1. ~Το φωτεινο μου αστερι~
Ήταν πρωί, η ώρα 7:00, ξύπνησα απότομα ξανά. Ένιωθα φοβισμένος από τους
εφιάλτες μου, για ακόμη μία φορά, ήταν και πάλι μες το μυαλό μου, γινόμουν όλο και
πιο αδύναμος, βασανιζόμουν. Όπως κάθε πρωί άκουσα την γλυκιά φωνή της μαμάς
μου, να μου λέει πως η ώρα έχει περάσει και θα αργήσω για το σχολείο.
Με αρκετές προσπάθειες για να μην αποκοιμηθώ έφυγα σαν σίφουνας στο μπάνιο,
έπλυνα το πρόσωπο μου, συνήλθα αμέσως. Στην πραγματικότητα το μόνο που
επιθυμούσα ήταν να κουρνιάσω στο ζεστό μου κρεβάτι αναζητώντας ξεκούραση και
ασφάλεια. Συνέχιζα να νιώθω εξαντλημένος, κατευθύνθηκα στο δωμάτιο μου να
ντυθώ, άνοιξα το παράθυρο και πήρα μία βαθιά ανάσα με την ελπίδα πως θα
ηρεμήσω. Ψάχνοντας ρούχα χιλιάδες σκέψεις σκέπαζαν το μυαλό μου, διάλεξα
τυχαία ένα τζίν, όλα τα μπλουζάκια μου φαίνονται μουντά και ίδια. Στο τέλος
επέλεξα ένα κοντομάνικο σκούρο μπλε, ή αλλιώς όπως το χαρακτηρίζει η μαμά μου
λουλακί, το αγαπημένο της χρώμα, φόρεσα και τα αθλητικά μου παπούτσια, ήταν
ολοκαίνουρια. Με έκαναν προσωρινά χαρούμενο, έχω πάθος με την γυμναστική και
μέσα σε λίγα λεπτά σκέφτηκα πολλούς τρόπους να τα αξιοποιήσω, ένιωθα αθλητής
με αυτά τα παπούτσια.
Έτρεξα και κατέβηκα τις σκάλες τσουλώντας από τα κάγκελα φτάνοντας στον
διάδρομο σε χρόνο μηδέν. Η μαμά μου πήγε να ξυπνήσει τον μεγάλο μου αδερφό και
εγώ κάθισα να φάω πρωινό, τηγανίτες με σοκολάτα, το αγαπημένο μου. Είπα στην
μαμά μου, την Ελενίτσα, όπως συνήθιζε να την αποκαλεί ο πατέρας μου, πως είμαι
έτοιμος και έτσι ήρθε η ώρα να φύγουμε .Ο αδερφός μου ξεκίνησε για το σχολείο με
την παρέα του, πηγαίνουν όλοι μαζί με το αστικό λεωφορείο, η μαμά μου πήρε την
σχολική μου τσάντα στους ώμους της και πήγαμε στο αυτοκίνητο, έβαλε μπρός την
μηχανή και με κοίταγε από το παράθυρο καθώς κοιτούσα αφοσιωμένος τον ουρανό,
αυτό το απέραντο γαλάζιο, προσπαθώντας να καταλάβω τι υπάρχει πέρα από αυτό, ο
μπαμπάς μου έλεγε πως τα μάτια μου είναι φτιαγμένα από τον ουρανό και πως η
αγάπη του για εμένα είναι άπειρη όπως και το σύμπαν. Χαμογέλασα δειλά, ξαφνικά
το παράθυρο του αυτοκινήτου κατεβαίνει και η μαμά μου με ρώτησε τι κοιτάω. Της
είπα πως θα προτιμούσα να έχει και την μέρα αστέρια, λάτρευα το γεγονός ότι κάθε
βράδυ φώτιζαν ξανά και ξανά για εμάς, κάθε βράδυ περνούσα τον ελεύθερο μου
χρόνο κοιτάζοντας την λάμψη τους από την μεγάλη βεράντα του σπιτιού μου. Μου
είπε να αφήσω τα όνειρα και να μπω στο αυτοκίνητο γρήγορα, διότι στον πραγματικό
κόσμο με τον χρόνο να τρέχει ανελέητα, είχα αργήσει και πάλι στο μάθημα, ίσως
ήμουν τυχερός και προλάβαινα έστω την μισή ώρα αυτή τη φορά.
