1. ΨΑΛΜΟ΢ 50
Ιςαβζλλα Παπαδοποφλου
Πζτροσ Ραπτόπουλοσ
Παναγιϊτθσ ΢πθλιόπουλοσ
Νίκοσ Παπαδόπουλοσ
Γεράςιμοσ Παπανικολάου Νταισ
Ά3

2. Ψαλμόσ 50
• Ἐλζθςον μζ, ὁ Θεόσ, κατὰ τὸ μζγα ἔλεόσ ςου καὶ κατὰ τὸ πλῆκοσ
τῶν οἰκτιρμῶν ςου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμθμά μου. ἐπὶ πλεῖον πλῦνον
μὲ ἀπὸ τῆσ ἀνομίασ μου καὶ ἀπὸ τῆσ ἁμαρτίασ μου κακάριςον μζ.
ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινϊςκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνϊπιόν μου
ἐςτὶ διαπαντόσ. ςοὶ μόνω ἥμαρτον καὶ τὸ πονθρὸν ἐνϊπιόν ςου
ἐποίθςα, ὅπωσ ἂν δικαιωκῆσ ἐν τοὶσ λόγοισ ςου, καὶ νικιςθσ ἐν τῷ
κρίνεςκε ςζ. ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαισ ςυνελιφκθν, καὶ ἐν ἁμαρτίεσ
ἐκίςςθςε μὲ ἡ μιτθρ μου. ἰδοὺ γὰρ ἀλικειαν ἠγάπθςασ, τὰ ἄδθλα
καὶ τὰ κρφφια τθσ ςοφίασ ςου ἐδιλωςασ μοί. ραντιεῖσ μὲ ὑςςϊπω,
καὶ κακαριςκιςομαι. πλυνεῖσ μζ, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανκιςομαι.
ἀκουτιεῖσ μοὶ ἀγαλλίαςιν καὶ εὐφροςφνθν, ἀγαλλιάςονται ὀςτζα
τεταπεινωμζνα. ἀπόςτρεψον τὸ πρόςωπόν ςου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν
μου καὶ πάςασ τᾶσ ἀνομίασ μου ἐξάλειψον. καρδίαν κακαρὰν
κτίςον ἐν ἐμοί, ὁ Θεόσ,

3. Μετάφραςθ
΢πλαχνίςου με, Θεζ, μεσ ςτθν αγάπθ ςου·
μεσ ςτθν αμζτρθτθ ευςπλαχνία ςου
ςυγχϊρθςε τα ανομιματά μου.
Πλφνε με ολόκλθρον απ’ τθν παράβαςι μου.
Από τθν αμαρτία μου κακάριςζ με.
Σο ξζρω εγϊ καλά το κρίμα μου,
το ςφάλμα μου αδιάκοπα είναι
ςτα μάτια μου μπροςτά.
΢’ εςζνα, ς’ εςζνα προπαντόσ αμάρτθςα,
κι ό,τι κακό, ενϊπιόν ςου το ζκανα...
Κακάριςζ με με φςςωπο
κι οι αμαρτίεσ μου κα εξαλειφκοφν.
Πλφνε με, κι απ’ το χιόνι λευκότεροσ κα γίνω.
Σισ αμαρτίεσ μου παράβλεψε
κι εξάλειψε όλεσ τισ παραβάςεισ μου.
Φτιάξε μου, Θεζ, μια κακαρι καρδιά.

4. Ερϊτθςθ
• Να χαρακτθριςετε τον ψαλμό 50.

5. Απάντθςθ
• Ο ψαλμόσ αυτόσ μασ
δείχνει τθν αφοςίωςθ
των πιςτϊν ςτον Θεό
ηθτϊντασ τθν
ευςπλαχνία και τθν
ελεθμοςφνθ του ϊςτε
να ςυνεχίςουν να
πορζυονται ςτθν ηωι
με κακαρι καρδια και
τθν εγκριςι Σου.

6. Απάντθςθ
• Επίςθσ δείχνει ότι οι πιςτοί γνωρίηουν το
λάκοσ τουσ και αναγνωρίηουν τθν αμαρτία
τουσ όποια κι αν είναι αυτι. Επίςθσ
λυποφνται που αμάρτθςαν μπροςτά ςτον
Μοναδικό Θεό και Σου ηθτάν ςυγχϊρεςθ.

7. Απάντθςθ
• Ο ψαλμόσ αυτόσ μασ δείχνει
επίςθσ ότι ζνασ αλθκινόσ* πιςτόσ
αν ο Θεόσ τον ςυγχωριςει και
του κακαρίςει τθν καρδιά,
εκείνοσ κα μάκει από το λάκοσ
του και κα γίνει λευκότεροσ κι
απ’το χιόνι κακαρίηοντασ τθν
καρδιά του και τθν ψυχι του. Σο
μόνο που αρκεί ςε ζναν αλθκινό*
πιςτό είναι να καταλάβει ότι ο
Θεόσ τον ςυγχϊρεςε για να
μπορζςει να ςυνεχίςει
ελζυκεροσ** ςτθν ηωι του.
• * Όταν λζμε «αλθκινόσ πιςτόσ»
δεν εννοοφμε τουσ πιςτοφσ που
χρθςιμοποιοφν το όνομα
«χριςτιανόσ» για να δθλϊςουν
τθν κρθςκεία τουσ αλλα ςτθν
ουςία δεν πιςτεφουν
πουκενα.Εννοοφμε τουσ πιςτοφσ
που προςεφχονται ςτον Θεό,
πάνε ςτθν εκκλθςία, ςεβονται
τον Θεό και πιςτεφουν με όλθ τθν
καρδιά και τθν ψυχι τουσ ςτον
Κφριο.
• ** Όταν λζμε «ελεφκεροσ» να
ςυνεχίςει τθν ηωι του εννοοφμε
χωρίσ να τον βαραίνει θ αμαρτία
του και με τθν άδεια του Κυρίου.

8. Απάντθςθ
• ΢το τζλοσ του
αποςπάςματοσ του
πεντθκοςτοφ ψαλμοφ,
αναφζρεται ότι ο κάκε
Χριςτιανόσ κζλει μια
καινοφρια και κακαρι
καρδια αφοφ τον ζχει
ςυγχωριςει ο Θεόσ.

9. Ωσ προσ τθν μορφι
• Ο ψαλμόσ αυτόσ ωσ προσ τθν μορφι, δθλαδι
το απόςπαςμα του πεντθκοςτοφ ψαλμοφ,
ζχει αρκετζσ παρομοιϊςεισ, μεταφορζσ,
εικόνεσ και το κφριο ςυςτατικό του είναι θ
παράκλθςθ του πιςτοφ ςτον Θεό να
ςυγχωρζςει και να αναιρζςει τισ αμαρτίεσ του
και να αποκτιςει μια καινοφρια και κακαρι
καρδιά με μια ηωι αφοςιωμζνθ ςτον Θεό.