1. “_A beleza reside na verdade, na vida tal e como se nos presenta. Eu só
tento reflectila con humildade… A arte é o home engadido á natureza, e aquí
mesmo, arrodeado por ela, estou eu.” (Páx. 21)

2. “O forasteiro vestía pantalón e
chaqueta brancos e gastaba un chapeu
de palla… Permanecía quedo, ergueito o
seu queixo afiado, e dirixía a cabeza con
movementos calmosos. Semellaba que
uliscase o aire da tarde, como tentando
apreixar todos os seus recendos.
Despois quitou o sombreiro e, cos ollos
pechos, orientou o rostro cara ao
horizonte, procurando que as raiolas lle
quecesen a face. Tiña o cabelo, as cellas
e a barba rubios, a cute pálida e un
nariz prominente.” (Páx. 15)

3. “_ Hai que ser moi
valente para
retratarse así, con
toda a crueza, sen
ocultar nada. Que lle
pasou na orella?” (Páx. 34)

4. “Levabamos dende a mañanciña diante da granxa das irmás
Cavaignac e, por volta do mediodía, Vincent xa case
rematara o lenzo verderolo. Nel víase a casa das señoras co
colmo do teito trazado con grandes brochadas verdes,
unhas vides reviradas gabeando pola fachada branca e,
achegándose a ela, as dúas irmás, unha diante e a outra
máis afastada, apoiándose no seu caxato.” (Páxs. 37, 38)

5. “_O que non entendo é por que pinta a igrexa
pola traseira…
_ Porque ás veces, na traseira das cousas, como
no interior das persoas, atópase o máis fermoso
delas. Tendemos a quedarnos sempre co
aparente, coa primeira mirada, sen afondar, sen ir
máis alá dos prexuízos do noso propio ollar.
Pasamos pola vida coma cegos, batendo co noso
caxato na verdade sen recoñecela, e cando nos
decatamos xa é tarde de máis.” (Páx. 60)

6. “Pasamos a mañá nun prado,
a carón dunhas acacias
espiñentas. Vincent decidiu
representalas nun pequeno
lenzo. Pareceume que se
demorara en exceso para
retratar tan pouca cousa.”
(Páx. 63)

7. ”Moi ben pintadas non
parecían. Se me apuraba,
nin semellaban vacas,
senón unhas estrañas
bestas pardentas.” (Páx. 72)

8. “_ … hai un fermoso bosque de lamigueiros preto de Bessancourt. (…)
O bosque aparecía tal como Vincent o describira, coa excepción dunha
parella collida do ganchete que ocupaba o espazo central do cadro, el con
traxe negro e chapeu, ela cun vestido e diadema. Sorprendido por tan
estraña presenza, pregunteille.
_ E esa parella?
_ (…) Son monsieur Chaos e madame Harmonie, que veñen ao noso
encontro.”
(Páxs. 91, 94)

10. “… aínda non nos internaramos no vizoso xardín de
Daubigny, un afamado pintor morto uns anos antes… Se
había un lugar fermoso na vila era ese… O xardín
estendíase en pendente dende a casa… ata o camiño case
en fronte da estación.” (Páx. 105)

11. “Non pechei os ollos e disparei os dous tiros. Os corvos grallaron
asustados e botaron a voar, afastándose de nós. Mentres sostiña o
revólver, Vincent, lixeiro, deu varias pinceladas negras aquí e alá
sobre o lenzo. Logo, mesturou na paleta un chisco de branco e dous
remuíños de fume xurdiron de socate sobre o ceo azul do cadro.”
(Páx. 116)

12. “… Vincent acudira á casa
de Gachet para celebrar o
vixésimo primeiro
aniversario de Marguerite.
Leváballe como agasallo un
retrato dela que rematara
uns días antes e que aínda
non secara de todo. O
lenzo acadaría ben o
metro de altura e nel
víase á mociña cun vestido
branco e rosa sentada nun
tallo tocando o piano.”
(Páx.87)

13. “_ Ese Gachet éche
un chisco excéntrico…
Mais ama a pintura
por encima de todas
as cousas…” (Páx. 30)

14. “Devagar, como as pinceladas
no lenzo, xurdiron os contornos
cinsentos dunha figura. Logo
sucedéronse pequenos estralos
de cor que me obrigaron a
pechar con máis forza os ollos.
E de súpeto, nítido como se
comparecese ante min, emerxeu
o rostro riseiro da miña
querida Adeline.” (Páx. 86)

15. “O 14 de xullo, o día da Festa Nacional, en
que o Concello amenceu engalanado con
bandeirolas, Vincent refuxiouse no seu cuarto
e negouse a saír…” (Páx. 121)

16. “Theo parecíase moito a
Vincent. Era máis
pequecho, pero, coma
el, tiña o cabelo e as
cellas rubios, e gastaba
un bigote ben
recortado…”
(Páxs. 67, 68)

17. “Fomos á ribeira do Oise, preto de Chaponval, e pasamos o día
no merendeiro con embarcadoiro que alí había. Vincent pintaba
as barcas que abalaban coa corrente manseliña do río, onde as
longas pólas das árbores abeberaban sedentas polo solleiro.”
(Páx. 41)

18. “_ Sabes o que fai desaparecer ese cárcere onde
estamos pechados? O amor e a amizade. Estar
entre amigos, entre irmáns, amar: esa é a forza
soberana que, coma un feitizo, abre a vagaván as
portas desa gaiola. Quen non a posúe, fica nesa
cadea ata a fin dos seus días.” (Páx. 149)

19. “A tristeza non
rematará xamais…
Contra ese andazo non
era doado atopar
remedio nin solimán”.
(Páx. 167)

20. “Para el só había dúas cousas que
pagaran a pena nesta vida miserenta: a
humanidade e a arte… A arte era o que el
amaba por enriba de todo… e a que o fará
vivir de novo e ficar connosco para
sempre…” (Páx. 172)

21. FONTES UTILIZADAS:
CALVEIRO, Marcos, O pintor do sombreiro de
malvas, colección "Fóra de Xogo", Editorial
Xerais, 7ª. edición, Vigo, 2011.
Van Gogh Museum, Amsterdam:
http://www.vangoghmuseum.nl/vgm/index.jsp?
page=194&lang=en&gclid=CM649qb7jr0CFWjKtAodUkcAcQ