Οι ώρες πέρασαν αργά, βαρετά και μοναχικά, εκείνη την ημέρα μόλις είχε έρθει μια
καινούρια δασκάλα στο σχολείο, δίδασκε στην τετάρτη δημοτικού θρησκευτικά και
ιστορία. Καθώς πήγαινα αφηρημένος έξω στο προαύλιο σκόνταψα και έπεσα πάνω

2. της, σηκώθηκα αμέσως της ζήτησα συγνώμη και ύψωσα το βλέμμα μου, ήταν τόσο
όμορφη, με μεγάλα πράσινα μάτια και κατάξανθα μακριά μαλλιά, γύρω στα 26.Μου
ζήτησε και αυτή συγνώμη και με ρώτησε πως με λένε, αφού έφτιαξα την φωνή μου
της απάντησα Μάριος, ονομάζομαι Μάριος Δημητρόπουλος κυρία, μου χαμογέλασε
ζεστά και συνέχισε λέγοντας` χάρηκα Μάριε εγώ είμαι η Ειρήνη, της χαμογέλασα και
κούνησα το κεφάλι καταφατικά. Με ρώτησε εάν θέλω να με πάει σπίτι γιατί
πλησιάζει βροχή και της είπα πως περιμένω να έρθουν να με πάρουν, αφού συνέχισε
να επιμένει της εξήγησα πως η μαμά μου ως συνήθως δεν είχε έρθει έγκαιρα λόγω
της δουλειάς της, είχε βάρδια σήμερα στο νοσοκομείο, -νοσηλεύτρια με ελπίδα την
προαγωγή-. Έτσι πήρε το θάρρος και με ρώτησε εάν θέλω να τηλεφωνήσω στον
μπαμπά μου, πάγωσα, κατάπια με δυσκολία και της απάντησα διστακτικά «δεν
μπορώ να του τηλεφωνήσω, είναι αδύνατον», σάστισε και με ρώτησε τι εννοώ, της
είπα δειλά πως «ο μπαμπάς μου είχε πεθάνει πριν λίγο καιρό από μία κακόβουλη,
συχνή και ύπουλη αρρώστια». Της την περιέγραψα έτσι γιατί δεν ήξερα πως λέγεται
στην πραγματικότητα . Με κοίταξε αμήχανα με χάιδεψε απαλά και μου είπε
«Λυπάμαι πολύ, δεν ήξερα, καλό σου μεσημέρι» μου έδωσε ένα γλυκό φιλί και έφυγε
δακρύζοντας. Νιώθω απαίσια που αντέδρασε έτσι, από τότε που έχασα τον πατέρα
μου, όλοι μου φέρονται όμορφα και με αγάπη, το ξέρω πως με συμπονούν αλλά με
κάνει να νιώθω πως κανένας δεν νοιάζεται πραγματικά και πως το κάνουν από
λύπηση και μόνο.
