Wat we van Tiwi's kunnen leren.

1. 1
Het nieuwe rouwen.
Tijdens een nomadisch boekenuitje naar de Aborigines in Australië ontmoette ik een lucratieve
gedachte. Als iemand van de Tiwi sterft, wordt zijn of haar lichaam onmiddellijk begraven.
Maar het begrafenisritueel wordt maanden opgeschort, totdat het verdriet van de familieleden is
afgenomen. Afscheid van het lichaam zetten de Tiwi’s dus los van de nagedachtenis. Het rouwen en
de tranen zijn voor de privéruimte. Dat lijkt me wel wat.
Geen openbare etaleringen meer van een schrijnend verlies.
Voorbij de stille tochten met kaarsjes, een bloemetje en knuffels.
Haren op het stadsplein uit het hoofd trekken om iedereen over het eigen lijden te informeren: in
één klap verleden tijd.
Weg kramp om de onverwachte begrafenis in te plannen in de drukke werkzaamheden.
Dag brok-in-de-keel-praatjes van beheerste ooms die dat vaker hebben gedaan.
Begin van opwekkende rouwfeestjes.
Een gat in de markt voor werkloze coaches die de training: ‘Blij dat ik rouw’ en de verdiepingsdag:
‘Haal meer uit je eigen rouw’ verzorgen.
Kunnen we een Mol vragen om een TV/privé-inkijkje te geven in het binnenhuislijke verdriet van de
familieleden.
De liefhebbers krijgen dan toch nog hun reguliere portie emotiepornografie.
Heerlijk, zo’n bevrijdende gedachte.
Ik zie de advertentie al in de krant staan.
Algemene kennisgeving voor familie, vrienden en kennissen die wat met Gert hadden.
Met vreugde delen wij hierbij mee dat onze lieve Gert een paar maanden geleden er in weerwil van
een slopende ziekte de brui aan heeft gegeven. U bent van harte uitgenodigd om met ons dat
ontzettend wijze en moedige besluit van Gert te vieren.
Als u iets wilt meebrengen, stellen we een financiële bijdrage bestemd voor de Coöperatie Laatste Wil
zeer op prijs. Geen bloemen svp.
Gert Rebergen
deeltijdactivist