1. # 1. Troonopvolger Dan Morrow

2. Hoofdstuk 3

3. Bezocht

4. # Alana. ‘Alana? Alana, ben je wakker?’ Ze hoorde in de verte een zachte, lage stem, een stem die haar heel bekend voor kwam. ‘Ik wil weten hoe je je voelt.’ Ze hield haar mond stijfdicht. Ze was bang dat áls ze iets zou bewegen, ze een ongelooflijke pijn zou voelen. ‘Je vader zei dat je mijn hulp nodig had voor je paper. Er is echter iets onfortuinlijks tussengekomen. Ik heb je naar mijn logeerkamer gebracht en je ouders gebeld om te zeggen dat je veilig bent. Alana?’

5. Ze probeerde een vinger te bewegen om uit te testen hoe groot de pijn was als ze zich bewoog. Er trok een heerlijke tinteling door haar lichaam. Ze kreunde zacht, wat haar een gegrinnik opleverde. ‘Open je ogen.’ Ze deed wat haar gevraagd werd. Ze knipperde met haar oogleden. Langzaam verscheen er een beeld op haar netvlies. Ze bevond zich in een niet al te grote ruimte die versierd was met houten panelen – donker en licht hout, maar de soorten kon ze niet benoemen – en kleurrijke wandtapijten en schilderijen.

6. Ook het hemelbed waar zij op lag met zijn fluweelrode dekens verfraaide de kamer aanzienlijk. De rest van de kamer bestudeerde ze niet, afgeleid door wie voor haar zat. Kyle Weicke. Op een ander kapsel na, was hij niet veranderd sinds ze hem voor het laatst gezien had, zo’n acht jaar geleden. Hij droeg een zwarte muts die tot ver over zijn oren was getrokken en die zijn donkere haar gedeeltelijk naar achteren hield. Zijn roodbruine ogen keken haar vriendelijk aan. ‘Hoe voel je je?’ vroeg hij.

7. ‘Geweldig,’ mompelde ze terug. ‘Kun je je nog iets herinneren vanaf het moment dat je auto afsloeg?’ Ze schudde haar hoofd, keek door het raam naar buiten. Het was avond. ‘Heb je honger?’ ‘Ben ik flauwgevallen?’ Ze fronste haar wenkbrauwen en keek hem vragend aan. Ze probeerde het zich voor de geest te halen, maar ze wist niets meer. Het verbaasde haar niet. Ze viel wel vaker ineens flauw.

8. Ze had een keer zo hard haar hoofd gestoten bij een val, dat ze een week lang de gezichten en de namen van haar ouders was vergeten. Richard en Coriya waren ziek geweest van bezorgdheid. Haar maag begon plotseling te rommelen. ‘Ja, je bent flauwgevallen.’ Hij grinnikte nogmaals. ‘Goed dat je trek hebt. Louise?’ Een oudere vrouw stapte de kamer binnen. Ze had diepe rimpels rond haar lichtblauwe ogen en mondhoeken, die zich vergrootten toen ze Alana op het bed zag zitten. ‘Zorg goed voor haar, Louise,’ zei Kyle en verdween uit het zicht.

9. Nadat Louise Alana naar de badkamer had geleid om zich te wassen en haar schone kleren had gegeven, bracht ze haar naar de eetkamer die aan de rechterkant van de trappen grensde. Aan beide zijden van de deuropening stonden twee lange buffettafels die gevuld waren met schalen en borden voedsel. De geur van gebraden kip en versgebakken brood overheerste en Alana snoof de geur waarderend op.

10. Kyle Weicke zat peinzend op een van de stoelen, een hand onder zijn hoofd. De twee borden die voor hen klaar waren gezet, waren al volgeladen met eten. Hij keek op. ‘Eindelijk,’ zei hij met een glimlach. Hij wachtte met eten voordat zij ook haar stoel aanschoof. ‘Ik moet nog iemand laten kijken naar m’n auto,’ zei Alana nadat ze een slok groentesoep had genomen. ‘Hij staat –’

11. ‘Is al geregeld. Ik heb hem naar de garage gebracht. Ze denken alleen niet dat ze hem voor een redelijke prijs kunnen repareren. Het is volgens hen beter een nieuwe te kopen.’ Ze lachte schuldig. ‘Ik weet het. Het is een roestbak. Maar het was de goedkoopste die ik toentertijd krijgen kon. Eh, waar heb je mijn tas gelaten?’ ‘Die staat bij de kapstok,’ zei hij met zijn mond vol. ‘Ik heb nog meer slecht nieuws. Je mobiel is kapot gevallen.’