Εδώ και καιρό έχω απομακρυνθεί από όλους, φίλους, οικογένεια, ακόμη και από τον
ίδιο μου τον εαυτό, νιώθω χαμένος, ένιωθα την ανάγκη να μείνω μόνος, το μόνο που
είχα σαν παρηγοριά ήταν το τετράδιο μου, μόνο σε αυτό μπορούσα να γράψω τι
πραγματικά νιώθω, τα όνειρα μου, το πώς πέρασε η μέρα μου και κυρίως να γράφω
στον μπαμπά μου, το ξέρω ότι τα διαβάζει όπου και αν βρίσκεται. Κάθε βράδυ πριν
πάω για ύπνο του λέω πόσο μου λείπει, πόσο λείπει στην μαμά και πως κάθε βράδυ
την ακούω να κλαίει από το δωμάτιο της. Με αυτόν τον τρόπο κανένας δεν με
επιβλέπει, δεν μου λέει τι είναι σωστό και τι λάθος, με κάνει να νιώθω ζωντανός και
πιο ελαφρύς μέσα μου. Κάποιες φορές έγραφα ιστοριούλες, σαν τη δική μου, είμαι
σίγουρος πως κάθε παιδί έχει από μία και παραμύθια όπως μου διάβαζε παλιά ο
μπαμπάς. Κατέγραφα τις σκέψεις μου και έπαυα να είμαι θυμωμένος και λυπημένος.
Το σχολείο έκλεισε, προσφέρθηκαν πολλοί να με πάνε σπίτι, εγώ όμως επέμενα να
περιμένω την μαμά μου αν και κάθε λεπτό που περνούσε απογοητευόμουν όλο και
πιο πολύ, κάθισα κάτω από ένα δέντρο και άρχισα να γράφω αυτά που βλέπω, το
χρώμα του ουρανού, τα πουλιά, το σκυλάκι δίπλα μου και ήδη ένιωθα καλύτερα.
Ξαφνικά άρχισε να βρέχει, καθώς περνούσε η ώρα ο ουρανός γινόταν όλο και πιο
πορτοκαλί, σταγόνες νερού κυλούσαν από τα φύλλα, μύριζε τόσο όμορφα ενώ η
βροχή έπεφτε γαλήνια πάνω στο χώμα. Αγαπώ την βροχή, με κάνει να ηρεμώ και να
ονειροπολώ. Το όνειρο χάθηκε και επέστρεψα στον πραγματικό κόσμο ακούγοντας
την κόρνα ενός αυτοκίνητου, γύρισα και είδα την γιαγιά μου, μπήκα μέσα τρέχοντας
και της έδωσα ένα φιλί, μου το ανταπέδωσε λέγοντας πως η μαμά έχει πολύ δουλεία
και λυπάται που δεν μπόρεσε να έρθει να με πάρει. Δυνάμωσα την μουσική και

3. αγνάντευα έξω από το παράθυρο και ένιωθα τις σταγόνες να πέφτουν με δύναμη
πάνω στο γυμνό μου χέρι.
Επιτέλους φτάσαμε σπίτι, ανέβηκα τα σκαλιά γρήγορα, άνοιξα την πόρτα με την
ελπίδα πως θα μπω και θα είναι η μαμά μου εκεί να με πάρει μία σφιχτή αγκαλιά, να
με γεμίσει με φιλιά και να με γαργαλίσει όπως έκανε παλιά. Ένιωσα και πάλι χαμένος
και τόσο μόνος, το ξεπέρασα γρήγορα και ανέβηκα στο δωμάτιο μου, άλλωστε όπως
λέει και η μαμά μου όλα είναι θέμα συνήθειας, με ρώτησε η γιαγιά μου αν πεινάω της
απάντησα αρνητικά και πως το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ. Πήγα στο δωμάτιο
μου βαριεστημένα πήρα την μοναδική μου φίλη, την κουβέρτα και βγήκα στο
αγαπημένο μου μέρος, την μεγάλη βεράντα, εγώ, η κουβέρτα, το τετράδιο μου και το
άπειρο του ουρανού. Ο αδερφός μου είχε αποκοιμηθεί εδώ και ώρα πάνω στον
ηλεκτρονικό του υπολογιστή, μόνο με αυτό ασχολείται συνεχώς, μου είναι αδύνατον
να θυμηθώ την τελευταία φορά που παίξαμε ή έστω περάσαμε λίγο χρόνο μαζί.
