camiño»
para que aquela xente poida crer nel.
Así presentaban as primeiras xeracións
cristiás a figura do Bautista.
4. Pero as palabras do Bautista están redactadas
de tal forma que, lidas hoxe polos que nos
dicimos cristiáns, non deixan de provocar en nós
preguntas inquietantes.
5. Xesús está no medio de
nós, pero,
coñecémolo de verdade?,
comungamos con El?,
seguímolo de preto?
7. Pero logo vésenos xirar tanto sobre as nosas ideas,
proxectos e actividades que, non poucas veces,
Xesús queda nun segundo plano.
Somos nós
mesmos os que,
sen darnos
conta, o
«ocultamos» co
noso
protagonismo.
8. Tal vez, a maior desgraza do cristianismo
é que haxa tantos homes e mulleres que
se din «cristiáns» e no seu corazón
Xesús está ausente.
Non o coñecen.
10. Esta Igrexa necesita urxentemente
«testemuñas» de Xesús, crentes que se
parezan máis a El, cristiáns que, coa
súa maneira de ser e de vivir, faciliten o
camiño para crer en Cristo.
11. Necesitamos
testemuñas que
falen de Deus
como falaba El,
que
comuniquen a
súa mensaxe de
compaixón
como o facía El,
que contaxien
confianza no
Pai coma El.
12. De que serven as nosas
catequeses e predicacións
se non conducen a
coñecer, amar e seguir
con máis fe e máis gozo a
Xesucristo?
13. En que quedan as nosas eucaristías se non
axudan a comungar de maneira máis viva
con Xesús, co seu proxecto e coa súa
entrega crucificada a todos.
14. Na Igrexa
ninguén é
«a Luz»,
pero todos
podemos
irradiala coa
nosa vida.
NNiinngguuéénn éé
«aa PPaallaabbrraa ddee DDeeuuss»,,
ppeerroo ttooddooss ppooddeemmooss sseerr uunnhhaa vvoozz qquuee
iinnvviittaa ee aalleennttaa aa cceennttrraarr
oo ccrriissttiiaanniissmmoo eenn XXeessuuccrriissttoo..
15. ACANZAR O CAMIÑO CARA A XESÚS
«Entre vós hai un que non coñecedes». Estas palabras pronuncias o Bautista referíndose a
Xesús, que se move xa entre os que se achegan ao Xordán a bautizarse, aínda que, de momento, non
manifestou. Precisamente toda a súa preocupación é «achanzar o camiño» para que aquela xente poida
crer nel. Así presentaban as primeras xeracións cristiás a figura do Bautista.
Pero as palabras do Bautista están redactadas de tal forma que, lidas hoxe polos que nos
dicimos cristiáns, non deixan de provocar en nós preguntas inquietantes. Xesús está no medio de nós, pero
coñecémolo de verdade?, comungamos con El?, seguímolo de preto?
É certo que na Igrexa estamos sempre falando de Xesús. En teoría nada hai máis importante
para nós. Pero logo vésenos xirar tanto sobre as nosas ideas, proxectos e actividades que, non poucas
veces, Xesús queda nun segundo plano. Somos nós mesmos os que, sen darnos cuenta, o «ocultamos» co
noso protagonismo.
Tal vez, a maior desgraza do cristianismo é que haxa tantos homes e mulleres que se din
«cristiáns» e no seu corazón Xesús está ausente. Non o coñecen. Non vibran con El. Non os atrae nin
seduce. Xesús é unha figura inerte e apagada. Está mudo. Non lles di nada especial que alente as súas
vidas. A súa existencia non está marcada por Xesús.
Esta Igrexa necesita urxentemente «testemuñas» de Xesús, crentes que se parezan máis a El,
cristiáns que, coa súa maneira de ser e de vivir, faciliten o camiño para crer en Cristo. Necesitamos
testemuñas que falen de Deus como falaba El, que comuniquen a súa mensaxe de compaixón como o facía
El, que contaxien confianza no Pai coma El.
De que serven as nosas catequeses e predicacións se non conducen a coñecer, amar e seguir con
máis fe e máis gozo a Xesucristo? En que quedan as nosas eucaristías se non axudan a comungar de
maneira máis viva con Xesús, co seu proxecto e coa súa entrega crucificada a todos. Na Igrexa ninguén é
«a Luz», pero todos podemos irradiala coa nosa vida. Ninguén é «a Palabra de Deus», pero todos
podemos ser unha voz que invita e alenta a centrar o cristianismo en Xesucristo.
José Antonio Pagola