12. ‘Kut. Nou, dat wordt dan sparen. Hoe gaat het eigenlijk met je? Ik heb je al acht jaar niet gezien.’ ‘Goed, hoor.’ Zijn ogen bleven op haar gezicht rusten. Vervolgens gleden ze naar iets achter haar. ‘Meneer,’ hoorde ze Louise zeggen. ‘Er is bezoek voor u.’ Alana wilde zich omdraaien om de oudere vrouw te bedanken voor het heerlijke eten. Ze keek echter recht in het gezicht van iemand die sprekend op Kyle Weicke leek.

13. Alleen zat zijn mooie gezicht onder schrammen en littekens. Bovendien was zijn haar langer dan dat van Kyle, langer dan dat van Alana. De man droeg het in een staart zodat het niet in de weg zat. ‘Jullie lijken precies op elkaar,’ zei Alana verbaasd. Ze glimlachte. ‘Ben jij zijn broer? Vreemd dat ik je nooit eerder heb gezien!’ Het volgende moment galmde Louise’s gil door de kamer. Een stoel viel om. Voordat Alana het in de gaten had, kreeg ze een klap op haar hoofd en werd het zwart voor haar ogen.

14. # Kyle. Zijn scherpe blik bleef op het bezoek rusten. ‘Louise, kun je ons alleen laten?’ vroeg hij, zijn stem verheffend. Hij gunde Alana geen blik waardig, alsof er niets was gebeurd, alsof ze niet buiten bewustzijn op de grond lag. Alweer. De ogen van de huishoudster weken daarentegen geen seconde van het meisje af. ‘Louise,’ zei hij nogmaals. ‘Sorry, meneer Weicke. Ik – Ik –’ ‘Ik beloof dat ik goed voor haar zal zorgen.’ Zijn stem verzachtte. ‘Ga nu.’

15. ‘Dat deed je onopvallend, broer,’ zei de ander met een lach toen Louise was verdwenen. ‘Had je haar niet gewoon kunnen vragen om weg te gaan, als je haar er niet bij wilde hebben?’ ‘Ik wil niet dat ze jou zal herinneren.’ Mijn bloed zal er alles aan doen om de herinnering aan jou te verbannen. ‘Erg aardig.’

16. Kyle pakte een mes uit de keuken en bukte zich over Alana heen. Hij drukte de scherpe rand van het mes tegen zijn wijsvinger, totdat hij begon te bloeden. ‘Waarom ben je hier, Coriàn?’ Zijn verwonde vinger gleed over haar onderlip, haar bovenlip, haar mond in. Hij trok zijn vinger terug toen hij haar tong aanraakte. Coriàn leek niet verbijsterd te zijn bij het zien van de actie van zijn broer. Alsof het doodnormaal was, bestudeerde hij het ritueel. ‘Ik wilde haar zien.’

17. ‘Je hebt haar gezien. Nu kun je weer gaan.’ ‘Je bent de vriendelijkheid zelve.’ ‘Wat verwacht je dan? Een schouderklopje? Samen een biertje drinken? Nee, Coriàn. Ik vertrouw je niet.’ Die opmerking bracht Coriàn niet van zijn stuk. Integendeel. Hij haalde zijn schouders op, glimlachte. ‘En ik kwam je vertellen dat er één dood is. Vermoord.’

18. ‘Het is haast geen nieuws meer,’ zei Kyle droog. ‘Geen méns, broerlief. Het is Miryam Stuart. Maar omdat je niet aardig tegen me deed, zal ik je de details niet vertellen.’ ‘Die hoef ik ook niet te weten. Niet vandaag.’ Kyle onderdrukte de gedachten aan de moord op Miryam Stuart met gemak. ‘Als ik haar naar bed heb gebracht, ben je weg. Begrepen?’ Toen hij zich bukte om Alana op te tillen en opkeek, zag hij dat zijn broertje al was verdwenen. De voordeur had hij – zoals altijd – uitdagend open laten staan.

19. Troonopvolger Wordt vervolgd…