Ξάπλωσα στην αιώρα που μου είχε φτιάξει πριν χρόνια ο πατέρας μου, παίρνω μία
βαθιά ανάσα ανακούφισης, ανοίγω το τετράδιο μου και το ταξίδι ξεκινά ξανά. Πολλές
φορές κλαίω ακατάπαυστα με λυγμούς κάτω από τα σκεπάσματα, μου λείπει πολύ ο
μπαμπάς μου, θέλω να δω και πάλι την μαμά μου να χαμογελά, να φάμε όλοι μαζί
μεσημεριανό, να πάρουμε τα ποδήλατα μας και να πάμε μία βόλτα όλοι μαζί, κάπου
μακριά. Πλέον όλοι είναι αδιάφοροι μαζί μου, ίσως είναι και χάρισμα, το να είμαι
αόρατος. Κοιτάζοντας τα αστέρια κάθε βράδυ έχω παρατηρήσει πως ένα
συγκεκριμένο λάμπει πιο πολύ από τα άλλα, μου φαίνεται τόσο ζεστό και οικείο,
νιώθω πως ανήκω εκεί, όπου μόνο η ευτυχία και η γαλήνη υπάρχει. Χωρίς να το
καταλάβω μέσα σε λίγα λεπτά αποκοιμήθηκα, το τετράδιο μου γλίστρησε και έπεσε
κάτω. Η ώρα πέρασε και είναι πλέον μεσάνυχτα, ακούγονται φωνές, γύρισε η μαμά
μου και με ψάχνει σε όλο το σπίτι, φοβούμενη για τα χειρότερα, μετά από έναν μικρό
καυγά με την γιαγιά μου η οποία προσπαθούσε να της εξηγήσει πως το μόνο που
ξέρει είναι ότι πήγα στο δωμάτιο μου για ύπνο, με βρίσκει, με παίρνει αγκαλιά και με
πηγαίνει στο κρεβάτι μου, με σκεπάζει και μου δίνει ένα ζεστό φιλί.
Ξημέρωσε, αυτή τη φορά ξύπνησα ήρεμα, όταν συνειδητοποίησα τι συνέβη χθες
έτρεξα γεμάτο άγχος έξω στη βεράντα να ψάξω το τετράδιο μου. Ήταν ακόμη εκεί,
ανακουφίστηκα, το σήκωσα καθώς το καθάριζα και το έκρυψα και πάλι στο
κομοδίνο, δίπλα από το κρεβάτι μου. Ευτυχώς που δεν το είδε η μητέρα μου, δεν θα
ήθελα να την κάνω να νιώσει άσχημα και να αισθανθεί κακή μητέρα, αυτό θα ήταν
πολύ οδυνηρό και για τους δυο μας. Ως συνήθως ετοιμαζόμουν και πάλι για το
σχολείο, καθώς άλλαζα μπλούζα μπήκε στο δωμάτιο μου η μητέρα μου και πλησίασε
λέγοντας «Μάριε, τι είναι αυτές οι μελανιές στο σώμα σου;», δεν της απάντησα και
έτσι μου ανακοίνωσε ταραγμένη πως σήμερα δεν θα πάω σχολείο, θα επισκεφθούμε
έναν γιατρό. Στην πραγματικότητα πριν λίγο καιρό ενώ έκανα ντους, τις είχα
προσέξει και υπέθεσα πως χτύπησα κάπου, με τον καιρό όλο και εξαπλωνόντουσαν,
δεν το είπα σε κανέναν γιατί ήμουν σίγουρος πως δεν θα μου έδιναν την παραμικρή
σημασία. Στον δρόμο για τον γιατρό μου έκανε διάφορες ερωτήσεις σχετικά με αυτό,
φαινόταν ανήσυχη και έτρεμαν τα χέρια της που και που, μάταια όμως δεν μπόρεσα

4. να της απαντήσω σε καμία. Το ιατρείο ήταν μεγάλο και κάτασπρο, υπήρχε ένας
πίνακας στην αίθουσα αναμονής με ένα μεγάλο κόκκινο τριαντάφυλλο, μου άρεσε,
στο τραπέζι υπήρχαν πολλές και πολύχρωμες καραμέλες, έφαγα μία και πήρα άλλη
