1. Por Borja Vázquez Mejuto

2. Introdución
• Samain é a festividade de orixe celta máis
importante do periodo pagano que
dominou Europa ata a súa conversión
ao cristianismo,na que a noite do 31 de
octubro ao 1 de novembro celebrábase o final
da temporada de colleita na cultura celta e era
considerada como o «Ano Novo Celta», que
comezaba coa estación escura.

3. Orixe
• Samaín é unha celebración de orixe celta que
o cristianismo reconvirtiu no Día de Todos os
Santos. Por un lado encontramos que o orixe
pagano da celebración podríamos atribuilo á
celebración Celta, chamada «Samhain» e que
tiña como obxetivo reverenciar aos
ancestros. Súa relixión, coñecida
como Druidismo, desapareceu na maioría das
comunidades celtas coa evanxelización que
tivo lugar a finais do seculo II

4. HISTORIA
• Esta festa levaba unhas décadas olvidada,
pero nos últimos anos se está volvendo a
recuperar grazas ao traballo realizado nas escolas
e en varios alluntamentos de Galicia.
• a noite do 31 de octubre comenza o Ano
Novo celta, remata o verán e entra o inverno. En
esta noite as ánimas dos mortos atravesan a
porta que separa o mundo dos vivos e dos
mortos e visitan as casas dos seus familias para
calentarse e tomar algo de alimento.

5. EVOLUCION E TRADICIÓNS
• Siglos antes de que o cine de Hollywood lle
exportara ao mundo a festividade de
Halloween, en numerosos lugares de España e en
boa parte de Iberoamérica se celebraban o día e
a noite de Samain, xornadas nas que a xente
poñía nas súas casas calabazas imitando calaveras
xunto a vasos de viño e algúns alimentos.
• Á mañá seguinte comprobaban que os espíritus
habían consumido durante a penumbra aquelas
bebidas e viandas, antes de volver ás súas
tumbas ata o ano seguiente.

6. FINALIDADE
• Por un lado,servía para espantar aos espíritus e almas
malignas, se exponían as calaveras dos guerreiros
vencidos nos cruces de caminos e nos castros, que con
o tempo pasaron a ser sustituidas por humanizadas
calabazas con velas acendidas dentro. As cabezas
cortadas de los enemigos na cultura celta tiñan un
trasfondo relixioso basado en la crenzas de que a alma
humana residía na cabeza e ao cortar a do enimigo
derrotado, o vencedor se apropiaba da súa forza. Eran
consideradas un elemento de carácter sagrado que
protexía e otorgaba prestixio ao seu poseedor.