μία για τον αδερφό μου. Ακούστηκε μία φωνή Ελένη Δημητροπούλου, η μαμά με
έπιασε από το χέρι και μπήκαμε σε ένα δωμάτιο με ένα σκούρο ξύλινο γραφείο, ήρθε
η ώρα της εξέτασης. Μετά από αρκετή ώρα επιτέλους φύγαμε, η μαμά μου είπε πως
πρέπει να γυρίσουμε αργότερα για να μάθουμε τα αποτελέσματα της εξέτασης και
έτσι με ρώτησε τι θα επιθυμούσα να κάνουμε. Πήγαμε σε ένα καφέ απέναντι, είχε
πολλά μικρά παιδιά και πολύ φασαρία, εγώ ήπια σοκολάτα και η μαμά χυμό μήλο,
μετά φάγαμε τοστ και το τηλέφωνο χτύπησε. Επιστρέψαμε στο ιατρείο, μπήκαμε και
πάλι στο δωμάτιο με το γραφείο, ήταν ο ίδιος κύριος, ο γιατρός όπως τον αποκαλεί η
μαμά, ψηλός με μαύρα μαλλιά και φορούσε κάτι σαν μακριά λευκή ζακέτα, μας
δείχνει τις δερμάτινες καφέ καρέκλες και καθόμαστε. Κρατούσε κάτι χαρτιά, ενώ
έκανε πως τα διάβαζε, είπε με δισταγμό « κυρία Ελένη ειλικρινά είναι σκληρό αυτό
που θα σας πω και θέλω να είστε ψύχραιμη» η μαμά μου κούνησε καταφατικά το
κεφάλι της και η ανάσα της έγινε πιο βαριά και αργή. Αμέσως μετά απευθύνθηκε σε
εμένα «Μάριε το ξέρω πως είσαι πολύ μικρός για να καταλάβεις κάποια πράγματα
αλλά θέλω να φανείς δυνατός, σαν άνδρας», τα μάτια του με κοιτούσαν τόσο έντονα
και γυάλιζαν, ήταν μεγάλα και γκρι, του χαμογέλασα. Συνέχισε η μαμά μου λέγοντας
«γιατρέ μου σας παρακαλώ, πείτε μου τι έχει το αγοράκι μου» εκείνη τη στιγμή το
μόνο που θυμάμαι ήταν η μοναδική λέξη που είπε «καρκίνος», μου ήρθαν πολλές
αναμνήσεις στο μυαλό σχετικά με τον πατέρα μου, αυτό τον πήρε μακριά μου και
τώρα θέλει να πάρει κι εμένα, ένιωσα προδομένος, θυμωμένος, νευριασμένος.
Άρχισαν να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια της μαμάς μου, γύρισε με αγκάλιασε,
ένιωθα τον χτύπο της καρδιάς της στο στήθος μου, ήταν δυνατός και γρήγορος, μου
χάιδεψε τα μαλλιά και μου είπε χαμηλόφωνα «μην φοβάσαι, δεν θα σε αφήσω ποτέ
αστεράκι μου».
Οι μέρες περνούσαν, είχα νοσηλευτεί στο νοσοκομείο, όλοι είναι πολύ καλοί μαζί
μου αλλά εγώ νιώθω μόνος και αδύναμος, το σώμα μου καταρρέει. Ο αδερφός μου
πλέον περνά πολύ χρόνο μαζί μου και έτσι βρίσκω το κουράγιο να συνεχίσω,
παίζουμε, γελάμε και για πρώτη φορά μου είπε πως με αγαπάει. Συνεχίζω να κοιτώ τα
αστέρια το βράδυ από το παράθυρο του δωματίου, παραμένουν λαμπερά και
ελπιδοφόρα, αυτό που μου τράβαγε πάντα την προσοχή, επιμένει να το κάνει και όσο
περνά ο καιρός το νιώθω ακόμη πιο οικείο. Έχω την εντύπωση πως με περιμένει,
ίσως είμαι καλύτερα εκεί, ίσως συναντήσω τον μπαμπά μου, μπορεί να με έχει κι
αυτός ανάγκη. Όμως η μαμά; Δεν θέλω να την απογοητεύσω.
Μετά από πολλές εξαντλητικές εξετάσεις και θεραπείες γύρισα σπίτι, ένιωθα
φοβισμένος, δεν ήθελα να τα παρατήσω, το ξέρω πως η οικογένεια μου με έχει
ανάγκη όπως τους έχω κι εγώ, δεν θα ήθελα να τους στεναχωρήσω, προσπαθώ κάθε
μέρα να παλέψω εναντίον αυτής της αρρώστιας αλλά είναι πάνω από τις δυνάμεις
μου. Οι δικοί μου δεν μπορούν να καταλάβουν τι πραγματικά περνώ, με
υποστηρίζουν και μου δίνουν όση δύναμη μπορούν, όμως δεν είναι αρκετό, τώρα πια
μπορώ να καταλάβω πως ένιωθε ο μπαμπάς μου και τον συγχωρώ που δεν το άντεξε,

5. ,μακάρι να ήταν εδώ, μακάρι να μην συνέβαιναν όλα αυτά. Μία ημέρα με
επισκέφθηκε η κυρία Ειρήνη, μου έφερε και ένα βιβλίο με τίτλο «ένα όμορφο
καλοκαίρι», ξεκίνησα να το διαβάζω αμέσως, δεν θα το προτιμούσα ποτέ αλλά η
αλήθεια είναι πως με κάνει να ξεχνιέμαι. Ήταν πολύ γλυκιά μαζί μου, την ώρα που
έφευγε μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο και μου είπε πως όλοι με περιμένουν με
ανυπομονησία να γυρίσω στο σχολείο. Μου έχουν λείψει όλοι οι φίλοι μου και
μετανιώνω την κάθε στιγμή που δεν περνούσα χρόνο μαζί τους, που δεν γελούσα πιο
συχνά, υπόσχομαι στον εαυτό μου πως εάν τα καταφέρω θα προσπαθήσω να είμαι
πάντα χαρούμενος και περιτριγυρισμένος από άτομα που αγαπώ και με αγαπούν. Θα
ήθελα να με επισκεφτούν αλλά ντρέπομαι, δεν έχω πλέον μαλλιά και δεν θέλω να με
δουν έτσι, ίσως με κοροϊδέψουν, ίσως με λυπηθούν. Άκουσα την κυρία Ειρήνη να
μιλάει με την μαμά μου και να προσπαθεί να την πείσει πως όλα θα πάνε καλά, η
μαμά μου αντέδρασε με κλάματα και είπε «Φοβάμαι, φοβάμαι Ειρήνη μου πως θα
τον χάσω. Δεν θα το αντέξω κ’ αυτό».
Αύριο είναι η πιο σημαντική ημέρα, οι γιατροί μας είπαν πως θα κάνω την
τελευταία χημειοθεραπεία, είναι η μόνη μας ελπίδα. Αρχικά οι πρώτες μου σκέψεις
ήταν αρνητικές, νιώθω πως ο οργανισμός μου θα καταρρεύσει, πως δεν αντέχει άλλη
μία επιβάρυνση με φάρμακα, ήθελα να τα παρατήσω. Δεν μπορούσα να σκεφτώ
λογικά οπότε αποφάσισα να κοιμηθώ, ξύπνησα ακούγοντας κάτι λυγμούς, ανοίγω τα
μάτια μου και βλέπω τον αδερφό μου να κλαίει, με αγκαλιάζει και μου λέει «Μάριε
σε παρακαλώ μη φύγεις, έφυγε ο μπαμπάς, όχι κι εσύ. Σε χρειάζομαι.». Μου έδωσε
όσο κουράγιο και υπομονή μου έλειπε για να συνεχίσω, θα τα καταφέρω του είπα και
κοιμήθηκα και πάλι. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως νιώθει ένας καρκινοπαθής,
πόση δύναμη θέλει για να παλέψεις και πως από τη μία στιγμή στην άλλη απλά
παραίτησε. Έρχεται στο δωμάτιο μου η μαμά μου, κάθισε δίπλα μου και μου είπε
κοιτάζοντας με γεμάτη αγάπη, «Μην ταλαιπωρείς τον εαυτό σου, ξεκουράσου λιγάκι
και κοιμήσου. Έχεις περάσει πολλά αυτούς τους μήνες και το ξέρω, απλά δεν θέλω
να σε χάσω. Θα σ’ αγαπώ για πάντα, να το θυμάσαι.», της απάντησα αμέσως «Μαμά,
είτε τα καταφέρω είτε όχι θα είμαι πάντα δίπλα σου, εδώ, να το ξέρεις. Και αν πάω
στον μπαμπά θα του πω πως του λείπεις και τον σκέφτεσαι συνέχεια.» έσφιξε τα
χείλη της με σκέπασε και έφυγε λέγοντας «Μαζί θα τα καταφέρουμε. Καληνύχτα.».
Και τα μάτια μου έκλεισαν κατευθείαν, χρειαζόμουν πραγματικά ξεκούραση.
Ξημέρωσε, άκουσα τα πουλιά καθώς το φως του ήλιου είχε γεμίσει το δωμάτιο μου,
είναι ότι πιο όμορφο έχω νιώσει ποτέ, ίσως πρέπει να φτάσεις σε μία τέτοια
κατάσταση για να εκτιμήσεις τα απλά καθημερινά πράγματα, ίσως πρέπει να ζούμε
την κάθε μας στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Αμέσως παίρνω το τετράδιο μου και
γράφω για ακόμη μία φορά και ίσως τελευταία αυτά που βλέπω και νιώθω. Σε μία
ώρα περίπου ξεκινάμε για το νοσοκομείο, δεν φοβάμαι τον πόνο αλλά την
απογοήτευση και τη λύπη που θα αντικρίσω στα μάτια των αγαπημένων μου
προσώπων . Αυτό πονάει όσο τίποτε άλλο. Στο δρόμο για το νοσοκομείο όλα μου
φαίνονται τόσο διαφορετικά και παραδόξως τόσο όμορφα, βλέπω ανθρώπους,
χιλιάδες ανθρώπους να διασχίζουν τον δρόμο και να αγνοεί ο ένας την ύπαρξη του

6. άλλου, όλοι είμαστε άγνωστοι μεταξύ μας, δυστυχισμένοι, μουντοί, αντί να
χαμογελάμε, να βοηθάμε και να είμαστε ευγνώμων για τη κάθε μέρα που περνά. Έτσι
λοιπόν ίσως το δικό μου παραμύθι, η δική μου ιστοριούλα σταματά εδώ και ίσως
ξεκινήσει μία καινούρια, κάπου μακριά.
Μπαίνουμε στο νοσοκομείο, όλοι φαίνονται τόσο δυστυχισμένοι και αδύναμοι,
πηγαίνω στο δωμάτιο μου και εκεί συναντώ ένα καινούριο παιδάκι, γύρω στα 9
γνωριζόμαστε και το όνομα της είναι Ελπίδα, βρισκόταν για τον ίδιο λόγο με εμένα
εδώ, πρόσεξα πως κρατούσε κάτι μπογιές και ζωγράφιζε πάνω σε φύλλα, μου τα
έδειξε, ζωγράφιζε τοπία με πολλά και καταπράσινα δέντρα. Ίσως αυτή ήταν η ελπίδα
που χρειαζόμουν, ίσως την έστειλε ο μπαμπάς μου να μου δείξει πως πρέπει να μείνω
εδώ, πως η ελπίδα βρίσκεται εδώ μαζί μου, στο πλάι μου. Μου ζήτησε να με
ζωγραφίσει, ήταν τόσο χαμογελαστή και ευτυχισμένη σαν να μην συνέβαινε τίποτα,
τόσο όμορφη, δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τα δικά της, ήταν σκούρα
μπλε και με ταξίδευαν πιο μακριά απ’ ότι ο ουρανός, εύχομαι να γνωριζόμασταν υπό
διαφορετικές συνθήκες. Μακάρι να πάνε όλα καλά και να γίνουμε οι καλύτεροι φίλοι,
της υποσχέθηκα ότι αν τα καταφέρουμε θα πάμε βόλτα για παγωτό και με αγκάλιασε,
κοκκίνισα και η καρδιά μου χτυπούσε πιο δυνατά από ποτέ, ένιωθα πως θα βγει έξω,
ήμουν κ πάλι ζωντανός. Ήρθε η ώρα της χημειοθεραπείας, η μαμά μου και ο αδερφός
μου όπως και η γιαγιά μου με αγκαλιάζουν πιο σφιχτά από ποτέ, δάκρυα κυλούν από
τα μάτια τους, μακάρι να ήξεραν πόσο τους αγαπώ. Δεν με ένοιαζε τώρα πια, δεν
φοβάμαι, με είχε καταβάλει ένα περίεργο συναίσθημα και σκεφτόμουν μονίμως αυτά
τα μπλε μάτια. Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο, τα μάτια μου πλέον ήταν βαριά και
έκλεισαν, το μυαλό μου όμως ταξίδευε, ονειρευόμουν άλλα μέρη φωτεινά, είδα τον
μπαμπά μου να μου χαμογελά, την μαμά μου να τον φιλά και τον αδερφό μου να
κρατά από το χέρι την Ελπίδα, ήρθαν προς το μέρος μου, τους ακολούθησα και
βρεθήκαμε σε ένα δάσος με ένα ρυάκι, δέντρα πολλά και ζωάκια και παίζαμε
ασταμάτητα, ήταν όλα τόσο αληθινά μα τόσο ψεύτικα. Θέλω να ζήσω όσο ποτέ
άλλοτε, το ξέρω, το νιώθω, πρέπει να ζήσω, έχω να κάνω πολλά, έχω τόσα όνειρα,
θέλω να ζήσω και καλές και κακές στιγμές, θέλω να προσπαθήσω. Ξαφνικά μου
έρχεται στο νου το φωτεινό μου αστέρι, να είναι εκεί και να με περιμένει άραγε;
Οραματίζομαι τον εαυτό μου να ζει εκεί, είμαι μόνος μα ήρεμος. Αρκεί αυτό για να
είσαι ευτυχισμένος; Ίσως είναι το τέλος μα ξέρω πως οι αναμνήσεις μου θα με
κρατούν για πάντα ζωντανό και θα με κάνουν να χαμογελώ.
Νιώθω μία απότομη ζέστη να λούζει το πρόσωπο μου, ανοίγω τα μάτια μου με
δυσκολία, πονάω πολύ μα το αγνοώ, με ξύπνησε μία ακτίνα του ήλιου που με χάδευε
απαλά και ταυτόχρονα μου ζέσταινε την καρδιά. Κοιτώ με δυσκολία και βλέπω τον
αδερφό μου με την Ελπίδα να μου δείχνουν μία ζωγραφιά με εμάς τους τρείς, χέρι-
χέρι να περπατάμε σε ένα λιβάδι με ρυάκι, όπως και το όνειρο μου. Γύρισα το κεφάλι
μου και αντίκρισα το πιο φωτεινό μου αστέρι, ήταν η μητέρα μου να μου χαμογελά,
ένιωσα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, με σκέπασε η χαρά, η γαλήνη και
η ηρεμία, ήταν ότι πιο όμορφο έχω δει ποτέ, τα πιο λαμπερά μάτια να με κοιτούν
γεμάτα αγάπη, ένιωσα λυτρωμένος, χαμογέλασα, γέρνω το κεφάλι μου στο πλάι και
παίρνω έναν γλυκό ύπνο.